خانه گلشن در پاسکاری میراث و آموزش و پرورش!

جام جم آنلاین؛ غم انگیز است اینکه بسیاری از اهالی همین شهر او را نمی شناسند. مردی که ۶۰ سال از عمر خود را صرف جمع آوری  موسیقی ایران کرد تا یکی از بزرگترین آرشیو موسیقی کشور را گردآوری کند. 

او بیش از ۱۲هزار ساعت کار موسیقی انجام داد و حاصل این تلاش را به موزه موسیقی ایران اهدا کرد. قرار بود بعدها این گنجینه طبق وصیت نامه اش زیر نظر هیات امنا و با همکاری فرزندانش تکمیل شود.

صحبت از مرحوم “محمد علی گلشن ابراهیمی” است. مردی که در زمان حیاتش بیش از هزار مقاله درباره موسیقی ایران نوشت و با پژوهشهای مستمر خود توانست طرح هایی برای بازیافتن گوشه های مفقوده موسیقی قدیم ایران بیابد.

از آنجا که او عرق زیادی به وطن و فرهنگ و ادب ایران داشت پس از فوت خود منزل شخصی اش را وقف آموزش پرورش کرد و استفاده از آن را بر فرزندان خود حرام دانست.

حالا اما اگر گذرتان به حوالی میدان وزیری و گذر معتضدالدوله بیافتد چیزی جز خرابه از این ساختمان اهدایی نمی بینید. جایی که به خیال مرحوم گلشن ابراهیمی می توانست محلی برای آموزش فرهنگ، ادب وهنر به نسل آینده این شهر باشد.

اکنون در این خرابه مزین شده به نام استاد جز تعدادی متکدی و معتاد وامانده از زندگی چیزی به چشم نمی آید و کل مسیر پر است از زباله های متعفنی که خواه ناخواه مشام عابرین و ساکنین محل را می آزارد.

اینجا البته کم نیست وضعیت خانه هایی که همه قدیمی و نیمه مخروبه اند و کوچه های باریک و گذرگاههای تنگ شرایط را برای هرگونه تخلفی فراهم می کنند. خلاصه که وضعیت آنقدر دهشت آور است که هرگونه رفت و آمدی برای عابرین بویژه زنان و کودکان می تواند خطرناک و پر هزینه باشد.

یک راهنمای گردشگری در این باره گفت: امثال خانه مرحوم گلشن ابراهیمی در همین حوالی خیلی زیاد است، مثلا خانه مرحوم میرزا احمدخان معتضدالدوله وزیری از آزادیخواهان و مبارزان مشروطه، خانه مرحوم مجتبی میرزاده استاد ویولون، حمام ۴۰ پله و.. که همه به حال خود رها شده اند.

“کتایون مرد افکن” توضیح داد: هفته پیش برای شرکت در جلسه تربیت مربی گشت شهری که انجمن راهنمایان کرمانشاه در خانه فرهنگ دولتشاهی (که حالا به نام قبادی پور ثبت ملی شده) برگزارکرده بود حضور یافتم  و درطول مسیر متوجه وخامت اوضاع برخی از ساختمانهای معروف و قدیمی از جمله خانه وقفی مرحوم محمدعلی گلشن ابراهیمی شدم.

وی درحالیکه وضعیت موجود را در شان کرمانشاه ندانست گفت: متاسفانه ما امانتدارهای خوبی نیستیم و اهدایی مرد بزرگی چون مرحوم ابراهیمی که آنرا از فرزندان خودش دریغ کرد تا خدمتی به فرهنگ و ادب این دیار کرده باشد را اینگونه به خرابه تبدیل کرده ایم.

مردافکن افزود: تاجایی که درجریان هستم این خانه وقفی آموزش و پرورش است و آنها نباید می گذاشتند وضعیت چنین شود.

وی گفت: میراث تاکنون بارها پیگیر رفع این مسئله بوده  حتی نامه های مکرری هم به آموزش و پرورش ارسال شده که قابل پیگیری است اما گویا آموزش و پرورش نه حاضر به واگذاری می شود و نه پولی بابت مرمت بنا می دهد.
به گفته این فعال گردشگری افراد بسیاری هستند که تمایل به خرید این مکان دارند و چون خودشان را مدیون استاد می دانند دوست دارند تا نسبت به بازسازی و تعمیر اقدام کنند اما آموزش و پرورش راضی نمی شود و آنها هم عملا نمی توانند کاری بکنند. زیرا درهرصورت یک پای ماجرا به آموزش  و پرورش می رسد.

سخنان خانی لعل آبادی معاون میراث هم در این باره شنیدنی است. او به طلوع کرمانشاه گفت:ما چندسال پیش با هزینه میراث شیروانی و بخش هایی از خانه را مرمت کردیم اما چون این خانه ثبت ملی نشده عملا وظیفه ای برعهده ما نیست.

وی افزود: آموزش و پرورش در این باره کوتاهی می کند، آنها حتی در مورد مدرسه معتضدوالدوله وزیری که ثبت ملی شده هم همکاری خوبی با میراث نداشتند و به رغم آنکه چندسال پیش ۷۰۰تا ۸۰۰ میلیون برای این خانه هزینه کردیم حاضر نشدند پای کار بیایند و حالا هم معتادها تیرچوب های سقف این خانه سنتی و زیبا را تخریب کرده اند.

لعل آبادی گفت: طبق قانون ما می توانستیم از طریق صندوق احیا و بهره برداری از صنایع تاریخی شرایط را برای واگذاری خانه گلشن ابراهیمی به بخش خصوصی فراهم کنیم اما آموزش و پرورش حاضر به همکاری نمی شود.

به هر حال و در شرایطی که همه جا پای آموزش و پرورش در میان است اما رئیس حقوقی و املاک این اداره ضمن بی اطلاعی از وضعیت خانه وقفی گلشن ابراهیمی گفت: من از شرایط تملک این بنا اطلاعی ندارم و وقف نامه دست ما نیست.

“مسعود صفری” که یک سالی است این سمت را عهده دار شده تصریح کرد: ما باید مستندات مالکیت را بررسی کنیم.

شاید مدرسه مذکور به صورت استیجاری در اختیار آموزش پرورش بوده و زمان آن به اتمام رسیده است.

وی البته گفت: گاها پیش می آید که اوقاف اسناد مرتبط با وقف عام را در اختیار ما قرار نمی دهد چون همچنان قصد دارد با اجاره دادن بنا کسب درآمد کند.

کسب درآمد، آنهم برای خانه ای که از وراث واقعی خود دورماند تا وقف فرهنگ و ادب و هنر این مرز و بوم شود. مهم نیست چه نوع وقفی شامل این بنا می شود، مهم این است که خود آموزش و پرورشی ها هم از وضعیت اماکن تحت تملک خود بی اطلاعند و چنین است که وضعیت این خانه قدیمی و یادگارمانده از استاد دل هر دردمند صاحب هنری را به درد می آورد.