منطقه سیستان، یکی از کانونهای بحرانی عمده کشور است که باید برای کنترل شرایط بحرانی آن چارهاندیشی شود. به همین منظور در برنامه ششم سه میلیون هکتار زمین که جزو کانونهای درجه یک بحرانی محسوب میشود، شناسایی شده و مطالعات لازم روی آنها صورت گرفته تا بتوان اقدمات مقابله با پدیده بیابانزایی را برای آنها عملی کرد.
عمدهترین اقدامی که میتوان با این هدف انجام داد و کانونهای بحرانی را کنترل کرد، ایجاد پوشش گیاهی و اقدامات بیولوژیک است. در مرحله اول باید پوشش گیاهی موجود در هر منطقه را حفظ کرد و پس از آن با کاشت گونههای مقاوم گیاهی کانونهای گرد و غبار را مدیریت کرد. هرچند ایجاد جنگلهای بیابانی بسیار سخت است، اما تاکنون در کشور بیش از هفت میلیون هکتار بیابانزدایی صورت گرفته و 3/2 دهم میلیون هکتار نیز جنگلهای بیابانی ایجاد شده که بخشی از آن در زابل قرار دارد.
نباید فراموش کرد که هر منطقه ویژگیهای اقلیمی خاص خود را دارد، اما در سیستان و بلوچستان در روزهای معمولی نیز گرد و غبار وجود دارد و امکان زندگی راحت را از ساکنان منطقه میگیرد، بنابراین باید برای حفظ پوشش گیاهی در این مناطق تلاش کرد، زیرا پوشش گیاهی است که تاحدی زندگی را در این منطقه قابل تحمل میکند، برای این که در این راه نیز موفق عمل شود باید از مردم بومی کمک گرفت، زیرا با مشارکت مردم چنین کارهای دشواری شدنی است.
خداکرم جلالی
رئیس سازمان جنگلها
یک کارشناس روابط بینالملل در گفتگو با جامجمآنلاین مطرح کرد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد