جاده منتهی به روستای مورزرد زیلایی بخش مارگون استان کهگیلویه و بویراحمد غیر ایمن و صعب العبور است و همچنان به دلیل عدم رسیدگی به آن با وجود سرمای زیاد این منطقه مشکلات زیادی برای مردم محروم این منطقه بوجود آمده است کامیونهای سوخت رسانی در این جاده ها گرفتار مشکل تردد می شوند و مسئولان استان توجهی به این منطقه ندارند و تدابیر لازم را اتخاذ نمی کنند.

زیلایی را خبرنگارها خوب می‌شناسند؛ عکاس‌ها راه بلدش هستند، پای مسئولان اما کمتر به این منطقه رسیده است. نام زیلایی با محرومیت گره خورده، زیلایی جابه‌جا پر است از روستاهایی کوچک و بزرگ که با فاصله از هم در دل کوه‌های بلوط‌پوش شهرستان بویراحمد قرار گرفته‌اند؛ روستاهایی که زیر سایه فقر نفس می‌کشند.

همه شبیه همند؛ کوچک و بزرگ ، پیر و جوان. اینجا در منطقه محروم زیلایی از توابع مارگون شهر یاسوج، زندگی زنان و دختران بر یک مدار تکرار می چرخد. بر مدار کار. کار اینجا برای زنان و دختران، قبل از طلوع افتاب شروع می شود و تا تاریکی هوا ادامه پیدا می کند؛قصه کار برای تک تک این دختران، از چوپانی و جمع کردن هیزم و بنه چینی به رفت و روب خانه و پختن غذا می رسد و رسیدگی به بچه ها. بار مسیولیتی که از روزهای کودکی شروع می شود و تا روزهای بزرگسالی ادامه پیدا می کند. قصه دختران زیلایی ،قصه رنج و محرومیتی مداوم است. محرومیتی ناشی از فقط اقتصادی که وقتی با سوء تغذیه همراه می شود، رد پایش را روی چهره تک تک آنها می گذارد.آنوقت مارال ٢٣ ساله شبیه زنهای سی و چند ساله می شود و چهره فرشته ٢٦ساله ، به ٤٥ساله ها می ماند. اینجا همه شبیه همند؛به چشم هایشان که دقیق شوید، یک حرف را می زنند، دست هایشان یک قصه را روایت می کند؛محرومیت اینجا هر روز بر چهره زنان و دختران سیلی می زند.

حیاط دبستانی در روستای موشمی سفلی منطقه ی زیلایی بخش مارگون اکنون 15 روز از مهر می گذرد بسیار نامساعد برای زنگ ورزش دانش آموزان ، این دبستان به دلیل نداشتن درب ورودی شب ها مآوای احشام روستا می باشد و روزها محل تحصیل دانش آموز ، درب ورودی این دبستان به جای درب بشکه های 200 لیتری را قرار دادند.

امروزه راه ، تنها مسیر دسترسی به امکانات مناسب می باشد که پس از مایحتاج اولیه زندگی افراد ، از جمله مهم ترین خواسته های آن هاست.منطقه زیلایی و جلاله و کلوار از توابع شهرستان دنا ، و در فاصله ای در حدود صد و شصت کیلومتری از مرکز استان کهگیلویه و بویر احمد واقع است که به دلیل کوهستانی بودن آن دارای مسیر صعب العبور می باشد.مسیر های صعب العبور ، با عبور از روستاهای متعدد و جاده های نا هموار و سنگلاخی (که در فصل بارش کاملا غیر قابل عبور است) ممکن می شود.روستاهای موجود در این مسیر از کلیه امکانات رفاهی شامل آب مناسب ، گاز ،دسترسی مخابراتی و بعضا برق محروم می باشند. محل تامین آب روستاها چشمه های در دل کوه یا رودخانه در مسیر می باشد که با همت روستاییان، آب شرب خود را از این مکان ها تامین می کنند. عده ای از ساکنین روستاها محل زندگی خود را ترک نموده یا مهاجرت فصلی کرده اند، اما بسیاری از خانواده ها، علی رغم نبود امکانات رفاهی و بهداشتی و فرهنگی و نبود کار و امکان معیشت مناسب در محل زندگی خود مانده و زندگی خود را از طریق دامداری و کشاورزی اداره می کنند. علی رغم وجود راه مناسب ساکنین این مناطق به دلیل بی توجهی مسئولین زیر ربط از امکانات رفاهی و بهداشتی محروم می باشند و خواستار داشتن راه دسترسی مناسب می باشند. این امر سبب بروز مشکلات متعددی در بین مردم این منطقه از جمله محرومیت تحصیلی در بین کودکان و جوانان ، مرگ ناشی از نبود راه و راه صعب العبور، ساخت و ساز های نا مناسب در مجاورت کوه که خطر ریزش کوه را به همراه دارند، فقر فرهنگی و عدم آگاهی مردم از چگونگی زندگی ، نبود امکانات بهداشتی و پزشکی ، از بین رفتن مادران باردار و بیماران، قطع شدن اعضای بدن افراد ،غرق شدن، عدم استفاده از جاذبه های گردشگری در منطقه ، نبود معلم و غیره شده است و این سوال را در ذهن به جای می گذارد که مسئولین امر (با توجه به تعداد زیاد خانوار در این مناطق) نمی خواهند راه مناسبی را برای مردم این مناطق احداث نمایند تا مردم دچار مشکل نشوند؟