توصیه های کلیدی حجت الاسلام قرائتی برای نوآوری در برنامه های رادیو

به گزارش جام جم آنلاین از باشگاه خبرنگاران جوان، حجت الاسلام محسن قرائتی را با برنامه درس‌هایی از قرآن می‌شناسیم؛ برنامه‌ای که پس از پیروزی انقلاب اسلامی به ترویج دین اسلام با زبانی ساده می‌پرداخت.

حجت الاسلام قرائتی در برنامه رادیو ایران به تهیه کنندگی حسین معصومی و اجرای خسروی گفت: بهترین کار، کار فرهنگی است به دلیل اینکه انبیاء و و بزرگان و ائمه ما پیامبران ما، کارشان فرهنگی و ارشاد و هدایت بوده است. یکی از محور‌های کلان صدا و سیما هم کار فرهنگی است.

وی ادامه داد:من در تفسیر قرآن با نوای آقای پرهیزکار که قاری و حافظ قرآن بود،همکاری می کردیم بطوریکه او آیه را می‌خواند و من چکیده آن را می‌گفتم. این نوا‌ها بعد‌ها کتابی به نام تفسیر نور شد و این کتاب در بیست و دو سه سال پیش، کتاب سال جمهوری اسلامی ایران شد.

وی افزود: همان تفسیر که در رادیو گفته شد، چکیده اش به چندین زبان دنیا ترجمه شده و در صدا و سیما و رادیو برون مرزی، به عنوان مثال دو دقیقه از چکیده آن به سی زبان دنیا ترجمه می‌شود. باید بدانیم مردم به ما گوش می‌دهند و گوش مردم امانت در اختیار ماست. قلب و عمر مردم امانت است. باید سعی کنیم که مطلب مفید بگوییم. نمی‌گویم سخنرانی فقط مفید است. اینکه در آن رشد باشد؛ یعنی دانستنش مفید باشد و ندانستنش ضرر وارد کند.

حجت الاسلام قرائتی خاطرنشان کرد: برنامه‌ای خوب است که در آن رشد اخلاقی، اقتصادی یا سیاسی باشد. مردم تجربه‌هایی دارند و از خود مردم استفاده کنید آیا شده است بین افرادی گله و اختلاف باشد و آن‌ها را آشتی داده باشید؟ به مردم بگوییم اگر راهی ابتکاری دارید، برای ما بفرستید؛ ممکن است با یک طرح فامیل و دو دوست را به هم پیوند بزنید.

وی ادامه داد: این تجربه است که در کتاب‌ها و حوزه و دانشگاه هم نیست. مثلا یک ضرب المثل ممکن است ۳۰ ثانیه طول بکشد، اما به اندازه ۱۰ صفحه حرف داشته باشد. یادم نمی‌رود مدینه بودم و همکاران صداو سیما دور من جمع شده بودند، پرسیدند که آقای قرائتی چند بار مکه آمده اید؟ گفتم لامپ سوخته را هزار بار هم به سرپیچ بزنید، روشن نمی‌شود. نگاه کردند و گفتم همین ضرب المثل چند ثانیه شد؟

حجت الاسلام قرائتی بیان کرد:گاهی اوقات طرف می‌گوید که ما ۳۰ سال گناه کردیم، اما می‌گویند چرا تا ابد جهنم می‌رویم؟ یا مثالی زدم و گفتم شما یک لحظه با چاقو به چشمت بزن، تا ابد کور هستی که شهید مطهری به آن خندید. با یک مثال یک اشکال برطرف می‌شود؛ اخیرا هم ۵۰۰ نوار ۵ دقیقه‌ای برای مسائل خانواده و دعوت به کار خیر و کلیاتی که راجع به اقتصاد در قرآن است و را تهیه کردیم. یا اینکه مثلا رادیو خنده داشته باشیم و خنده‌های حکیمانه به کار ببریم. چرا خنده‌های ما به توهین و تحقیر است؟ چه اشکالی دارد که من نواری داشته باشم که هم در آن بخندیم و هم مطالب حکیمانه داشته باشیم؟