آقای شهرت طلب! بس کن

جام جم آنلاین - اما این فقط مختص به فوتبال نیست هر چند به هر حال آدم های شهرت طلب بیشتر در این عرصه دیده می شوند. نمونه بارز و کاملش علی خطیر است که دیگر در استقلال سمتی ندارد اما سایه اش هنوز بر سر آبی پوشان پایتخت سنگینی می کند. هنوز از خود حواشی به جای می گذارد و در حالی که تیم تحت هدایت استراماچونی در حسرت برد به سر می برد و کاملا وارد بحران شده هر روز یک حاشیه جدید درست می کند.

خطیر در یک سال اخیر هر کاری که لازم بوده برای در چشم بودن انجام داده. از کتک کاری با علیرضا حقیقی گرفته تا درگیری با مسئولان سابق و کنونی باشگاه استقلال و حالا دعوای رسانه ای با گادوین منشا. خطیر راه شهرت طلبی را خوب بلد است. می داند برای اینکه توی چشم باشد چطور در مصاحبه هایش از کلماتی استفاده کند که خوراک رسانه هاست، کلمات و جمله هایی درباره تخت فلان بازیکن و یا هر چیز دیگری که تا حدودی خط قرمز محسوب می شوند.

در روزهایی که استقلال جان ندارد و در حسرت برد است هیچ چیز بدتر از این نیست که علی خطیر مدام مانور و جولان شهرت بدهد. مدام پای این و آن را وسط بکشد و مدام درباره این بگوید وقتی که در استقلال بوده چه چیزهایی دیده و چه تخلفات آشکاری را درک کرده است. سوال بسیار مهم اینجاست که چرا خطیر یاد این مسائل افتاده. آیا شهرتش ته کشیده؟ احساس کرده در حال فراموش شدن است؟ سوال دیگر این است که احساس نمی کند در برابر برخی مسائل سکوت مجرمانه پیشه کرده بود و حالا با گفتن آنها خودش را مظان اتهام قرار می دهد؟

چه خوب است باشگاه ها نظارت بیشتری بر روی مدیران خود داشته باشند. به زبان ساده تر و بهتر هر کسی را به باشگاه راه ندهند و اجازه ندهند کاسبان شهرت و پول با هر اشاره ای پایشان به تیم های بزرگ و مردمی باز شود. اما مگر این حرف ها خریدار دارد؟ فوتبال ایران خیلی وقت است که با بار کج به مقصد می رود.

امیرمسعود جهانگرد/ روزنامه نگار