هجومی و مردمی مثل پرسپولیس

به گزارش جام جم ورزشی ، پرسپولیس همواره تیمی بوده که با تعداد تماشاگران بی‌شمارش معرفی می‌شد و همواره نقطه قوت آن سکوهای پرشوری بود که هیچ‌گاه تیم را تنها نمی‌گذاشتند. خوشبختانه این روزها و در شرایطی که اکثر تیم‌ها از کمبود هوادار رنج می‌برند، هواداران پرسپولیس هیچ‌گاه تیم خود را تنها نمی‌گذارند و وقتی بازی‌های این تیم را نگاه می‌کنیم، یک تفاوت محسوس را شاهدیم، به گونه‌ای که می‌توان گفت رنگ قرمز بهانه‌ای است برای پیوند تماشاگران با لیگ برتر.

یکی از دلایل این اقبال عمومی تماشاگران از بازی‌های پرسپولیس، بازی‌های هجومی این تیم است. پرسپولیس زمانی تیمی بود که همیشه این‌گونه تعریف می‌شد که آن‌قدر هجومی و پرتعداد در خط حمله وارد زمین می‌شود که باید از ده دقیقه ابتدایی آن ترسید. خوشبختانه پرسپولیس در این فصل هم این‌گونه بازی را در دستور کار خود قرار داده است.

نمی‌خواهم این تیم را با تیمی که من در آن بازی می‌کردم و در سال 86 توانست قهرمان لیگ شود، مقایسه کنم. آن، تیم باتجربه‌ای بود که شش بازیکنش به طور ثابت در ترکیب تیم ملی بازی می‌کردند و 12 بازیکنش هم به اردوهای تیم ملی دعوت می‌شدند. اصولا مقایسه تیم‌ها را با هم درست نمی‌دانم، زیرا شرایط فوتبال عوض شده و حتی می‌توان گفت که سطح لیگ نسبت به آن زمان افت کرده، اما درباره این تیم باید بگویم که تیم جوانی است و سرشار از انگیزه و دوندگی است. این مساله مزیتی را به پرسپولیس داده که باعث می‌شود بتوان آن را یک برگ برنده برای پرسپولیس دانست. این تیم اگر ترکیب خود را حفظ کند، آینده درخشانی را برای آن می‌توان تصور کرد. این جوانی با همه مزایایش یک عیب هم دارد؛ کمبود تجربه که گاهی دلیل همان اشتباهات فردی می‌شود و گاهی باعث نتیجه نگرفتن تیم. خوشبختانه سرمربی این تیم کسی است که باید باشد؛ برانکو ایوانکوویچ به عنوان یک مربی باتجربه، آن‌قدر به کار خودش و تیمش ایمان داشت که کمترین تغییر را در تیمش ایجاد کرد، این یعنی تزریق اعتماد‌به‌نفس به تیم. برانکوی صبور می‌تواند از این بازیکنان، ستاره‌های بعدی فوتبال ایران را بسازد. برای همین است که باید حداقل یک سال دیگر قرارداد او را تمدید کرد.

محسن خلیلی

بازیکن سابق پرسپولیس