فرانسه؛ مهدسانسور

شبکه اس‌آر‌اف سوئیس در‌خصوص آنچه در فرانسه می‌گذرد، می‌گوید: «اعتصاب کلاسیک توسط اتحادیه‌ها برای دریافت دستمزد بیشتر امسال بسیار شدید است و تورم، بودجه کارکنان را می‌خورد. در عین حال، شرکت‌های انرژی بالاتر از حد متوسط از این بحران سود می‌برند. به همین دلیل است که کارکنان پالایشگاه‌ها در بخش انرژی و هم‌اکنون در نیروگاه‌های هسته‌ای اعتصاب می‌کنند.».

اما این تنها شکل اعتراض در فرانسه نیست! این اعتراض بر‌خلاف نوع اول، سازماندهی شده نبوده و مصدری مشخص ندارد. این اعتراض‌ها در حقیقت قیام انقلابی افرادی است که احساس می‌کنند عقب مانده‌اند و فریاد می‌زنند تا شنیده شوند. این اعتراض‌ها قابل‌قیاس با اعتراض‌های جلیقه زردهاست که چهار سال پیش صد‌ها هزار نفر در این تظاهرات‌ها به خیابان‌ها آمدند.

با این حال پلیس فرانسه در میان سکوت رسانه‌های مدعی آزادی و در سایه سرکوب نهاد‌های امنیتی و پلیسی در این کشور، هر‌گونه اعتراضی را به بدترین نحو ممکن پاسخ می‌دهد! همان‌گونه که می‌دانیم سیاستمداران فرانسه، اعم از سوسیالیست و محافظه‌کار در طول دهه‌های گذشته از کشورشان به‌عنوان مهددموکراسی یاد کرده‌اند. بر همین مبنا، فرانسوی‌ها همواره در حوزه حقوق‌بشر در داخل کشور‌های دیگر، برای خود حق مداخله قائل شده‌اند.

بدون شک سرکوب تظاهرات جلیقه زرد‌ها از سوی پلیس فرانسه، این ادعای واهی را بیش از پیش زیر‌سؤال خواهد برد. اختصاص یک پلیس فرانسوی در ازای هر معترض، نشان می‌دهد که پلیس و نهاد‌های امنیتی فرانسه اعتماد به‌نفس و توانایی خود را در مصاف با تحولات اخیر در این کشور از دست داده‌اند. از سوی دیگر، اعتراض‌های جاری در فرانسه از اعتراض‌های سال‌های ۱۹۶۸ و ۲۰۰۵ میلادی به‌مراتب خشن‌تر و شدیدتر است. به‌عبارت بهتر، این بار خشم جامعه فرانسوی نسبت به نقصان‌ها و آفات نظام سرمایه‌داری به اندازه‌ای فوران کرده که مهار آن از سوی پلیس سخت‌تر شده‌است. اکنون فرانسوی‌ها با به‌کارگیری دو مولفه سانسور و سرکوب در‌صدد عدم تمرکز افکار عمومی جهان بر بحران‌های جاری در کشورشان هستند.

نشست‌های اضطراری بی‌نتیجه

طی دو هفته اخیر نشست‌های اضطراری زیادی در فرانسه بر سر مهار اعتراض‌ها و اعتصاب‌ها صورت گرفته که هیچ‌یک برای منافع دولت و نهاد‌های امنیتی این کشور نتیجه‌بخش نبوده است.

امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه در پی تداوم اعتصاب کارکنان پالایشگاه‌ها روز دوشنبه یک نشست اضطراری در کاخ الیزه تشکیل داد. وی این انتقاد را وارد کرد که برای پایان دادن به بحران سوخت در سریع‌ترین زمان ممکن سنگ‌تمام گذاشته نمی‌شود.

ژان لوک ملانشون، نامزد شکست‌خورده جناح چپ در انتخابات ریاست‌جمهوری فرانسه، دوباره در تظاهرات اخیر در پاریس وعده تغییر قدرت به چپ‌ها را داده و تاکید کرده است که اعتراض‌های اجتماعی جبهه مردمی جدیدی را به قدرت
خواهد آورد.

ادامه بحران انرژی در فرانسه

فرانسوی‌ها درحالی به بازی نامتوازن و سرسختانه خود در تقابل با خواسته‌های عمومی ادامه می‌دهند که اعتصاب‌ها به‌طور فزاینده‌ای به یک آزمون استرس‌زا برای زندگی عمومی در فرانسه تبدیل شده و اتحادیه‌های کارگری همچنان به مخالفت خود با توافق‌نامه انجام شده در توتال انرژی که توسط دو اتحادیه دیگر تایید شده، ادامه می‌دهند. وضعیت عرضه بنزین در پایتخت این کشور به ویژه متشنج است. ۴۲درصد از پمپ بنزین‌ها در منطقه بزرگ پاریس تحت تأثیر کمبود سوخت قرار گرفته‌اند. سه پالایشگاه از هفت پالایشگاه و پنج انبار سوخت اعتصاب کرده‌اند. فراتر از آن، کارکنان راه‌آهن دولتی اس‌ان‌سی‌اف و شرکت حمل‌و‌نقل عمومی آر‌آ‌تی‌پی نیز به جرگه اعتصاب‌کنندگان پیوسته‌اند.

سردرگمی مقامات فرانسوی

در این میان، مقامات فرانسوی سردرگم به نظر می‌رسند! اعتصاب‌های مداوم پالایشگاه‌ها در فرانسه وضعیت پمپ بنزین‌ها را در آخر هفته هم وخیم‌تر کرد. الیزابت بورن، نخست‌وزیر فرانسه اکنون در حال تشدید شرایط تعهد به کار در بین کارکنان پالایشگاه‌هاست. با توجه به اعتصاب‌های مداوم در پالایشگاه‌ها و انبار‌های سوخت فرانسه، نخست‌وزیر فرانسه، کارکنان اعتصاب‌کننده را متعهد به انجام کار ضروری کرده و آن‌ها را تهدید کرده است. اعتصاب‌ها در صنعت نفت فرانسه سه هفته است که ادامه دارد. مسافران، رانندگان تاکسی، پرستاران، صنعتگران، رانندگان آمبولانس و مربیان رانندگی از جمله گروه‌هایی هستند که بیشترین آسیب را دیده‌اند. آن‌ها طی مسیر‌های طولانی و ساعت‌ها انتظار برای تهیه سوخت را تحمل می‌کنند. دولت امانوئل مکرون، برخی از کارگران اعتصاب‌کننده را مجبور کرد این هفته به سر کار بازگردند و انبار‌های سوخت را باز کنند، اقدامی که خشم اتحادیه‌ها را برانگیخت، اما دادگاه‌ها آن را تایید کردند. از اواخر سپتامبر، کارگران در مهم‌ترین پالایشگاه‌های شرکت فرانسوی توتال انرژی و شرکت آمریکایی اسو اکسون موبیل دست به اعتصاب زده‌اند. آن‌ها خواهان افزایش حداقل ۱۰درصدی حقوق و پاداش هستند. گرچه دولت بخشی از ذخایر استراتژیک را آزاد کرده است، اما سوخت کافی به پمپ بنزین‌ها نمی‌رسد.

روزنامه جام جم