کودکی فقیر با وجود آنکه پولی برای تهیه لوازم پذیرایی از زوار اربعین نداشت، با یک پارچ آب و یک لیوان به استقبال زائران رفت.

«گل‌پسر یاتاقان 209 داری؟»، «نه دایی؛ برو چارراه سوسکی از بنگاه عمو پروین بگیر!» از سر و زبان چیزی کم ندارد. صاحبکارش اصرار دارد بگوید: «زبونش پرز دارد». یک‌ روز در باغ آذری (محله‌ای مابین میدان شوش و ترمینال‌ جنوب) یاتاقانی پیدا کرده و با پیچ‌گوشتی و پاره‌آجر آنقدر به جان یاتاقان افتاده تا تیله‌های آهنی‌اش را به چنگ آورده. تیله‌های آهنی را برداشته و به کوچه‌پس‌کوچه‌های جنوبی میدان شوش آورده و موی دماغ اسقاطی‌فروش‌ها و یدکی‌فروش‌های شوش شده. تیله آهنی‌ها را دانه‌ای 100 تومان آب کرده و همین رفت‌و‌آمد‌ها و موی‌دماغ‌شدن‌هایش، کاری کرده که امروز در اواسط هشت‌سالگی به‌عنوان پادو، کرکره یدکی‌فروش خیابان احمد جهانیان در میدان شوش را بالا بزند.