لرستان و درد بیکاری

در را باز می‌کنم. سالن کنفراس دانشگاه علوم پزشکی موج می‌زند از آدم. از آن موج‌های سهمگینی که آدم را می‌برد تا دور دست‌های دور. از آن موج‌های که چنان محکم بر صخره‌ات می‌کوبد تا استخوان‌هایت خُرد شود. بر می‌گردم بی آن که نگاهم گره بخورد به چشمان آدم‌های منتظر. سرم را پایین می‌اندازم و از خودم خجالت می‌کشم. آمارها را مرور می‌کنم.

کد خبر: ۱۰۲۰۳۴۳

به گزارش جام جم آنلاین، شاخص‌های اشتغال بالا می‌روند بر اساس آمارهای رسمی متولیان اشتغال در لرستان. بیکاری کم می‌شود در کلام مسئولان اشتغال. شغل ایجاد می‌شود. شاغل می‌شویم بی‌آنکه حس کنیم این شغل‌ها را. چقدر حرف می‌شنویم. بی‌آنکه دردی از دردهای ما دوا بشود. گفتار درمانی شده دوای درد ما لرستانی‌ها.

نمی‌دانم آمارها دروغ می‌گویند یا مردم بازی در می‌آورند. برایم سخت است و به دنبال متهم کردن کسی جز خودم نیستم. به راستی اگر آمارها درست هستند چرا این همه بیکار! هر خانواده‌ای چند تحصیل کرده بیکار روزهایشان را بر شب بی‌کسی و تنهایی‌شان پرچ می‌کنند.تا شاید دری گشاده شود و دستی به مهر آنان را نوازش کند.

بر اساس شغلم باید دوباره به همان سالن برگردم. همان سالنی که مدتی است کابوس شبانه‌ام شده است. گریه‌های پی‌درپی مادری مستاصل و بریده از همه جا پناه آورده است به دانشگاه علوم پزشکی برای شاغل شدن دختر تحصیل کرده در رشته معماری‌اش!

درخواست‌ها را مرور می‌کنم. از میان قریب به یکصد و پنجاه نامه تحویل داده شده حدود یکصد و چهل نامه درخواست کار دارند. ماموریت سازمانم را مرور می‌کنم. دوباره برمی‌گردم به سازمان‌های متولی اشتغال نگاه می‌کنم و با خودم می‌گویم به راستی اگر آمار بیکاری در لرستان کاهش یافته چرا این همه مراجعه کننده به سازمانی غیرمرتبط برای اشتغال مراجعه می‌کنند.

لرستان آبستن درد بزرگی به نام بیکاری است که اگر چاره‌ای اندیشه نشود. فردا فرزندان ناخلفی چون بزه‌کاری،اعتیاد،طلاق،ناهنجاری‌های اجتماعی را به ارمغان خواهد آورد که هر کدام از این فرزندان، خسارت جبران‌ناپذیری به بار خواهند آورد.