طلای المپیک تمرکز می‌خواهد،بدون اشتباه

الهه احمدی با هزار امید به ریو رفت. خیلی خوب هم پیش رفت، اما چه اتفاقی افتاد که مدال نگرفتی؟

به خاطر اشتباه خودم بود؛ چراکه در فینال المپیک باید صددرصد تمرکز داشته باشی و برای طلا نباید اشتباه کنی. یا حداقل اشتباهت نسبت به رقبا کمتر باشد که درمورد من این مساله صدق نکرد. تمرکزم کم بود و بیشتر مساله تکنیکی و فنی بود.

پدرتان در مصاحبه‌ای گفته بود الهه به خاطر اشتباه لازلو مدال نگرفت. شما حرف او را قبول داری؟

البته من حتما مصاحبه پدرم را پیگیری می‌کنم. متاسفانه خیلی از مطالب مصاحبه‌ها را با استفاده از شگرد خبرنگاری طوری به هم وصل کرده بودند که منظور خیلی بدی را رسانده بود. پدرم بهترین مربی تیراندازی ایران است و مربی خودم. وقتی اردو ندارم کنار او تمرین می‌کنم. عامل اصلی موفقیت‌هایم تا به حال پدرم بوده است. به عنوان مربی و فرد تاثیرگذار در تیراندازی ایران نه‌تنها من، حق انتقاد دارد. بخشی از انتقاد او به برنامه‌ریزی لازلو برمی‌گردد. چراکه برنامه‌ریزی لازلو کلی بوده و همه بچه‌های تفنگ باید آن را انجام می‌دادند. در حالی که مختص بچه‌های 50 متر بود، اما شرایط من با بقیه خیلی فرق می‌کرد. من هم سنم بیشتر بود و هم نبودم کنار پسرم خیلی فشار آورد. او گفته وقتی من فقط قرار بود در بازی تیر بزنم باید دو سه ماه قبل از المپیک را در تهران که هم بهترین سالن دنیا را دارد و هم سلاح و ساچمه هست، تمرین می‌کردم تا هم از نظر بدنی کار می‌کردم و هم از نظر تیراندازی. چرا که من در اردوی هانوفر و فرانسه فقط می‌دویدم بدون این که تمرین بدنسازی کنم.

شنیدم محمد بنا گفته بود اگر من کنارمربی الهه احمدی بودم، در المپیک طلا می‌گرفت.

دو ماه قبل از المپیک و اردوی فرانسه و آلمان پیش آقای بنا و سوریان رفتم. با او صحبت کردم. به خاطر این که ما هیچ‌وقت قهرمان المپیک بانو نداشته‌ایم. حس خیلی خوبی به آقای بنا و سوریان داشتم. همیشه کشتی‌های سوریان را می‌دیدم که با تلاش خیلی زیاد در کشتی فرنگی کنار بنا افتخارات بزرگ را خلق می‌کرد. دلم می‌خواست با آنها صحبت کنم و بدانم حس‌شان در المپیک با بقیه که نمی‌توانند مدال بگیرند چه فرقی می‌کند. درباره مدال طلای المپیک، حس، ذهنیت، حاشیه‌ها و... خودمانی صحبت کردیم. بنا خیلی مرا راهنمایی کرد.

بعد از سه روز، آرام شدی یا هنوز فینال را مرور می‌کنی و حسرت می‌خوری؟

من هنوز فینال را مرور می‌کنم. باید این کار را بکنم. باید اشتباهاتم، ضعف‌ها و قوت‌هایم را بنویسم. نمی‌شود براحتی از کنارش رد شد. قطعا تحلیل و بررسی می‌کنم و در ایران با مربی ام و روان شناسم صحبت می‌کنم. اگر قرار باشد چهار سال بعد در المپیک باشم واقعا دیگر باید با کمترین اشتباه زندگی کنم.

تو قبل از المپیک ریو حرف از رفتن با مدال می‌زدی. حالا می‌مانی تا در توکیو مدال بگیری؟

این که بمانم یا نه بستگی به خیلی از شرایط دارد. واقعا مدال المپیک برای من هدف بزرگ و خیلی با ارزشی است. حیف است بعداز 15 سال تلاش و زحمت در کارنامه‌ام مدال المپیک، آن هم به رنگ طلا نباشد. همه تلاشم را می‌کنم تا این اتفاق در زندگی‌ام بیفتد.