آخر آن هم با یک اتفاق غم‌انگیز روبه‌رو شد. حامد حدادی برای همیشه با تیم‌ملی بسکتبال وداع کرد و در ۳۸ سالگی ترجیح داد بالاخره کنار بکشد و به صمد نیکخواه بپیوندد. بسکتبال بدون او چکار باید بکند؟ اصلا سوال را به گونه دیگری مطرح کنیم؛ بسکتبال با این حجم از بی‌برنامگی در آینده می‌خواهد چکار کند؟ مشکلات تیم‌ملی بسکتبال ایران در جام‌جهانی یکی، دو تا نبود. این تیم بدون برنامه و تقریبا بی‌انگیزه ظاهر شد و تمام مسابقات خود را هم واگذار کرد، از دیدار نخست با برزیل تا دیدارهای بعدی مقابل ساحل‌عاج، اسپانیا، فرانسه و در نهایت لبنان. به همه باختیم و به هیچ تیمی نه نگفتیم. دقیقا اصل ماجرا همین بود. هاکان دمیر از تیم‌ملی بسکتبال ایران تیمی ساخت که قدرت نه گفتن به هیچ تیمی را ندارد، حتی ساحل‌عاج و لبنان.
سنگین‌ترین شکست تیم‌ملی بسکتبال ایران در ادوار مختلف جام‌جهانی در همان دیدار نخست این دوره از رقابت‌ها رقم خورد. ایران به مصاف برزیل رفت و ۵۹ بر ۱۰۰ باخت که بدترین نتیجه محسوب می‌شود. این نتیجه سنگین علاوه بر این‌که تمام ضعف‌های فنی تیم‌ملی ایران را نشان می‌دهد حاکی نکات دیگری هم هست؛ در واقع نشان‌دهنده بی‌انگیزگی بازیکنان است و نشان می‌دهد هاکان دمیر در تیم‌ملی ایران دقیقا چکاره بوده است. در دومین دیدار هم مقابل ساحل‌عاج تیم‌ملی ایران میتوانست حداقل این مسابقه را ببرد اما کنترل روی امتیازات جلو افتاده باعث شد تا حتی مقابل نماینده آفریقا هم ببازیم. تکلیف ایران مقابل تیم قدرتمند اسپانیا هم مشخص بود و البته تیم ملی فرانسه هم که نتیجه دیدار با این تیم قابل پیش‌بینی بود. اما شکست مقابل لبنان دیگر واقعا غیرقابل پذیرش است.
همه چیز از دست رفت. هم حامد حدادی و هم المپیک. رویای المپیک حالا برای بسکتبال ایران ناممکن و بسیار دور است. تیم‌ملی آنچنان ضعیف و متزلزل بود که نشان داد در آینده هم با چالش‌های متعددی روبه‌رو خواهد شد، حتی در بازی‌های آسیایی. خیلی وقت است که بسکتبال ایران با شرایط پرنوسانی در سطح قاره آسیا روبه‌رو شده است. دیگر ردی از آن تیم پرقدرت و پرشکوهی نیست که به قدرت اول آسیا تبدیل شده بود. بسکتبال و والیبال ایران چقدر سرنوشت مشابهی دارند، هر دو در بدترین وضعیت ممکن و هر دو در «بی‌ستاره‌ترین» حالت ممکن.
حامد حدادی رفت. اگر بسکتبال ایران پشتوانه عالی و برنامه‌ای با حساب و کتاب داشت حامد باید خیلی وقت پیش خداحافظی می‌کرد اما آنقدر بسکتبال ایران از سرمایه انسانی و ستاره‌های چشمگیر خالی بود که تا ۳۸ سالگی ماند و در نهایت با حضور در دو المپیک و چهار جام‌جهانی و کلی افتخار و کلکسیونی از توفیق‌های فردی بالاخره وداع کرد، وداعی بسیار تلخ.
او نخستین بازیکن ایرانی بود که توانست به معتبرترین لیگ دنیا یعنی NBA آمریکا راه پیدا کند و ۵ سال در آن حضور داشته باشد.
او میتوانست وداعی بهتر داشته باشد اما برای ستاره ۲۱۸ سانتی‌متری ایران سرنوشتی بهتر از این در تیم‌ملی بسکتبال نداشت. این اسطوره آخرین بازمانده بسکتبال ایران بود و بسیار بعید است حتی بعد از سالهای طولانی نظیر او در بسکتبال ایران پیدا شود به خصوص این‌که اراده‌ای هم برای ساختن یک نسل جدید در بسکتبال ایران وجود ندارد.
همه چیز تتمه گذشته است، از حامد حدادی گرفته تا خاطرات طلایی سالهای گذشته. انگار تاریخ مصرف بسکتبال در ایران تمام شده است.
