کودکان جزو صادق‌ترین مخاطبان برای هر رسانه‌ای محسوب می‌شوند؛ مخاطبانی ساده که همان‌قدر که براحتی جذب برنامه‌ای می‌شوند، به همان اندازه نگه‌داشتن و حفظشان هم برای ادامه تماشای برنامه دشوار است. کودکان به نسبت دیگر گروه‌های سنی باورپذیرتر هم هستند و انتقال پیام برایشان از اهمیتی مضاعف برخوردار است. لذا لازم است تا برنامه‌سازان و مدیران گروه‌های برنامه‌ساز توجهی چند برابر به این گروه سنی حساس داشته باشند و با در نظر گرفتن این ظرفیت بالقوه بکوشند برنامه‌هایی را برای کودکان عرضه کنند که در عین سرگرم‌سازی و مفرح‌بودن، خالی از مفاهیم آموزشی و تربیتی هم نباشند، اما این ساختارها در شرایط کنونی چقدر در برنامه‌ها رعایت می‌شوند؟ و آیا شبکه‌های مختلف توانسته‌اند نیازهای گوناگون کودکان را برآورده سازند؟