یه حبه مرگ!

در ایران هم آن‌طور که عنوان شده در خوشبینانه‌ترین حالت ۱۱‌درصد جمعیت یعنی چیزی نزدیک به ۱۰میلیون نفر دچار این بیماری هستند و بدتر از آن، این‌که نیمی از مبتلایان از ابتلای خود به این بیماری آگاه نیستند تا بتوانند با رعایت پروتکل‌های معمول از شدت آن پیشگیری کنند. قصه افزایش تعداد افراد مبتلا به دیابت محدود به ایران نیست و این شتاب شگفت را می‌توان در نمودارهای آماری جهانیان هم دید. همین است که باید به‌دنبال یک دلیل جهانشمول برای افزایش این بیماری باشیم و متهم ردیف اول ابتلا چیزی نیست جز تغییر سبک زندگی جهانیان. به‌عنوان مثال امروزه افراد دسترسی بیشتری به مواد غذایی به‌خصوص خوراکی‌های چرب و شیرین دارند که باعث شیوع اضافه وزن و چاقی شده و در کنار آن و به مدد تکنولوژی، افراد تحرک و فعالیت فیزیکی کمتری پیدا کرده‌اند که هر دوی این موارد از علل مؤثر در ابتلا و شیوع دیابت در جهان و ایران است. عجیب این‌که در افراد بالای ۶۰ سال ایران از هر سه نفر، دو نفر مبتلا به دیابت یا حالت پیش‌دیابت هستند که متأسفانه بین ۳۰ تا ۵۰‌درصد آنها تا سال‌ها از بیماری خود بی‌خبرند. سهم این بیماری در میزان مرگ‌و‌میرها هم انکار‌نشدنی است. گرچه می‌تواند ابتلا به بیماری دیابت در بروز بیماری‌های دیگر نقش داشته باشد اما باید بدانیم دیابت سالانه عامل مستقیم ۶.۷میلیون مرگ در دنیاست، درحالی که با اصلاح سبک زندگی می‌توان ۷۰ درصد از بروز بیماری دیابت نوع۲ پیشگیری کرد؛ چراکه کنترل عوامل خطر ابتلا به دیابت تا ۱۱‌درصد از کل هزینه مراقبت‌های بهداشتی می‌کاهد. وضعیت ابتلا به این بیماری در ایران هم چندان مناسب نیست به‌طوری که بر‌اساس پیمایش ملی عوامل خطر بیماری‌های غیرواگیر که در سال‌های ۱۳۹۵ و ۱۴۰۰ در کشور انجام شده است، شیوع دیابت در کشور از  ۱۱درصد در سال ۱۳۹۵ به ۱۴‌درصد شیوع در سال ۱۴۰۰ رسیده است که یعنی شیوع دیابت در کشور به فاصله پنج سال حدود ۳۰‌درصد افزایش یافته است و به نظر می‌رسد که این روند افزایشی همچنان ادامه داشته‌باشد.