اهانت؛ رفتاری ضدانسانی

۱- فرافکنی و تخلیه خود به خاطر تحقیر دیگران و رشد جایگاه خود.
۲- شکستن حریم دیگران و تحکیم حیطه خود.
۳- ستیز و انتقامجویی از دیگران درجهت سردکردن آتش انتقام فرد.

به هر دلیل ستیزه‌جویی، نشانه‌ای بر انتقامجویی و برتری‌طلبی نسبت به دیگران است و حتی احتمال دارد دروازه ورود به جنایت و قتل باشد و سرنوشت فرد و خانواده‌اش را تغییر دهد. در میان گفتمان‌ها چه در بستر اداری و چه رسمی، اهانت غیرقابل پذیرش بوده  و موجب تلخی و عمیق‌تر شدن شکاف‌ها و فاصله‌ها می‌شود. اولین و اصلی‌ترین علت و دلیل بروز این‌گونه رفتارها ضعف تربیت خانوادگی و ناتوانی در مدیریت و کنترل رفتارهای فردی است که از فرد و والدین وی سرچشمه می‌گیرد. تخلیه هیجان‌های فردی به ویژه در دوران پیش از بلوغ مهم است و ابزار تخلیه این رفتارها از سوی والدین و مربیان آموزشی و تربیتی فراهم و عرضه می‌شود. نقش سازنده و مثبت میانجیگران در کاهش شعله‌های دشمنی و کینه‌توزی، مانع گسست زنجیره‌های دوستی و مودت می‌شود. در این میان خبرکشی، نقل و انتقال حرف‌ها و گفته‌ها آتش کینه و دشمنی را شعله‌ورتر خواهدکرد. برخی پاچه‌خواری را به موازات بدگویی، نردبان رشد خود می‌کنند. امروز برای این‌که کسی رشد کند و به جایگاه بالاتر برسد، می‌کوشد به شخصیت‌های بالاتر توهین کند. برخی هم اکثریت فسادها و سوء استفاده‌ها را به گردن مدیران قبلی و اجزای ریز و درشت آن می‌اندازند. صادقانه عرض کنم در چنین شرایطی بدگویی و بدزبانی در مورد دولت یا مدیران قبلی، به یک سنت پذیرفته‌شده تبدیل می‌شود. ضعف معنویت، اصلی‌ترین پایه اخلاقی در بزرگنمایی نکات بوده و افراد اغلب قسم‌های رنگارنگ ریز و درشت را پشتوانه حرف‌های مورد نظر می‌کنند. برخی نیز با شناسایی نقاط قوت و ضعف طرف مقابل، سوگندهای گوناگون را دستمایه تعامل خود قرار می‌دهند. هیچ‌ وقت نمی‌توان دروغ و تعامل را پل عبور خود قرار داد. به قول برخی عرفا، شیطان واسطه و پل کسانی است که سوگند می‌خورند. از امروز در پیشگاه خداوند تعهد کنیم؛ در ازای سوگند راست یا دروغ، برای خود جریمه تعیین کنیم و صادقانه و الهی حرکت کنیم.