اذان مغرب به افق خبر

به گزارش جام جم ، به عبارت بهتر، بیشتر شبیه صبر و تحمل فشارهای کاری به واسطه تولید و پخش زنده اخبار رسانه ملی است؛ کاری که بعد از تحمل تقریبا 17 ساعت روزه‌داری، تازه شروع می‌شود و اوج می‌گیرد.

عصر یک روز گرم تابستان در نیمه ماه مبارک رمضان به معاونت خبر رسانه ملی و بخش اخبار رفتم تا با این تلاش صبرگونه در مصاحبه با چند نفر از فعالان حوزه خبر بیشتر آشنا شوم.

افطار با چای و خرما

علیرضا صادقی ـ گوینده خبر 21 : پیش از شروع خبر تنها فرصت دارم که با یک استکان چای و دو عدد خرما افطار کنم. آن هم برای این‌که در طول یک ساعت اجرای زنده خبر 21 دچار اُفت قند نشوم. اگر نتوانم آن هیجان لازم اخبار را به مخاطب منتقل کنم، او متوجه می‌شود که روزه مرا برده است. از طرفی اگر بخواهم یک افطاری کامل بخورم مطمئنا نمی‌توانم اجرای موفقی در خبر داشته باشم لذا افطار برای من، دیگر گوینده‌ها و تمام عوامل استودیو خبر 21 یعنی بعد از ساعت 10 شب که خبر تمام می‌شود. به این فشار روحی باید یک استرس کاری را هم افزود. به عبارتی بارها بخصوص در ماه رمضان اتفاق افتاده است که ساعتی پیش از خبر، مهمان از آمدن به برنامه منصرف می‌شود، یا در ترافیک گیر می‌کند یا افطاری دعوت دارد. در این موقع استرس زیادی به اعضای تحریریه و اتاق فرمان وارد می‌شود که باید فرد دیگری را در کمترین زمان جایگزین کنند.

اگر فشار تشنگی و گرسنگی را نادیده بگیرم باید اذعان کنم که وقتی احساس می‌کنم مردم سرسفره افطار به اخبار نگاه می‌کنند و مرا می‌بینند یک خوشحالی معنوی و یک حس روحانی پیدا می‌کنم که قابل وصف نیست.

دهان خشک اما مسلط

با مینا فنایی‌پور ـ گوینده خبر 20: خواندن خبر در ماه رمضان آن هم با زبان روزه یک حس معنوی و لذت خوبی برای من دارد. البته بارها بوده که با اُفت فشار روبه‌رو شدم، ولی اهمیت خبر شوخی‌بردار نیست و باید بر خودم مسلط باشم. پیش از آغاز خبر متوجه می‌شوم که دهانم خشک است، اما همین که تیتراژ را می‌شنوم گویی تمام تشنگی و گرسنگی از یادم می‌رود.

فراموش کردن گرسنگی و تشنگی

زهرا رکوعی ـ گوینده خبر: از این‌که در لحظات معنوی اذان مغرب و آن هم در وسط خبر 20 و 30 مهمان سفره‌های افطاری مردم هستم بسیار خوشحال و شاکرم و می‌خواهم که مردم عزیز مرا از دعای خیر خویش فراموش نکنند.

اذان مغرب تهران درست هنگام خواندن خبر من پخش می‌شود، لذا تا بعد از اذان نمی‌توانم افطار کنم تا وقتی که خبر تمام شود. بارها احساس کرده‌ام قند خونم پیش از اذان افتاده است به همین دلیل از قبل یک چای شیرین غلیظ آماده می‌کنم و تنها در فرصتی اندک که اذان پخش می‌شود آن را می‌نوشم تا دچار اُفت فشار نشوم. اگر این‌کار را نکنم ممکن است با بی‌حالی خبر بخوانم. همچنین عوامل خبر 20 و 30 که دیده نمی‌شوند هم بواسطه پخش زنده خبر نمی‌توانند افطار کنند. بهتر گفته باشم اکثر مواقع همکاران تحریریه چنان گرم کار و تلاش هستند که اصلا گرسنگی و تشنگی را فراموش می‌کنند.

افطار بعد از ساعت 22

مختار بلبل‌نیا ـ سردبیر خبر 21: این بخش خبری دقایقی پس از اذان مغرب شروع می‌شود و به مدت یک ساعت ادامه دارد. همکاران تحریریه 21 از ساعت‌ها قبل در تلاشند تا گزارش‌ها را دیده و تدوین، مهمان‌ها را هماهنگ و آفیش، ارتباطات تلفنی را نهایی، تصاویر روز یا آرشیوی را انتخاب و تدوین و گرافیک‌ها را نهایی کنند و بسیاری موارد دیگر که حتی فکرکردن به آنها هم زمان زیادی می‌برد. هنگام اذان مغرب اکثر همکاران به یک چای و خرما آن هم به صورت سرپایی و هنگام کار بسنده و در حقیقت افطاری را به بعد از ساعت 10 شب که خبر تمام می‌شود موکول می‌کنند. مهمانان برنامه هم مانند عوامل استودیو نمی‌توانند با فراغ بال افطار کنند. آنها هم بعد از این‌که از استودیو خارج شدند به فکر افطار و بازکردن روزه خود می‌افتند. به هرحال همکاران بخش خبر به واقع جهادگران عرصه رسانه هستند.

