جادوی صدا و اکسیر امید در ارگ خیال و خاطره...

"خیال" و "تخیل" جوهره اصلی هنر، ادبیات و نمایش به شمار می‌روند. از وهم گرفته تا رؤیا و الهام و مراتب قدسی، از دوره‌ی یونان باستان تا فلسفه و عرفان اسلامی، همه با خیال و تخیل پیوند دارند و اندیشمندان بسیاری از افلاطون و ارسطو تا کندی و فارابی و از سهروردی و ابن سینا تا ساموئل کالریج و ژیلبر دوران بدان پرداخته اند. در غرب، بر خلاف دیدگاه اسلامی، خیال در بیشتر موارد در مقابل عقل قرار گرفته است. در حکمت اسلامی، اما یکی از مراتب پنجگانه وجودی عالم هستی و یکی از ساحت‌های معرفتی نفس انسان است.

پلی میان دو عالم محسوس و معقول. امکانی که مرغ جان را از قفس تن پرواز می‌دهد و نخستین تجربه اش از شنیدن لالایی‌ها و قصه‌های مادرانه در دوران کودکی شکل می‌گیرد. نمایش رادیویی یکی از خیال انگیزترین قالب‌های هنری تمام تاریخ است.

اگر می‌گویید نه، کافیست حین کلافگی در یکی از همین روز‌های گرم تابستان موج رادیوی خود را روی ۱۰۷/۵ مگاهرتز تنظیم کنید و، اما امید؛ ششم تیر که از راه رسید، یک سال دیگر به عمر رفاقتم با او افزود. همان اول بار که دیدمش به عمق جانم نشست. محال است قدم به حیاط ارگ تاریخی رادیو بگذاری و جور عجیبی درگیرش نشوی. همیشه‌ خدا، قهرمان وار، تک و تنها به دیوار استودیو هشت تکیه زده و ز غوغای جهان فارغ، محکم و پرصلابت خودنمایی می‌کند. امید؛ از آن فراواژگانی است که در وصف نمی‌گنجد.

چاووش خوان قافله روشنان و تنها دار و ندار آدمی در گذر از رنج‌های سرد و گرم روزگار. حق است که این اسم را بر تک درخت مرموز و جادویی ارگ رادیو گذاشته ام. از من بپرسید می‌گویم این تک درخت عجیب، که می‌گویند سال‌ها پیش داوود پیرنیا بذرش را از سرزمینی دور آورده و آن جا کاشته، نمادی از رادیو نمایش و هنرمندان نجیب آن است. همیشه سرسبز و پایدار، به رغم تمام مصائب روزگار. در زادروز رادیو نمایش، آرزو می‌کنم هنرمندان فرهیخته اش، شاد باشند و دیرزی؛ سبز باشند و برقرار؛ همواره قدر ببینند و بر صدر بنشینند تا به سهم پرتوان خود با جادوی صدا و اکسیر خیال، سایه‌ی امید را بر سر مردم نازنین ایران زمین مستدام بدارند.