ویلایی‌ها؛ تلف شدن سوژه‌‌ای بکر

فیلم «ویلایی‌ها» که سه‌شنبه شب در برج میلاد برای اهالی رسانه به نمایش درآمد، یکی از همین سوژه‌‌های بکری است که منیر قیدی آن را به‌عنوان اولین فیلم بلند سینمایی خود انتخاب کرده است.

داستان فیلم در زمان جنگ اتفاق می‌افتد. همسر و فرزندان رزمندگانی که در خط مقدم جبهه هستند برای نزدیک بودن به پدر خانواده به اندیمشک آمده‌اند و در خانه‌‌هایی که قبل از انقلاب در این شهر برای شرکت‌ نفتی‌ها ساخته شده و با پیروزی انقلاب و شروع جنگ خالی از سکنه است، اقامت کرده‌اند. زنان و بچه‌‌هایی که هم در معرض بمباران هستند و هم هر لحظه امکان دارد پیکی بیاید و خبر شهادت عزیزشان را بدهد. اما چیزی که از همه اینها آزاردهنده‌تر می‌نماید، انتظار است. انتظار آمدن پدر از جبهه؛ حتی اگر شده برای یک ساعت.

ویلایی‌ها در کنار حسن‌هایی‌ که دارد در ساختار و کارگردانی دچار ضعف‌هایی است که این سوژه دست‌اولی را با لکنت‌هایی رو به رو کرده است. ثریا قاسمی نقش عزیز را عالی درآورده. این بازیگر که با حضور در سریال پشت‌بام تهران نشان داد می‌تواند یک نقش فرعی را به نقش اصلی تبدیل کند و بار داستان را به دوش بکشد در فیلم ویلایی‌ها هم آنقدر خوب ظاهر شده که بخش عمده‌ای از روایت داستان را به عهده گرفته و بیننده را با خود همراه می‌کند و نشان می‌دهد برای این نقش از همه تجربیات بازیگری‌اش استفاده کرده تا عزیز را «عزیز» کند. اما همان‌قدر که قاسمی در نقشش می‌درخشد؛ پریناز ایزدیار که سال گذشته سیمرغ بهترین بازیگر زن جشنواره فیلم فجر را برای فیلم «ابد و یک روز» از آن خود کرد، خنثی و بی‌اثر بازی می‌‌کند و نشان می‌دهد که کارگردان نتوانسته از او بازی مناسب را بگیرد. همین ایراد را می‌توان به بازی طناز طباطبایی هم گرفت، می‌توان حدس زد این بازیگر هم برای درآوردن نقش از خلاقیت و تجربه‌های خود استفاده کرده و کارگردان دخل و تصرفی در بازی او نداشته به همین دلیل نتوانسته چیزی به بازیگری طباطبایی اضافه کند.

ویلایی‌‌ها چند نمای هوایی دارد که درخشان است؛ صداسازی‌ها خوب درآمده و غافلگیر‌کننده است، اما در سکانس‌‌ حمله جنگنده‌های عراقی به ویلاها، هر چند نمابندی و تدوین خوب است، اما جایی این سکانس به یادماندنی آسیب می‌بیند که بعد از آن حمله سنگین حتی یک نفر، نه زن و نه بچه‌ای کوچک‌ترین آسیبی نمی‌بیند.

ویلایی‌ها را یک خانم کارگردانی کرده که در جای خود ارزشمند است. این که زنان هم وارد حوزه کارگردانی آثار جنگی شده‌اند، نشان می‌دهد که در سینمای ایران آدم‌های جسور و اهل خطری حضور دارند که باید قدر ببینند و از آنها حمایت شود. ویلایی‌ها اولین کار بلند منیر قیدی است، شاید به همین دلیل است که روایت و ساختار آن هنوز تا پختگی فاصله دارد و اگر پایان فیلم طور دیگری رقم می‌خورد و تکلیف بیننده با قصه مشخص می‌شد، اتفاق خوبی که برای «شیار 143»و نرگس آبیار رخ داد برای قیدی و فیلمش هم تکرار می‌شد.

طاهره آشیانی - دبیر فرهنگ و هنر