سیاه چادرنشینان و رویای روزهای سفید

بخشی از جمعیت کشور ایران را عشایر تشکیل می دهد، اما چرا این جمعیت فراموش شده است؟ چرا رویاهای بچه های عشایر به باد فراموشی سپرده شده؟! چرا کسی گوشه چشمی به آنها ندارد. روزگاری بیش از 90 درصد مردم استان کهگیلویه و بویراحمد اهل کوچ بودند، اما هر روز که به عصر مدرنیته نزدیکتر شدیم، یک سیاه چادر عشایری بر زمین می افتد، صدای نی یک چوپان خاموش می شود، صدای زنگوله های دام عشایر کمتر به گوش می رسد و ... شاید بتوان گفت که بخشی از این مشکل عمده به خاطر بی توجهی مسئولان کشوری، استانی و حتی اهالی رسانه است که دیگر گوشی برای شنیدن صدای غریبانه عشایر ندارند. این در حالی است که زندگی ساده عشایر در جاذبه گردشگران به ایران می تواند سهم عمده ای داشته باشد، اما بی توجهی به آنها نه تنها این مساله را در سایه قرار دارده، بلکه عشایر با مشکلات بی آبی رو به رو هستند، بهداشت با فاصله های زمانی بسیار زیاد به آنها و و دام هایشان سر می زند، حتی یک سرویس بهداشتی ساده که لازمه زندگی امروز است هم ندارند. اگر همین رویه پیش برود، دیگر نمی توانیم بوی کشک و دوغ مشک عشایر را داشته باشیم. دیگر نمی توانیم صدای هلهله زنگوله های کوچ را بشنویم و هزاران دیگر .... متاسفانه همه این چراها همچون علامت سئوال هایی است که بی پاسخ مانده اند.