این حد و مرزها را بشکن

درست است که حد و مرز گذاشتن در بعضی موارد باعث نظم و ثبات کاری می‌شود، اما بد نیست یک جاهایی این حد و مرزها را برداریم و زمانی را در کنار قشر‌های مثلا پایین‌تر از خودمان بگذرانیم مثلا مرزهای مدیر و کارمند.

صاحبخانه و مستاجر، ثروتمند و فقیر، پدر و فرزندان و خیلی موارد دیگر.

مرزهایی که فخر و تکبر در آنها دخیل باشد باعث سلب آزادی و در بند گرفتن خودمان می‌شود و دیدگاه ما را نسبت به آدم‌های اطرافمان تغییر می‌دهد.

همچنین باعث می‌شود هیچ وقت نتوانیم لذت غذا خوردن یا گپ و گفت خیلی ساده را در کنار یک قشر مثلا پایین‌تر از خودمان را داشته و لذت ببریم حتی از نظر شخصیتی باعث ایجاد توقعات بیجا در ما می‌شود.

می‌توانیم بدون هیچ حد و مرزی به‌جای تنها غذا خوردن آن روز را در کنار کارمندان و همراه با آنها را میل کنیم حتی در کنار نگهبان منزل با او یک چای گرم دبش بنوشید.

چرا باید این قواعد سخت را مثل حصار دور خودمان بچینیم و دیگر خودمان را هم فراموش کنیم؟ پس بیاییم با یک جمله راهبردی «دل به دریا زدن» این مرزهای تکراری و مصنوعی را بشکنیم و ورود خود را به دنیای بی‌آلایش و بدون هیچ حد و مرز مصنوعی خوش آمد بگوییم. صرف نظر از پول و شغل، همه آدمیم و دارای کرامت والای انسانی.

دکتر مجتبی لشکر بلوکی می‌گوید بعضی واژه‌ها قدرت تخریب گری بالایی دارند مثل واژه چرا؟

به عنوان مثال:

از خودتان بپرسید چرا من به عنوان مدیر انتظار دارم که همیشه افرادی که در چارت سازمانی در رده پایین‌تر هستند به دیدن من بیایند؟

و تصور کنید که شما به اتاق آنها بروید و از خود بپرسید چراکه نه؟

این مرزها را بشکنید.

اعظم‌سادات سیدبرقی - روزنامه‌نگار جام جم آنلاین

ضمیمه چمدان