کاهش نرخ بیکاری، شرط رشد اقتصادی

نکته قابل توجه در تنظیم برنامه ششم توسعه این بود که برنامه‌های توسعه‌ای باید مکمل برنامه‌های قبلی باشند، اما دولت نه گزارشی از برنامه پنجم ارائه کرد که مشخص شود چقدر از آن محقق شده و نه تامین منابع را برای برنامه ششم در نظر گرفته است و بیشتر برای رفع تکلیف این کار را انجام داده و همه موضوعات را به طور کلی بیان کرده است.

یکی از موضوعاتی که دولت مطرح می‌کند، رشد اقتصادی است، اما جالب است نه در تنظیم بودجه و نه در برنامه ششم توسعه مشکل اشتغال رفع شدنی نیست و به صورت کلی بیان شده است.

در کشورهایی که رشد اقتصادی پایدار دارند، اشتغال در کشور آنها به پایین‌ترین نرخ می‌رسد. دولت اعلام و تاکید می‌کند که رشد اقتصادی 8‌درصدی را در برنامه دارد اما زمانی که بیکاری رو به افزایش است، نمی‌توان توقع رشد اقتصادی داشت.

ما اکنون نخبگان زیادی داریم که در خارج از مرزهای ایران در کشورهای دیگر مشغول به فعالیت هستند. چرا این افراد نباید قبل از مهاجرتشان در ایران، کار و امکانات داشته باشند.

وزارت نفت اصرار دارد که ما در بخش نفت نیاز به دانش شرکت‌های خارجی داریم در حالی که سیاستگذار برخی از شرکت‌های بزرگ نفتی، ایرانی‌ها هستند که در آنجا مشغول به کارند. تقویت بخش دانش بنیانی کشور می‌تواند اشتغال را در بخش‌های مختلف حل کند اما دولت بی توجه به این موضوع به بازگویی سیاست‌های کلی می‌پردازد.

به نظر می‌رسد دولت باید یک پایگاه اطلاعاتی برای افراد جویای کار و کارآفرینان در نظر بگیرد تا افراد متناسب با تخصصشان سر کار بروند.

منظور از ایجاد شغل و اشتغال، شغل‌های دولتی نیست اما افرادی که نیاز به کار دارند، باید به برخی رسانه‌ها مراجعه کنند و سراغ کارهایی بروند که در تخصصشان نیست.

موضوع حائز اهمیت دیگر، فاصله زیاد دستمزدها و بهره‌وری نیروی کار است. اگر دولت قصد دارد مشکل اقتصاد را حل کند و به رشد اقتصادی پایدار برسد، باید نرخ اشتغال را کاهش دهد اما اگر هدف رفع تکلیف برای تنظیم و تدوین برنامه‌های مختلف است، نباید توقعی داشته باشیم که مشکلات از کشور رخت ببندد.

دکتر ساسان شاه‌ویسی - کارشناس مسائل اقتصادی