سه‌شنبه‌های بدون خودرو را دریابید

درواقع روز گذشته اولین هفته از دومین سال این نامگذاری (یعنی 54 امین هفته سه‌شنبه‌های بدون خودرو) را پشت سر گذاشتیم؛ نامگذاری که برای برخی فقط در حد شنیدن نامی و عنوانی بوده، بعضی حتی به گوششان هم نخورده و اما برخی برایش خون دل‌ها خورده‌اند. سه‌شنبه‌های بدون خودرو طرحی بود که اولین بار یک سال پیش یک شهروند دلسوز اراکی برای کاهش آلودگی هوا آن را مطرح کرد و مورد توجه و استقبال دیگر شهروندان دوستدار محیط‌زیست و سمن‌های فعال در این عرصه قرار گرفت؛ براساس طرح او قرار شد یک روز در هفته مثلا همین روز سه‌شنبه شهروندان اراکی دست از ماشین‌سواری برداشته و اگر نیاز به تردد در شهر دارند، از وسایل حمل و نقل عمومی یا دوچرخه استفاده کنند. طرح سه‌شنبه‌های بدون خودرو خیلی زود مرزهای استان اراک را پشت سر گذاشت و در طول یک سال گذشته با تلاش و دلسوزی ستودنی هموطنان سبزاندیشمان در سراسر کشور ترویج و تبلیغ شد. بسیاری از شهروندان، فعالان و کارشناسان محیط‌زیست و برخی از مسئولان و مدیران سازمان محیط‌زیست در پایتخت و برخی استان‌ها و حتی مدیران برخی ادارات همچون منابع طبیعی یا شهرداری‌ها به کمپین سه‌شنبه‌های بدون خودرو پیوسته و دوچرخه را جایگزین وسیله نقلیه خود برای تردد در سطح شهر در روزهای سه‌شنبه کردند. حتی مدیران برخی بانک‌ها نیز به این کمپین پیوسته و تلاش کردند از راه‌هایی چون درج لوگوی سه‌شنبه‌های بدون خودرو در رسید کاغذی مشتریانشان یا چاپ کارت‌های هدیه (که این دومی در همین هفته اخیر راهی بازار مالی و بانکی کشور شده) به ترویج آن کمک کنند. کافی است سری به سایت‌ها و کانال‌های محیط‌زیستی بزنید تا شور و حال دوستداران محیط‌زیست را در تدارک برنامه‌های هفتگی سه‌شنبه‌های بدون خودرو مشاهده کنید؛ شور و حالی که اوج آن را سه‌شنبه هفته گذشته، 16 آذر و در جشن یک سالگی این کمپین به تماشا نشستیم؛ در شهرهای مختلف کشور بویژه اراک که مبدأ شکل‌گیری این کمپین بود.

با این همه وقتی که یک سه‌شنبه مثل همین روز گذشته، در شهرهای بزرگی چون تهران برای رسیدن به محل کار از خانه بیرون می‌زنی، موجی از ناامیدی بر سرت آوار می‌شود؛ یاس از این‌که چرا بسیاری از شهروندان از اجرای چنین طرحی بی‌خبرند یا این‌که در صورت اطلاع هیچ وقعی به آن نمی‌نهند. به نظر می‌رسد بیش از آن‌که مردم به این طرح پشت کنند، از آن بی‌اطلاعند و این طبیعی است، چراکه همه این جمعیت چندده میلیونی به چند کانال اینترنتی محدود زیست‌محیطی دسترسی ندارند، لازم است رسانه‌ها وارد گود شوند و با پیوستن به کمپینی که هدفش نجات جان شهروندان از خفگی در انبوه دود و آلاینده‌های سمی است، آن را ترویج کنند. مدیران وسایل حمل و نقل عمومی نیز باید افزایش این وسایل را به طور جد در دستور کار قرار دهند تا برای آنان که دلشان می‌خواهد از وسایل عمومی استفاده کنند، اما جایی در ازدحام اتوبوس‌ها و قطار شهری برای سوار شدن نمی‌یابند، چاره‌اندیشی شود و البته خودروسازان نیز که اکنون به طور متوسط در هر 20 ثانیه یک خودرو ساخته و روانه خیابان‌ها می‌کنند، بهبود کیفیت تولید را به نفع مردم و سلامت مردم در دستور کار خود قرار دهند. جان کلام این‌که حرکتی خودجوش و مردمی آغاز شده، مسئولان ارشد به میدان بیایند تا سررشته کار از دست نرود.

فاطمه مرادزاده