ثریا قاسمی: جایی برای پیشکسوت‌ها نیست

درست است که هر شغلی سختی‌های مختص خودش را دارد، اما فرهنگ ما به‌گونه‌ای بوده که در تمام طول تاریخ به پیشکسوتان احترام زیادی می‌گذاشتند، اما امروز نه‌تنها احترامی باقی نمانده که متأسفانه رسما پیشکسوتان نادیده گرفته می‌شوند.

یکی از بزرگ‌ترین مشکلاتی که امروز در سینمای ایران شاهد آن هستیم این است که عده‌ای از تهیه‌کنندگان سودجو نابازیگرانی را وارد سینما می‌کنند که نه‌تنها دستمزدی برای حضورشان در فیلم‌ها طلب نمی‌کنند، بلکه ممکن است مبلغی پول نیز به تهیه‌کننده بدهند و همین امر باعث شده هم پیشکسوتان و دغدغه‌مندان سینما خانه‌نشین شوند و هم کیفیت آثار تولیدشده در سینمای ایران نسبت به سال‌های قبل تنزل کند و این در حالی است که ما از نظر امکانات و تجهیزات امروزه بسیار بیشتر از گذشته پیشرفت کرده‌ایم.

فیلمنامه‌های سردستی و بی‌محتوا و بشدت نازل که این روزها توسط فیلمنامه‌نویسان نوشته می‌شود و به عنوان یک خوراک فرهنگی به خورد مخاطبان بخت‌برگشته سینمای کشور داده می‌شود تمام میل، رغبت و اشتیاق کهنه‌کارهای سینما را از بین می‌برد و باعث می‌شود آنها ترجیح بدهند خانه‌نشین شوند.

احمد نجفی: هنوز تعریفی از سینمای ملی نداریم

اگر قرار است کمک‌های دولت به سینما کاهش یابد، باید با یک برنامه‌ریزی، رویکرد خود را نسبت به جذب سرمایه برای سینما و تولید فیلم تغییر دهیم. یک رویکرد این است که سرمایه و منابع مالی مورد نیاز را از طریق سینما و اعتباری که دارد تامین کنیم.

حضور و فعالیت در سینما پول و سرمایه می‌خواهد و تهیه‌کننده و کارگردانی که پول نداشته باشد، فیلم خوب هم نمی‌تواند بسازد.

سینمای ملی همچنان در کشور تعریف نشده و معلوم نیست ریشه این سینما کجاست.

در تعریف سینمای ملی باید مشخص شود که آیا صحبت از صنعت است یا هنر، وقتی این دسته‌بندی مشخص شد، آنگاه می‌توان در همان راستا حرکت کرد تا به سینمای ملی رسید.

باید سینمایی را به‌وجود بیاوریم که مظاهر ملی و نگاه ایرانی در آن وجود داشته باشد و برای مخاطب خسته‌کننده نباشد.

اکنون اجرای برنامه «صندلی داغ» را که قرار است با اسم دیگری از شبکه تهران پخش شود در حال ضبط دارم و همچنین منتظر پروانه نمایش فیلم سینمایی «من یک ایرانی‌ام» هستم که تهیه‌کنندگی آن را برعهده دارم.

بیشتر نقش‌هایم را دوست داشتم. اکنون بیشتر تولید‌کننده هستم تا بازیگر، اما اگر شرایط خاصی پیش بیاید، بازی می‌کنم.

به رغم وجود بازیگران خوب و جوان، اما برخی فقط درصدد کسب شهرت و پول هستند و تحمل رنج بازیگری را ندارند و به ورطه بازی در نقش‌های تکراری و فیلم‌های آپارتمانی می‌افتند.