ماشین مشدی ممدلی/ عکس

درباره ماشین مشدی ممدلی روایتهای شنیدیی بسیاری نقل شده است که شاید همه آنها واقعیت نداشته باشد. مرحوم مشهدی محمد علی از درشکچه های تهران قدیم بود که به خاطر شغلش انگشت نمای خاص و عام شده بود.

مشدی ممدلی صاحب چند راس راست و درشکه بود و در میان سورچیهای تهران نفوذ فوق العاده ای داشت. خودش مالک چند درشکه بود و در شهر کار می کرد. مردم هر روز او را می دیدند و برایش دست بلند می کردند و با او سلام وعلیک داشتند. بعد از رواج اتومبیل کسب و کار سورچیها کساد شد.

مشدی ممدلی هم چند دستگاه اتوبوس کوچک(مینی بوس) خرید و بدین ترتیب شخصیت تازه ای یافت. در آن زمان، شوفری شغلی محبوب و مورد احترام مردم بود و بسیاری از جوانان آرزو داشتند که روزی شوفر شوند. سرشناسی و شهرت مشدی ممدلی سورچی و حسن خلق او سبب شده بود بچه های شیطان و بازیگوش تهران تا او را در درشکه اش می دیدند، سربه سرش بگذارند. بعدها که مشدی ممدلی ماشین هم خرید دنبال ماشینش می دویدند و دسته جمعی این شهر مشهور را می خواندند:

ماشین مشدی ممدلی نه بوق داره نه صندلی

با پرده های مخملی با چوبهای جنگلی

صندلیهاش فنر داره شوفر بی هنر داره

بالاخره تو صف شدم با پررویی به این و اون تنه زدم

توی اتول سوار شدم آب لمبو چون انار شدم

لهیده چون هلو شدم سیاه چون لولو شدم

برشته چون لبو شدم دایی بودم عمو شدم

این ترانه تا جایی شهرت یافت که یکی از شعرا(غلامرضا روحانی) آن را در قالب یک ترجیع بند بازسرایی و هنرمند موسیقی شناس مرحوم بدیع زاده آن را در دستگاه موسیقیایی ماهور تنظیم و اجرا کرد... مشدی ممدلی سورچی به رحمت خدا رفت و دیگر اثری از درشکه و اتوبوسش بر جای نماند،​ اما هنوز پس از هفتاد هشتاد سال وقتی مردم ماشین قراضه ای می بینند زیر لب این ترانه را زمزمه می کنند.

منبع: برگرفته از مقاله ماشین مشدی ممدلی نوشته جلال فرهمند منتشر شده در مجله الکترونیکی بهارستان،​ شماره 142