هر چه بکاری همان را درو می‌کنی

در واقع ۷۰ درصد شخصیت افراد تا هفت سالگی شکل می‌گیرد و بسیاری از چیزهایی که امروز برای‌مان ارزش یا خط‌قرمز است از همان دوران در وجودمان نهادینه شده است. پس سنین کودکی و هفت سال نخست زندگی، ‌نقش تعیین‌کننده‌ای در سایر مراحل زندگی افراد، سبک زندگی و باورهای‌شان دارد.

از سوی دیگر روح یک کودک همچون لوح سفیدی است که هر نقشی می‌تواند روی آن بنشیند و چون سنگ‌نوشته‌ای این نقش‌ها هیچ‌گاه از ضمیر باطن وی دور نخواهد شد. به همین دلیل هم همان‌گونه که درباره خورد و خوراک و غذای جسمی کودکان‌مان حساسیت به خرج می‌دهیم، لازم است تا درباره غذای روح فرزندان‌مان هم حساس باشیم و آنها را در معرض هر چیزی قرار ندهیم. در کنار این باید توجه داشت بچه‌ها بیشتر از آن‌که از صحبت‌ها و پند و اندرزهای ما اثر بپذیرند از رفتار ما تاثیر می‌گیرند و همان رفتار را تکرار می‌کنند.

این مسأله در دل خود هم یک فرصت دارد و هم یک تهدید!‌ چرا که وقتی تمامی رفتارهای ما در برابر چشمان ناظری کوچک و دقیق قرار داشته باشد، ‌باید بیش از پیش مراقب رفتار خودمان باشیم و از سوی دیگر برای شکل‌دهی به باورها و ساخت ساختمان ارزش‌های انسانی در فرزندان‌مان می‌توانیم از همان دوران کودکی اقدام کرده و بذرهای درستی را در ذهن و روان آنها بکاریم. بی‌تردید روح و جان کودک به‌خصوص در سنین کمتر از هفت سالگی و سنینی که شاید برخی از ما فکر کنیم چیزی را متوجه نمی‌شود،‌ همچون زمینی حاصلخیز آماده کاشت هر بذر و دانه‌ای است و این ما هستیم که باید حواس‌مان باشد در بذر وجود فرزندان گندم می‌کاریم یا جو بی‌شک هرچه که در این زمین بکر و حاصلخیز بکاریم همان را درو خواهیم کرد.