تلویزیون «کودک شو» را کم داشت

درباره پرکاری، بازیگری و انتخاب‌های متنوع گفت‌وگویی با بازغی داشته‌ایم که در ادامه می‌خوانید.

بعد از اجرای برنامه «360 درجه» و ویژه برنامه نوروزی شبکه دو، حالا مجری برنامه کودک شو هستید. می‌توان گفت به اجرای تلویزیونی علاقه‌مند شده‌اید؟

نکته این است که من به فوتبال هم نگاه سینمایی دارم، چه برسد به اجرای تلویزیونی. از نظر من مجری بودن مثل بازی کردن با نابازیگر است. مثلا در برنامه کودک شو، دوستان، اطلاعاتی از خانواده‌ها می‌گیرند و من با کمک این اطلاعات از شرکت‌کنندگان بازی می‌گیرم. قرار است آنها را بخندانم، ناراحت بکنم و درام ایجاد کنم. قرار نیست صرفا یک برنامه کودکانه داشته باشیم که خانواده‌ها بیایند و مسابقه‌ای بدهند و برنده یا بازنده شوند و بروند. هدف برنامه این است که زندگی را راحت‌تر، فرصت گفت‌وگو و تعامل ایجاد کنیم، از روزهای آشنایی و خواستگاری بگوییم و کشش و جذابیت بیافرینیم. در واقع برای من اجرای این برنامه شبیه این است که از شرکت‌کنندگان بازی بگیرم و خودم را بازی کنم.

علاقه به برنامه‌های مربوط به کودکان از کجا می‌آید؟

معتقدم اساس و پایه سینمای ایران وابسته به سینمای کودک است. بزرگان هنر ما از کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان آمده‌اند. کارگردانی که اولین نخل طلا را برای ایران آورده و بیشتر کارگردان‌های موفق ما قبل از هر چیز فیلمساز کودک بوده‌اند. اوایل تمام جوایزی که سینمای ایران فتح می‌کرد، به سینمای کودک اختصاص داشت. طبیعی است من برنامه‌های کودک و سینمای کودک را خیلی جدی می‌گیرم. ضمن این که تلویزیون در تربیت بچه‌های ما نقش بسیار مهمی دارد و اگر به برنامه‌های کودک آن بی‌توجه باشیم، فرصت بزرگی از دست رفته است. تلویزیون همیشه برای کودکان برنامه داشته، اما تا امروز درباره کودک و خانواده معمولا میزگرد و برنامه‌های تخصصی و کارشناسی در حوزه‌هایی مثل رفتارشناسی برگزار کرده است.

پس برای اجرای این برنامه دلایل مهم داشته‌اید!

راستش معتقدم تلویزیون، برنامه‌ای مانند کودک شو را کم داشت. برنامه‌های مربوط به کودکان یا واقعا کودکانه هستند یا کاملا تخصصی. برای ارائه یک برنامه با ساختاری که در میانه این دو حالت قرار بگیرد یک خلأ فرهنگی بزرگ داشتیم. کودک شو تنها برنامه‌ای است که تلاش می‌کند هم شاد و مفرح بوده و هم برای خانواده‌ها، حرف‌هایی برای گفتن داشته باشد. شاید بسیاری از بخش‌های برنامه بازی و سرگرمی باشد، اما حتما باوری را در مخاطب زنده می‌کند. من مطمئن هستم وقتی بخش «دوبله شو» پخش می‌شود، زوج جوانی که در خانه نشسته‌اند، فکر می‌کنند اگر ما بودیم چه می‌کردیم. شاید همین ایده‌ای باشد که بتوانند با یک پارچه و کمی تغییر صدا با فرزندانشان بازی کنند.

نگران نیستید حضور در برنامه‌های کودکانه مثل محله گل و بلبل باعث شود جدی گرفته نشوید؟

نه، مگر کسی می‌گوید چرا اکبر عبدی در «محله برو بیا» بازی کرده است!

این مربوط به قدیم است.

منم امروز بازی می‌کنم. ده سال دیگر می‌شود قدیم!

به عنوان مجری برنامه کودک شو از آن لذت می‌برید؟

برای من مثل بداهه‌نوازی است؛ هم چالش‌برانگیز است و هم لذت‌بخش. باید فضایی دراماتیک ایجاد کنم، هوشیار باشم و ببینم طرف مقابلم به حرف‌های من چه واکنشی نشان می‌دهد. احساسش را درباره برنده یا بازنده حدس بزنم. تصمیم بگیرم به او روحیه بدهم یا نه و از چه راهی این کار را بکنم. به نظر من این یک چالش است. یک بازی دوست داشتنی که در تک‌تک لحظاتش کیف می‌کنم. بخصوص وقتی شرکت‌کننده‌ها حدس می‌زنند و اشتباه از آب درمی‌آید!

چرا؟!

برای این که پدر و مادرها می‌فهمند توانایی فرزندانشان را دست‌کم گرفته‌اند.

چانه‌زنی بر سر جوایز ممکن است باعث دلخوری برخی خانواده‌ها و کم شدن محبوبیت‌ شما بشود!

عیبی ندارد؛ مثل هر بازی دیگری مسابقه ما هم برد و باخت دارد و شرکت‌کنندگان باید بپذیرند.

