تولیدات چرمی را حمایت کنیم

اخیرا نیز که تولیدات کشور ترکیه به داخل کشور سرازیر شده و دیگر جایی برای نفس کشیدن تولیدات چرمی داخل باقی نگذاشته است.

طبیعتا وقتی بازار فروش نباشد، میزان تولید هم کاهش می‌یابد. اکنون میزان تولید لوازم و وسایل چرمی در کشور بیش از 50درصد و حتی بیشتر کاهش یافته است که همین میزان تولید نیز یا به سفارش مشتریان خاص در کشور یا مشتریان خارجی و کشورهایی همچون آلمان صورت می‌گیرد.

متاسفانه مشتریان خارجی سفارش تولید وسایل چرمی بویژه کفش را با برند خود می‌دهند و پس از انتقال محصول به کشور خود، آن را با نام خود به کشورهای دیگر یا حتی ایران صادر می‌کنند و مردم ما نیز این وسایل را به عنوان تولیدات باکیفیت خارجی خریداری می‌کنند.

از سوی دیگر و به دلیل نبود بازار فروش تولیدات چرمی در داخل کشور، برخی از متولیان و تولیدکنندگان چرم نیز ترجیح می‌دهند به جای کار روی ماده اولیه چرم و تبدیل آن به کیف و کفش، آن را به طور خام به کشورهای دیگر تولید کنند.

در مجموع اکنون وضعیت صنعت چرم در کشور به‌گونه‌ای است که بسیاری از تولیدکنندگان وسایل چرمی کشور به دلیل متضرر شدن یا شغل خود را رها کرده و به مشاغل خدماتی مشغول شده‌اند یا حتی خود به جمع واردکنندگان اجناس بی‌کیفیت خارجی پیوسته‌اند. مقایسه این شرایط با شرایط سال‌های نه‌چندان دور بسیار تلخ و دردناک است، زیرا در سال‌های قبل از 83 شرایط به صورتی بود که حدود 300 تولیدکننده مصنوعات چرمی در اطراف شهر تهران جنس تولید می‌کردند، اما اکنون تقریبا بخش اعظم آنها کارگاه تولیدی خود را جمع کرده‌اند.

آن کارگاه‌های تولیدی‌ هرکدام 10 تا 20 کارگر داشت که تمام آن کارگران بیکار شده‌اند، صاحب تولیدی هم اگر سرمایه‌ای داشته، خود اکنون یک واردکننده شده و اگر سرمایه‌ای در چنته نداشته، به کارهای خدماتی همچون پیک موتوری روی آورده است.

چرم ایران که بیشتر در استان‌هایی همچون تبریز، اصفهان، مشهد و تهران تولید می‌شود، یکی از بهترین و باکیفیت‌ترین چرم‌های دنیاست و زمانی نه‌چندان دور رونق بسیاری داشت و زمینه اشتغال جمعیت زیادی را فراهم کرده بود، اما امروز به دلیل واردات بی‌رویه قانونی و غیرقانونی، دیگر کار در این بخش و تولید صنایع چرمی صرفه اقتصادی ندارد.

امروز حتی دیگر تولیدکنندگان هم رغبتی به تغییر تجهیزات و دستگاه‌های سنتی و قدیمی کارخانه‌های خود ندارند، زیرا برای تعویض آنها باید مثلا مبلغی حدود یک میلیارد تومان از بانک تسهیلات با نرخ بهره 26 درصد بگیرند که بهره آن سالانه مبلغی حدود 240 میلیون تومان می‌شود که با توجه به نبود بازار فروش فقط ایجاد قرض و دردسر است.

این درحالی است که سایر کشورها برای تولیدکنندگان خود تسهیلاتی با سود 2 تا 6 درصد پرداخت می‌کنند و حتی خود چین تسهیلاتی با بهره یک درصد به تولیدکنندگانش می‌دهد.

آنچه امروز تولیدکنندگان و افراد شاغل در این صنعت را آزار می‌دهد، نه تنها بی توجهی مسئولان به واردات بی‌رویه و بی‌ضابطه و نبود حمایت است، بلکه سیستم کارگزاری دولت نیز مشکل دیگری برای آنها شده است، زیرا در این سیستم هیچ ارزشی برای تولیدکننده قائل نیستند و همانطور که از تاجران و فروشندگان مالیات و انواع عوارض اخذ می‌کنند، از تولیدکننده نیز این عوارض را می‌خواهند و توجه نمی‌کنند که تولیدکننده با این شرایط رکود و کساد تولید و فروش در کشور، چگونه می‌تواند مالیات، بیمه کارگران و انواع عوارض شهرداری را پرداخت کند.

دریافت این عوارض هم در شرایط فعلی موجب رها کردن کار تولید توسط بسیاری از تولیدکنندگان شده است.

از سوی دیگر، پرداخت این عوارض درحالی است که باید برای هرکدام بارها به ادارات دولتی مراجعه و وقت زیادی تلف کنیم و کسی هم پاسخگوی این وضعیت نیست، گو این‌که دولت هیچ ارزش و اهمیتی برای تولیدکنندگان خود قائل نیست.

اکبر سید صالحی - رئیس اتحادیه فروشندگان چرم طبیعی و مصنوعی و لوازم کفش