بگذاریم هنر نفس بکشد

آن‌ها خاطره سال‌های ایستادگی و همبستگی هستند و یادگار‌های به‌جا مانده از تلخ‌ترین سال‌های این سرزمین. در این چند دهه، هنر همه تلاشش را کرده تا عظمت و شکوه جانفشانی‌های شهدای این آب و خاک را در قالب‌های مختلف زنده نگاه دارد، روایت کند و به تماشا بگذارد. هنرمندان بسیاری بر پرده سینما، در قاب نقاشی، در حجم مجسمه‌ها و نوای موسیقی یاد آن روزگار را گرامی داشته‌اند و آثاری ماندگاری به تاریخ هدیه کرده‌اند؛ آثاری که هر کدام برگی از این تاریخ هستند.

یکی از هنرمندانی که همیشه دل در گرو زنان و مردان سینه‌سوخته از جنگ داشته، مجید انتظامی است؛ او بعد از ۱۰سال دوری از صحنه بازگشته بود که تعدادی از قطعاتش را که برای فیلم‌های دفاع مقدسی ساخته و نیز سمفونی خرمشهر را به صحنه ببرد، اما درگیری‌ها و آشوب‌ها در خیابان‌های منتهی به تالار وحدت و آشفتگی‌ها، شرایط را تغییر داد. انتظامی که قرار بود همراه ارکستر ملی از ششم مهرماه به صحنه برود، هنوز منتظر روز‌های آرام است؛ روز‌هایی که بتواند «از کرخه تا راین»، «بوی پیراهن یوسف» و «خرمشهر» را زنده کند. امیدوار است که بتواند بعد از ۱۰سال سمفونی «خرمشهر» را برای اولین بار به صورت کامل اجرا کند، شاید از این منظر، فرصتی فراهم شد برای ضبط و ثبت حرفه‌ای این اثر در یک استودیوی مجهز یا شاید بتواند دوباره یاد جوانان جنگ و فرزندان ازدست‌رفته این سرزمین را زنده کند؛ حتی آن یوسف‌ها که رفتند و هرگز حتی نشانی از آن‌ها هم نیامد.

بعد از یک هفته از تاخیر در اجرای کنسرت «همراه خاطره‌ها» باردیگر فرصتی فراهم شده که ارکستر ملی برای اجرا در روز ۱۴مهر آماده شود؛ حالا که نوازندگان ارکستر ملی دوباره همراه شده‌اند و تمرین‌های این گروه دوباره آغاز شده، کاش شرایط به ترتیبی پیش برود که مجید انتظامی و ارکستر ملی امکان اجرای برنامه داشته باشند و نوای سمفونی زیبای خرمشهر در تالار بزرگ وحدت طنین‌انداز شود.

اگر تماشاگر تئاتر و سینما هستید و اگر به کنسرت‌های موسیقی رفته‌اید، حتما می‌دانید که در ساده‌ترین نمایش‌ها و معمولی‌ترین کنسرت‌ها حتی در کنسرت نمایش‌هایی که متمرکز به گیشه و فروش بیشتر هستند، حرفی، پیامی و نکته‌ای هست که حامل اندیشه‌ای باشد. چه کسی می‌تواند بپذیرد که این روز‌ها تئاتر شهر تعطیل باشد و تماشاگران از دیدن نمایش‌هایی مانند «تا اون»، «شفیره»، «سفید» و «پدر» محروم شوند یا مجید انتظامی با جسم رنجورش هر روز به امید فرصت اجرا با ارکستر ملی ایران تمرین کند و زمان اجرا هر بار به تعویق بیفتد؟ مراکز فرهنگی از جمله سالن‌های تئاتر، موسیقی و سینما همواره قلب تپنده فرهنگ بوده‌اند؛ ایستادن قلب می‌تواند به مرگ فرهنگ منجر شود. قلب تپنده فرهنگ و هنر را حفظ کنیم و یادمان باشد این هنرمندان همواره از صلح، از عشق و از درد‌های مردمان این سرزمین روایت کرده‌اند.

روزنامه جام جم