تاکنون شاهد واکنش بدی نبوده‌اید؟

یکی دو مورد بود، اما اهمیتی ندارد چون باید همه بپذیریم مسابقه است و وقتی قبول کردیم در آن شرکت کنیم باید نتیجه را هم پذیرا باشیم. وظیفه من این است که به عنوان نماینده برنامه کودک شو، بازی را به نفع این برنامه تغییر بدهم و شرکت‌کننده‌ها هم برای برنده شدن تلاش می‌کنند. فرق ماجرا این است که شرکـت‌کنندگان در برنامه چه ببرند چه ببازند، به نفع من است!

شما نگاه مثبتی به خانواده دارید ، با این نگاه بازی در سریال روزهای بی‌قراری چه توجیهی دارد؟

یکی از شرکت‌کنندگان برنامه کودک شو گفت در سریال روزهای بی‌قراری آن قدر از دست شما حرص خوردم که به خودم گفتم خدا نکند من آقای بازغی را ببینم! اما چرا من این نقش را بازی کردم. اگر از این بگذریم که سریال تا حدی دستخوش تغییرات فیلمنامه‌ای شد، اما سوژه بکری داشت. ما همیشه در فیلم‌ها و سریال‌ها دیده‌ایم وقتی مرد خانواده به هر دلیلی دیگر نیست، زن چه مشقتی تحمل می‌کند و چطور تنهایی بار خانواده را به دوش می‌کشد. در سریال روزهای بی‌قراری برای اولین بار دیدیم زن در خانواده غایب است و این مرد است که گرفتار شده و بار همه مسئولیت‌ها را بر دوش می‌کشد؛ بنابراین تصمیم می‌گیرد ازدواج کند.

اگر اتفاقی که در سریال روزهای بی‌قراری دیدیم، به شکل برعکس رخ داده بود، حتما تنهایی و بی‌کسی زن باعث می‌شد همه ازدواج او را تائید کنند اما همین کار برای یک مرد، تف و لعنت به همراه دارد! در چنین موقعیتی معمولا بیشتر آدم‌ها به مرد می‌گویند همسرت در کماست و تو ازدواج کرده‌ای؟ در نگاه شرعی چنین ازدواجی ایراد ندارد، اما عرف جامعه چندان نمی‌پسندد. همین نکته مرا ترغیب کرد با این سریال همکاری کنم و معمولا ویژگی‌هایی از این دست باعث می‌شود یک نقش را انتخاب کنم؛ قصه‌هایی که به وجه کمتر مطرح شده از یک ماجرا می‌پردازد.

پس فیلمنامه و قصه از نقش و چالش‌های آن برای شما مهم‌تر است!

صددرصد. قصه پایه اصلی درام را تشکیل می‌دهد.

راستی نگران نیستید به خاطر اجرای برنامه‌های تلویزیونی، شما را از دنیای بازیگری کنار بگذارند؟

این دیدگاه اشتباه است. من در این فضا بزرگ شده و رشد کرده‌ام. مگر می‌شود به همین راحتی حذفم کنند!؟ چه اهمیتی دارد در سینما کار می‌کنم یا تلویزیون؟ مجری باشم یا بازیگر؟ من در این فضا حضور دارم و امسال هم پیشنهادهای خوبی داشتم. در سریال در جست‌وجوی آرامش یک نقش منفی به عهده دارم یا بهتر است بگویم شخصیتی را بازی می‌کنم که از دل مشکلات جامعه متولد شده و حق خودش می‌داند دست به برخی کارها بزند. در سریال گمشدگان به کارگردانی رضا کریمی هم نقش سر دسته موادفروش‌ها را به عهده‌ دارم و قصد داریم آن را از شکل کهنه و کلیشه‌ای که در فیلم‌ها و سریال‌ها دیده‌ایم، در بیاوریم.

انتخاب این نقش‌های منفی دلیل خاصی دارد؟

به من پیشنهاد شد و من دوستشان داشتم. همین!

برای آینده حرفه‌ای‌تان برنامه خاصی دارید؟

در سنی هستم که حداقل در پنج سال آینده تکلیفم تا حدی روشن نیست. نه آن‌قدر جوان هستم که نقش جوان اول‌ها را به من پیشنهاد کنند و نه جا افتاده و پیشکسوت. برای همین سعی می‌کنم خودم را روی فرم نگه دارم، ورزش کنم، کارهای روزمره‌ام را انجام بدهم، کارهایی که از دستم برمی‌آید بکنم و خیلی درگیر مسائلی مثل اندازه یا مثبت و منفی بودن نقش‌ها نباشم. حضور مهم است و این که این حضور گرم باشد و احساس بشود. این برای من خیلی مهم‌تر از آن است که نگران تبدیل شدن به بازیگر نقش دوم باشم. مهم این است تولیدات هنری ما در سینما و تلویزیون جریان داشته باشد، تنور سینما گرم باشد و مردم فیلم ببینند. من البته به سینمای گیشه هم خیلی اعتقاد دارم و به نظرم خیلی خوب است و ما را سر حال نگه می‌دارد.

آذر مهاجر

رادیو و تلویزیون