پایان شاهنامه

پایان دو اسطوره بنام وزنه‌برداری، با یک پرانتز؛ این‌که سهراب مرادی خودش تصمیم گرفت از دنیای وزنه‌برداری خداحافظی کند اما کیانوش رستمی هنوز تصمیم کادر فنی را نپذیرفته و چالش‌ بین او و فدراسیون وزنه‌برداری ادامه‌دار خواهد بود. اما سهراب مرادی را دیگر روی تخته وزنه‌برداری نخواهیم دید. ۴ سال جنگید با کتفی که از جا بیرون زده بود. رویایش حضور در یک المپیک دیگر بود. در پاریس. اما وقتی نخواهد بشود نمی‌شود. دو وزنه آخرش شد همان وزنه‌هایی که پنجم تیر ماه در رکوردگیری تیم‌ملی از دستانش افتاد. دو وزنه ۱۶۵ کیلویی که هر دو از دست رفت تا سهراب مرادی همانجا پس از پرچم قرمز داوران، بزرگترین تصمیم دوران حرفه‌ای‌اش را بگیرد؛ خداحافظی از وزنه‌برداری. خداحافظی در سکوت. همگان سهراب را یک فوق ستاره واقعی می‌دانند، یک الگوی تمام عیار برای جوانانی که می‌خواهند بدانند چگونه می‌توان هم قهرمان بود و هم افتاده. سهراب با همین منش پهلوانانه از روزهای تاریک و تلخ تنهایی و غربت گذر کرد تا روی رفیع‌ترین قله‌های افتخار بایستد. چند سال پیش، وقتی داشت دوران تلخ محرومیت را سپری می‌کرد هیچ کس سراغی از او نگرفت و حالش را نپرسید. سهراب روزهای زیادی را کنج اتاقش گذراند، اما با کسی از آن روزهای جهنمی نگفت. هرگز از ناامیدی حرف نزد و نگفت دنیا برایش سیاه است. برای خیلی‌ها او در نقطه صفر قرار داشت یا حتی پایین‌تر. اما او در همان نقطه صفر و باوجود محرومیت دو ساله، فرداهای روشن را برای خودش به تصویر کشید. ایستاد تا رویاهای بزرگ زندگی‌اش تعبیر شود. سهراب از سیاهی‌ها گذر کرد تا به یکی از بهترین‌های تاریخ وزنه‌برداری ایران بدل شود‌‌‌‌‌‌‌، یکی از پنج قهرمان بزرگی که طلای جهان و المپیک را با هم در کلکسیون افتخاراتش دارد. او تبدیل شد به رکورددار جهان، بی آن‌که تغییری در رفتارش ایجاد شود. سهراب همیشه همان سهراب بود. همان جوانی که ۲۰ سال پیش برای اولین بار قدم به اردوی تیم‌ملی نوجوانان گذاشت. ساده، کم‌حرف و کم حاشیه. بعدها محبوبیت هم به شخصیتش اضافه شد اما غرور هرگز. این پسر دوست‌داشتنی حالا برای همیشه از دنیای وزنه‌برداری خداحافظی کرده اما تا سال‌ها برای همه جوانانی که سودای قهرمانی دارند یک الگوی واقعی است. فقط کافیست یک بار داستان زندگی این پهلوان را مرور کرد. خیلی‌ها او را آقا تختی وزنه‌برداری لقب می‌دهند. فوق‌العاده محجوب، منطقی، حرف‌گوش‌کن و منضبط. اوهم از نظر اخلاقی و هم از نظر فنی یک الگوی واقعی است. ذره‌ای غرور در وجود این ورزشکار نبود. ورزش ایران به وجود چنین قهرمانانی تا همیشه افتخار می‌کند. به سهراب مرادی بابت همه افتخارآفرینی‌هایش در این سال‌ها خسته نباشید می‌گوییم.