فیلمسازی کودک تخصص است

به عنوان مثال، مارتین اسکورسیزی پس از سال‌ها فیلمسازی و خلق شاهکارهایی همچون «گاو خشمگین» و «راننده تاکسی» به سراغ سینمای کودک و نوجوان می‌رود و «هوگو» را می‌سازد. یا تیم برتون پس از «ادوارد دست قیچی» و «بتمن» برای همیشه فیلش یاد آثار کودک و نوجوان می‌کند و «چارلی و کارخانه شکلات‌سازی» و «آلیس در سرزمین عجایب» را جلوی دوربین می‌برد. همه این مثال‌ها از این بابت است که مستندوار اثبات شود سینمای کودک محل ترکتازی هر کارگردان تازه‌کار و بی‌تجربه‌ای نیست و آدم خودش را می‌خواهد.

در سینما و تلویزیون ایران اما کار درست برعکس و در جهت مخالف این قرار است. سال‌ها سیستم اعطای وام به آثار کودک و نوجوان باعث شده بود که سینمای کودک و نوجوان مدخلی باشد برای ورود به عالم فیلمسازی و هر که از راه می‌رسید یک فیلمنامه کودک ارائه می‌کرد و بودجه را می‌گرفت و بعد هم یک اثر دست و پا شکسته و بی‌ربط تحویل می‌داد و در نهایت به راه خودش می‌رفت. آنچه می‌ماند بودجه‌ای بود که از جیب بیت‌المال پریده و یک فیلم بی‌کیفیت که روی دست سینماداران مانده و سطح سینمای کودک و نوجوان که یک پله نزول کرده و دیگر هیچ.

در تلویزیون هم البته نه براساس یک قاعده کلی، اما هرگاه یک کارگردان امکان فعالیت در زمینه دیگری را نداشته، یاد سریال‌سازی برای کودکان افتاده و دلبسته و هواخواه این طیف سنی شده است. این معضل بخصوص در سال‌های اخیر که فیلمسازان متخصص حوزه کودک و نوجوان از تلویزیون فاصله گرفته و به راهی دیگر رفته‌اند، نمود بیشتری دارد. برای مثال راما قویدل از سریال‌های عملیات 125، شاید برای شما هم اتفاق بیفتد و دولت مخفی می‌رسد به آواز گنجشک‌ها که یک مجموعه مختص کودکان است. نمونه دیگر داریوش یاری است که دو اثرش یکی سریال «مدرسه ما» که برای کودکان ساخته و دیگری، «خانه‌ای روی تپه» فاصله‌ای از زمین تا آسمان‌هاست.

محمود معظمی که ساخت سریال‌های شاید برای شما هم اتفاق بیفتد، تکیه بر باد و خانه موازی را در کارنامه هنری خود دارد، یک مجموعه هم برای نوجوانان ساخته به نام «فاخته»؛ شاید برای خالی نبودن عریضه.

فیلم و سریال‌سازی برای کودکان و نوجوانان یک تخصص و مهارت است که متخصص خودش را می‌خواهد.