برای یک‌سالگی نورچشمی جام‌جم

کد خبر: ۱۳۰۱۹۴۳

«نوجوانه پنجشنبه‌ها می‌آید تا در دورهمی‌های خانوادگی آخر هفته یادمان بیندازد دوره دهه هشتادی‌ها فرارسیده است». یادداشت یک شماره سوم بهمن۹۸ خبر از تولدی جدید در خانواده جام‌جم می‌داد.

حالا درست یک سالی می‌شود که ته تغاری جام‌جم به دنیا آمده و البته ظرف یک سال به اندازه یک نوجوان قد کشیده است. می‌گویند آدمیزاد در سختی است که رشد می‌کند و بزرگ می‌شود و مگر نه این‌که سالی که گذشت از سخت‌ترین سال‌های عمر بشر بود؟

حتما یادتان هست یک ماه از تولد «نوجوانه» بیشتر نگذشته بود که کرونای منحوس، ایران و جهان را زیر و رو کرد به گونه‌ای که زندگی تا همین الآن که یک سال از ماجرا گذشته، دیگر بر پاشنه سابق نمی‌چرخد و به روال خود بازنگشته است. آن اوایل می‌گفتند بچه‌ها کرونا نمی‌گیرند، لذا خیالمان از بابت مولود جدید راحت بود؛ از شما چه پنهان محدود و قرنطینه‌اش هم نکردیم. آزادش گذاشتیم تا دنیا را ببیند و از چشم خود بشناسد و بشناساند.

نوجوانه در این ۴۵شماره،‌ میدان آزمون و خطای نمایندگان نوقلم نسلی بود که دیگر به اندازه نسل‌های گذشته میانه چندانی با کاغذ و قلم ندارد و طبعا روزنامه‌خوان نیست و همین هم کار آن را سهل ممتنع می‌کند. سر و کله زدن با تیم نوجوانه آسان است چون با گروهی باانگیزه، پرنشاط و پرانرژی سر و کار داریم که سرش برای دردسر درد می‌کند. سخت است همان‌طور که از اسمش پیداست، نسلZ یا به قول خودشان ضد! نسلی با دغدغه‌های کاملا متفاوت و زبان و روش دیگرگون.

نوجوانی معروف به دوران سرکشی است. سرکشی از و سرکشی به! سرکشی از آداب و رسوم، فرمان و نصیحت و دخالت، هنجارها و عرف‌ها و در عین حال سرکشی به درون، سرکشی به فطرت، سرکشی به خلوت زلال آدمیزادی که هنوز به زنگارهای روزمره زندگی آلوده نشده. نوجوان برآیند هر دوی این سرکشی‌های مثبت و منفی است و نوجوانه نشریه‌ای برای این دوران.

تیم ملی باانگیزه نوجوانه - که در این یک سال از نوجوان‌های چهارگوشه ایران برای خود یارکشی کرده - به مدد الهی تا آنجا که ما می‌دانیم نقشه‌های زیادی در سر دارد. نشان به آن نشان که با عنایت مدیران موسسه، تحریریه نوجوانه دقیقا در آستانه یک‌سالگی صاحب اتاق و دفتر مستقل شده و از سوی دیگر در همین روزها قرار است در گام دوم خود، در فضای مجازی هم وارد فاز عملیاتی جدیدی شود که خبرهای آن را به‌زودی خواهید شنید.

به نوجوانه دل بسته‌ایم، گویا آرزوهای دور و دراز خود را در آن می‌جوییم. انگار در عصری که خیلی‌ها از پایان روزنامه‌نگاری کاغذی حرف می‌زنند، وارثانی داریم که به اندازه ما و شاید بیشتر از ما، دلشان برای کاغذ و کلمه می‌تپد. «نوجوانه» نورچشمی ماست.