دختران به یک عکس اعتماد می‌کردند

مهدی پس از آن، پیشنهاد ازدواج را مطرح می‌کرد و همین مساله، شک را به یقین تبدیل می‌کرد و اعتماد صددرصدی دختران جوان را به‌دست می‌آورد، نقشه‌هایی که در سر داشت را اجرا می‌کرد.

این هفته رو در روی این مجرم نشسته و حرف‌های او را شنیدیم.

با قربانیان چطور آشنا ‌شدی؟
ابتدا به بازار رفتم و یک دست لباس نظامی و چند سر دوش از درجه سروانی به بالا تهیه کردم. بعد به آتلیه رفتم و با لباس نظامی و درجات عکس انداختم. چند عکس با لباس نظامی باعث شد دنبال‌کننده‌های زیادی پیدا کنم. در میان این افراد می‌گشتم و دخترهای پولدار را پیدا می‌کردم و با آنها طرح دوستی می‌ریختم.

بعد چه اتفاقی می‌افتاد؟
لباس نظامی کار خودش را می‌کرد و آنها خیلی زود به این دوستی پاسخ مثبت می‌دادند و من هم در تمامی موارد اعلام می‌کردم قصدم ازدواج است و با این شگرد از اعتماد بیشتر طعمه‌هایم برخوردار می‌شدم.

نقشه‌ات چه بود؟

دخترها که اعتماد می‌کردند به بهانه صحبت درباره آینده و دیدن خانواده‌ام، آنها را به باغی در اطراف تهران می‌کشاندم. در راه با این ترفند که تشنه هستم آبمیوه تهیه کرده و داروی بیهوشی داخل آن می‌ریختم. قربانیان که نیمه‌بیهوش می‌شدند به داخل باغ می‌کشاندم و آنها را مورد آزار و اذیت قرار می‌دادم. بعد هم با سرقت پول و طلای آنها، رهایشان می‌کردم.

اما ظاهرا فیلم و عکس هم از آنها می‌گرفتی؟
نمی‌گرفتم اما به دروغ می‌گفتم فیلم و عکس گرفتم تا بتوانم آنها را مجاب کنم به خواسته‌ام عمل کنند.

چه خواسته‌ای؟
اخاذی. بی‌شک زمانی که به باغ می‌آمدند خیلی پول و طلا با خودشان نداشتند اما وقتی نجات پیدا می‌کردند اگر هم پول و طلایی نداشتند، بازهم از ترس آبرویشان مجبور می‌شدند از دیگران قرض بگیرند و خواسته مرا برآورده کنند.

فکر نمی‌کردی دستگیر شوی؟
چون احتمال می‌دادم آنها نزد پلیس شکایت کنند ، با مطرح کردن ماجرای فیلم و عکس، آنها را تهدید می‌کردم.

چرا فقط پول و طلا سرقت می‌کردی؟
گوشی تلفن‌همراه دردسر دارد. متهمان زیادی از طریق همین گوشی‌های سرقتی بازداشت شده‌اند. از طرفی اگر یک گوشی خیلی مدل بالا را هم سرقت کنم در بازار بدون کارتن نهایت بتوانم دو تا سه میلیون تومان پول به‌دست بیاورم. به دردسرش نمی‌ارزد برای همین از اول که این کار را شروع کردم با خودم گفتم گوشی خط قرمزت باشد.

چه شد که این شگرد را برای رسیدن به خواسته‌ات انتخاب کردی؟
شگرد را در فیلم‌ها دیدم. اما باور کنید تقصیر خود شکات است.

چرا تقصیر آنهاست که تو مرتکب جرم شده‌ای؟
وقتی پلیس این همه هشدار می‌دهد مواظب این‌جور سرقت‌ها و کلاهبرداری‌ها باشید ولی مالباخته‌ها و قربانیان توجه نمی‌کنند. چرا باید آدم‌ها به فضای مجازی اعتماد کنند. گاهی اوقات اخباری را می‌خوانم در خصوص متهمان که خانواده‌هایشان می‌گویند ما از اصل ماجرا خبر نداشتیم و فکر می‌کردیم فرد درستی باشد. چطور می‌توان در فضای مجازی کسی را شناخت. اگر کسی دنبال همسر هم باشد در فضای مجازی پیدا نمی‌کند.

ضمیمه تپش روزنامه جام جم