بازی‌های آسیایی:
۲ نایب قهرمانی و یک سومی
جام ملت‌های آسیا:
۳ قهرمانی، یک نایب قهرمانی و یک سومی
رقابت‌های جام آسیا:
۲ قهرمانی
جام ویلیام جونز:
۴ قهرمانی
باشگاه‌های آسیا:
۲ قهرمانی
باشگاه‌های غرب آسیا:
۲ قهرمانی
حضور در المپیک:
۲
حضور در جام‌جهانی:
۴
حضور در NBA:
۵ سال
کسب عنوان برترین بازیکن جام ملت‌ها:
۴ مرتبه (۲۰۰۷، ۲۰۰۹، ۲۰۱۳، ۲۰۱۷)
خودم را می‌بینم می‌ترسم!
عکس‌ها یادآور خاطرات تلخ و شیرین هستند. برای حامد حدادی هم همینطور. او سالهای سال در سطح اول بسکتبال ایران بازی کرد. با چهره‌های مطرح نشست و برخاست داشت و حالا مرور می کنیم خاطرات حامد را با بعضی از عکس‌های ماندگارش...
این دیداری است که از شبکه فاکس اسپورت پخش شد و لولر و اسمیت، دو تحلیل‌گر بازی حرف‌هایی زدند که باعث ناراحتی ایرانی‌های لس‌آنجلس شد. آنها ایرانی بودن من را به تمسخر گرفتند. مردم شاکی شدند و به شبکه فاکس نیوز نامه‌های زیادی زدند و نوشتند باید تحلیل‌گران شما عذرخواهی کنند که این اتفاق افتاد. فکر کنم چون تیم‌شان از ما خیلی عقب بود آن حرف را زدند. در کل برای من خیلی مهم نبود. دوست داشتم در NBA بازی کنم و به این حرف‌ها اهمیتی نمی‌دانم.
حضور در سریال مختار... تجربه متفاوتی بود. نمی‌دانم چند بار تکرار آن را نشان داده‌اند.(خنده) وقتی سر صحنه رفتم تا بازی کنم دیدم نقشم متفاوت‌تر از چیزی است که در فیلمنامه بود. یعنی کلا نقشم را تغییر داده بودند. اصلا نمی‌دانستم قرار است اینقدر وحشتناک گریم شوم. خودم عکسم را می‌بینم می‌ترسم. تجربه خوبی بود ولی اگر الان پیشنهاد بدهند هیچوقت بازی نمی‌کنم. برای بازیگری ساخته نشده‌ام. این را هم بگویم که به خاطر حضور در مختار پول خاصی نگرفتم و دلی بازی کردم.
سالهای حضور در NBA. در آمریکا سعی کردم هر وقت به زمین بروم، بهترین عملکرد را داشته باشم. الان که فکر می‌کنم خاطرات خوب و به کارگرفتن تمام تلاشم را به یاد می‌آورم. در NBA به من فرصت زیادی نرسید با این حال سعی کردم خودم باشم و از بازی لذت ببرم. یک سال در ممفیس مربی زیاد به من اعتماد نداشت. سال آخری که در فونیکس بودم همه چیز ایده‌آل شد. عملکرد خوبی داشتم و حتی پیشنهاد قراردادی ۴ ساله رسید. راستش دوست داشتم در جایی بازی کنم که نفر اول تیم باشم. چین این شرایط را جلویم گذاشت.
خب این عکس را در آمریکا گرفتم. او بلندقامت‌ترین مرد جهان بود. فکر کنم حدود ۲ متر و ۷۸ سانت قد داشت. مجسمه‌اش را در آمریکا ساخته بودند. هر جا می‌روم معمولا همه از من کوتاه‌تر هستند ولی کنار این مجسمه احساس کوتاهی می‌کردم! (قد حامد حدادی ۲ متر و ۱۸ سانت است)
از سوی باشگاه سایپا به مراسم درختکاری دعوت شدم که کارلوس کی‌روش هم بود. من بازی ایران مقابل آرژانتین در جام‌جهانی برزیل را خیلی دوست داشتم و به نظرم اگر داور پنالتی روی اشکان را می‌گرفت ما برنده می‌شدیم. وقتی حرف‌هایم با کی‌روش تمام شد بعضی خبرنگاران به شوخی می‌گفتند قرار است مهاجم بازی کنی؟ به شوخی گفتم کی‌روش دعوتم نکرد و سن و سالم هم برای حضور در تیم‌ملی فوتبال بالاست.
یک کارشناس روابط بینالملل در گفتگو با جامجمآنلاین مطرح کرد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