تنها یک چای گرم

پروین برمکی ـ گوینده رادیو: شیفت حضور من در خبر رادیو همزمان با پخش اذان مغرب و موقع افطار است. از این‌که صدای اذان ماه رمضان را در محل کار و در بین همکاران روزه‌دار می‌شنوم، یک حس خوب و آرامش‌بخشی است. در سال‌های گذشته بارها تجربه داشتم که اذان با زمان پخش خبر تداخل داشته، اما امسال این دو، چند دقیقه‌ای با یکدیگر فاصله دارند و در این زمان بسیار کوتاه می‌توانم با یک چای گرم، گلویی‌ تر کنم. حتی اگر زمان بیشتری هم بود باز نمی‌توانستم افطاری کاملی با فراغ بال داشته باشم، چراکه تمام حواسم درگیر خبر است و مترصد رفتن به استودیو هستم.

سهل‌انگاری ممنوع

حمیدرضا مصطفوی ـ سردبیر خبر 20: همکاران تحریریه علمی و فرهنگی ساعت‌های پیش از شروع خبر20 با سرعت تمام کار کرده و فشار زیادی را به‌واسطه روزه‌داری تحمل می‌کنند. اما خبر قواعد و قانون خود را دارد لذا سهل‌انگاری هیچ توجیهی نمی‌تواند داشته باشد. گذر زمان و میزان گرسنگی و تشنگی را اعضای اتاق فرمان و تحریریه در زمان پخش خبر متوجه نمی‌شوند یا متوجه می‌شوند ولی باید تحمل کنند تا اشکالی هر چند کوچک در پخش زنده خبر پیش نیاید.

کار با حداقل انرژی

محمدحسین رنجبران ـ سردبیر گفت‌وگوی ویژه خبری: ماه رمضان در اداره پخش اخبار سیما حال و هوای خاصی دارد. موقع افطار اکثر مشاغل آرامش دارند و استراحت می‌کنند، اما این زمان، اوج کار بخش خبر است. در این اداره کسی نمی‌تواند با خاطری آسوده افطار کند. همه همکاران در حال حرکت و دوندگی و تلاش هستند.

همکاران تحریریه گفت‌وگوی ویژه تقریبا ساعت 2 بعدازظهر کار را با سوژه‌یابی اخبار و رویدادهای روز شروع می‌کنند. بعد از تصویب سوژه، دوندگی‌ها و تلاش بی وقفه همکاران برای تهیه تیزر، محتوای برنامه، هماهنگی کارشناس مهمان، کارشناس تلفنی و انتخاب گزارش روز و میز تدوین و بسیاری دیگر انجام می‌شود. وقتی ساعت به 7 بعدازظهر می‌رسد انرژی بدنی و فکری همکاران به حداقل ممکن می‌رسد. لذا از این ساعت تا موقع افطار با سرگیجه و فشار مضاعف آیتم‌های برنامه را جمع و جور می‌کنیم. متن برنامه را بعد از افطار می‌نویسم. آن هم پس از یک افطاری بسیار مختصر، چراکه قبل از اذان، روزه‌داری اجازه نوشتن متن برنامه را از من سلب می‌کند و به عبارتی هیچ انرژی‌ای در بدن ندارم. ساعت 11 و 15 دقیقه که برنامه تمام می‌شود، همکاران گفت‌وگوی ویژه یک نفس راحت می‌کشند و تازه به فکر افطاری می‌افتند. در شب‌های ماه رمضان خیلی سخت است که از مسئولان به عنوان مهمان برنامه دعوت کرد. به دلیل نزدیکی اذان مغرب با بخش‌های خبری و گفت‌وگوی ویژه، اکثر مسئولان یا افطار دعوت هستند یا مشکل است که بلافاصله پس از افطار در استودیو حاضر شوند.

امان از دینگ دینگ خبر

حمید امامی ـ خبرنگار: کار در واحد خبر همراه با استرس است و در ماه رمضان این استرس به واسطه روزه‌داری همکاران مضاعف می‌شود. همزمان با رحلت استاد حمیدسبزواری در هفته اول ماه رمضان، موضوع گفت‌وگوی ویژه را به استاد سبزواری اختصاص دادند و از بد روزگار، قرعه فال به‌نام من بیچاره زدند. من هم برای اولین بار بود که می‌خواستم گفت‌وگوی ویژه اجرا کنم. به هرحال برنامه شروع شد و من در استرس این‌که هنوز مهمان برنامه آقای حدادعادل نیامده است. به هرشکل بود با متن‌های از قبل آماده شده و دو تا ارتباط تلفنی برنامه را تا نزدیک ساعت 11 رساندم، اما هنوز خبری از مهمان برنامه نبود. این‌که بخواهم بگویم چه استرسی در میان همکاران گفت‌وگوی ویژه برقرار بود، گفتنی نیست. فقط می‌دیدم که نفس‌ها در سینه حبس شده است. بالاخره مهمان برنامه رسید و برنامه را با ایشان ادامه دادیم، اما بعد از برنامه من یاد سخنی از اساتید خودم آقایان افشار و حیاتی افتادم که گفته بودند؛ بعد از این همه سال اجرای خبر وقتی که صدای دینگ دینگ ساعت آغاز خبر را می‌شنویم، ضربان قلبمان هم بالا می‌رود.

محمد زندکریمخانی - رادیو و تلویزیون