زنده‌تر از تو کسی نیست

بندرعباس را بغض و دلتنگی گرفته بود. درست از لحظه‌ای که رادیو خبر ارتحال حضرت امام(ره) را اعلام کرده بود، همه غمگین بودند و بیشتر از آن که با هم حرف بزنند، ساکت بودند. اصلا نیازی نبود که زبان‌ها حرف بزنند، چشم‌ها آنقدر غمبار یکدیگر را نگاه می‌کردند که می‌شد بغض سنگینی که گلوی شهر را گرفته، حس کرد.

کد خبر: ۹۱۰۲۳۵

امام رفته بود، مثل همه لحظه‌هایی که دلم می‌گرفت، به دریا پناه بردم تا خود را به عظمتش گره بزنم و غمم را آرام کنم. آن روز یعنی چهاردهم خرداد 1368 وقتی کنار ساحل قدم می‌زدم، بی‌اختیار با خودم زمزمه کردم:

زنده‌تر از تو کسی نیست چرا گریه کنیم

مرگمان باد و مباد آن که تو را گریه کنیم

شعر بر دلم نشست و دیدم دوست دارم ادامه اش بدهم. آن را سرودم و شب برای علیرضا قزوه خواندم. راستش را بگویم خودم این شعر را خیلی دوست دارم. مثل اغلب اشعاری که برای ارتحال امام سروده شده فضایی سراسر غم ندارد، مرثیه‌هایی که برای حضرت امام(ره) سروده شده‌، به‌گونه‌ای است که شاعران این حس را در شعرشان داشته‌اند که بعد از ایشان همه چیز فرو خواهد ریخت و غم و اندوه از دست دادن ایشان به حدی است که دیگر هیچ اتفاقی به جبران این خسارت و ضایعه بزرگ منجر نخواهد شد.

من معتقدم امام(ره) یک فرد نیست، یک اندیشه و تفکر است که انقلاب بزرگی را رقم زده است و حتی اگر میان ما نباشد باز هم زنده است. غرضم از این مطالب این است که من در مرگ امام(ره) یک نوع رهایی و بالندگی دیدم که مختص انسان‌های فرازمینی است اما امام برای من که بود که در آن غروب، این شعرها را بر زبانم جاری کرد؟ جدای از شخصیت رهبری و سیاسی ایشان که همیشه و در مقاطع حساس همراه با تیزبینی، نکته‌سنجی و آینده‌نگری خاصی بود، می‌توان به جایگاه عرفانی و دینی امام‌(ره) اشاره کرد. سلوک مردمی و ساده‌زیستی امام نیز از جمله ویژگی‌های شخصیتی امام بود که من هرگز فراموش نخواهم کرد.

فکر می‌کنم مهم‌ترین دغدغه‌ای که امروز باید مسوولان داشته باشند انتقال تفکر و اندیشه‌ای است که همراه با امام و انقلاب متولد شد. امام خودش یکی از اصلی‌ترین منادیان وحدت بود و امروز آنچه بیش از هر چیز باید شاعران و اهل قلم ما پیرامون شخصیت امام مورد توجه قرار دهند، همین اصل وحدت و عدالت است.