پاکسازی خاطرات اجساد؛‌ شغلی که درد دارد + گزارش تصویری

اوضاع کسب و کار ماسودا چه طور است ؟ خودش می گوید « خوب » و دروغ نمی گوید چون ژاپن هم اکنون 127 میلیون نفر جمعیت دارد که از هر 4 نفر ، یکی بالای 65 سال دارد و ژاپنی ها آنقدر سرشان شلوغ شده و با دنیای پست مدرن شان درگیر شده‌اند که وقت دیدار با سالمندان شان را ندارند و به همین خاطر، بیشتر پیرمردها و پیرزن های شان، در عزلت می‌میرند؛ یک جور مرگ غم انگیز که خودشان آن را به عنوان پدیده ای اجتماعی نامگذاری کرده اند: « مرگ تنها ».

ماسودا در این شغل تنها نیست و شمار همکارهایش روز به روز در حال افزایش است. هر سالمندی که می‌میرد، جسدش که فاسد می شود و همسایه هایش از بوی تلخ و تند تعفنش آزرده می‌شوند، بی آن که به او سری بزنند با ماسودا یا یکی از همکارانش تماس می گیرند، تا او ترتیبی دهد که جسد را بی سر و صدا منتقل کنند و بعد خودش با گروهش، حشرات پراکنده در خانه را بکشند، در و دیوار را از گند و جرم بشویند، همه جا را اسپری کنند که بوی ناخوش کم شود، تاتامی‌های حصیری را آب و جارو کنند و خرت و پرت‌های او را بار کامیون کنند و ببرند تا خانه آماده شود برای سالمند غمگین بعدی که دلش نمی‌خواهد فکر کند روزی از روزها ماسودا یا کسی مثل او بار دیگر گذرش به آن خانه خواهد افتاد.

تلخی قصه « ماسودا و جسدهایش» این است که مسلماً «مرگ تنها»، واقعیت تلخی مخصوص ژاپنی ها نخواهد ماند و همه آن کشورهایی که از سالمندان شان غافل می‌شوند این پدیده را تجربه خواهند کرد.

آیا ممکن است روزی برسد که ایران ما هم به چنین روزگاری دچار شود؟ باید از خودمان بپرسیم در سیاستگزاری های کلان کشورمان تا چه حد به تقویت روابط انسانی و عاطفی میان نسلی توجه شده است و هر کدام مان چقدر ارزش هایی همچون احترام به شأن و جایگاه سالخوردگان را به فرزندان مان منتقل کرده و آن را در عمل نشان داده‌ایم.

مریم یوشی زاده – خبرنگار جام جم آنلاین