با این‌که هنوز به لحاظ جغرافیایی می‌توان از تمایز محله‌های اعیان نشین و فقیر حرف زد و زندگی در نقاطی از شهرها را ارزان‌تر و نقاطی دیگر را گران‌تر ارزیابی کرد (مانند تمایز همچنان پا برجای شمال و جنوب شهر در تهران) اما دیگر نمی‌توان با وضوح و قاطعیت از تمایز فرهنگی و بخصوص فرهنگِ متضادِ اقتصادی طبقات سخن گفت.

سخن از لوطیان که به میان می‌آید، ناخودآگاه ایرانی جماعت به یاد رفاقت‌های تا ته‌خط و یکرنگی‌های بی‌غش و عشق‌های پاک بی‌دروغ و قهوه‌خانه‌های باصفا و زورخانه‌های مالامال از ذکر یاعلی و زبان‌شیرین لوطیانه و احترام به ریش‌سفید و کرنش در مقابل دستان مادر و مرشد و ولی می‌افتد. فرهنگ لوطی و لوطی‌گری برای ما ایرانیان یادآور نام‌های بزرگ و دستان پرسخاوت و دل‌های دریایی است، اما در کنار این دنیای شیرین و باصفا، در میان این گروه با مرام و خاکی، جنبه‌های دیگری نیز نهفته است. که نباید از مقابل دیدگان تیزبین اهل تاریخ و فرهنگ مخفی بماند، زیرا در صورت تغافل در شناخت این جوانب بدرستی و بدقت، کارکردهای اجتماعی این طبقه برای اهل‌فن شناخته نخواهد شد.