نفرینت می‌كنم عاشق شوی

درباره كوچیدن این بانوی نقاش به جهان باقی نوشته‌ایم و نیز درباره مراسم خاكسپاری او كه با مشایعت جمعیتی قابل توجهی همراه بود و همین‌طور درباره آرزوی او برای داشتن یك موزه كه تا زمان مرگ هنرمند، به انجام نرسید و حسرتش ماند برای دوستداران آثار ایران درودی و طرفدارانش كه گویا كم نبوده‌اند. این ستون اما اختصاص دارد به نقاشی كه بعد از مرگ بیشتر از قبل بین عامه مردم شناخته شد و مورد عنایت قرار گرفت، تا اندازه‌ای كه او را از منظری دیگر به عنوان چهره هفته بدانیم؛ ایران درودی یك هفته گذشته به گواه شبكه‌های اجتماعی، از مهم‌ترین موضوعات فرهنگی و هنری مورد توجه مردم بود.

بانوی نقاش كه روحش شاد و یادش گرامی باشد، به همان اندازه كه نقاش بزرگی بود و همان‌قدر كه در جمع‌های هنری و فضاهای روشنفكری ممكن بود مورد توجه باشد، در گفتن جملات قصار، اظهارات انگیزشی و جلب احساسات مخاطب هم توانمند بود و خواسته یا ناخواسته، مورد عنایت عامه مردم هم قرار داشت و در جمع‌های واقعی و مجازی از او نقل قول می‌شد.
این مهر و توجه پیش از درگذشت ایران درودی، آنجا نمود پیدا می‌كرد كه كتاب «در فاصله دو نقطه» زندگینامه خودنوشت این هنرمند، تقریبا همیشه در كنار كتاب‌هایی مثل ملت عشق، خودت باش دختر، نیمه تاریك وجود و قورباغه‌ات را قورت بده، پای ثابت بساط‌ كتابفروشان بوده و هست. حالا بعد از فقدان این هنرمند، فضای مجازی بیشتر از همیشه بستری برای دست به دست كردن ویدئوهای اوست در حالی كه ماجرای تولدش را تعریف می‌كند، داستان عشق و احترامش برای مرگ و زندگی و نیز آن داستان معروف فرودگاه را؛ ماجرای خانمی كه در فرودگاه مشهد، شیرینی‌های بانوی نقاش را به بهانه تجسس، له می‌كند و ایران درودی به آن خانم گفت نفرینش می‌كند كه عاشق شود و چشمان سیاه زیبایش در غم عشق بگرید.
برخی ویدئوهایی كه از ایران درودی این روزها دست به دست می‌شود، بخش‌هایی از مصاحبه‌های او در رویدادهای هنری و نمایشگاه‌هاست، برخی از آنها بریده‌ای از لایوهای اینستاگرامی و برخی دیگر ویدئوهایی است كه به نیت انتشار ثبت و ضبط شده‌اند و یك هفته گذشته انتشار آنها توسط افراد و صفحات مختلفی كه علاقه به هنر و به نقاشی چندان در آنها مسبوق به سابقه نیست، حكایت از توانایی بانوی هنرمند در سخنوری دارد و نیز نشانی است از مهر و عشقی كه راهش از نقاشی جداست و ریشه در جای دیگری دارد.
ایران درودی دیگر بین ما نیست، موزه‌ای كه می‌خواست به یادش برپا شود، به سرانجام نرسید و تب به اشتراك گذاشتن این ویدئوها به‌زودی فروكش خواهد كرد اما نام و آوازه او به واسطه نقاشی‌هایش برقرار خواهد ماند و تا همیشه بخش مهمی از تاریخ هنر این سرزمین خواهد بود. امید كه روزگاری نه‌ چندان دور به بهانه ساخته شدن موزه آثارش، این هنرمند یك بار دیگر سوژه ستون چهره‌های روزنامه جام‌جم باشد.