از سرناچاری

یکی از رکن‌های مهم سلامت و جامعه پزشکان آن است که به یقین باید نگاه دلسوزانه و ماهرانه به کار داشته باشند تا بتوان از نتیجه کارشان مطمئن بود، اما چیزی که در بیشتر دانشجویان پزشکی مشهود است این بی علاقگی و بی اطمینانی به انتخاب این هدف است. طوری که بعد از ورود به دانشگاه و روبه رو شدن با واقعیت پزشکی در مرحله بعد از احساس شکست و افسردگی وقتی به دنبال بیرون کشیدن خود از این منجلاب هستند به خود وعده درآمد بالا و یک زندگی مرفه بی درد در بزرگسالی می‌دهند و این طور میشود که می‌توانند مسیر سخت و شیفت‌های شبانه و امتحان‌های پیاپی و بدون تعطیلی را تحمل کنند حال شما فکر کنید از این دانشجو در آینده چه انتظاری می‌توان داشت؟ این در حالی است که با توجه به فضای رقابت سخت برای استخدام و اشباع پزشک در کلانشهر‌ها امکان نرسیدن به چیزی که برای خود متصور شده اند. بسیار است، نمی‌توان به صورت صد درصدی اعلام کرد تمام دانشجویان پزشکی این گونه هستند، اما از بین آن‌ها که قبل از کنکور براساس جو و بدون تحقیق و به زور پدر و مادر خود به این رشته آمده اند درصد بالایی به این مشکل دچارند در عوض به دلیل فضای بیمارگونه رقابت سالانہ تعداد زیادی از علاقه‌مندان واقعی به کار پزشکی پشت سد کنکور می‌مانند و مجبورند به نحوی دیگر این ناامیدی را جبران کنند. در حالی که میشد با برنامه ریزی و هدایت درست استعداد‌ها به مسیر علاقه خود در رشته‌های دیگر شاهد شکوفایی و ایجاد ارزش افزوده برای کشور باشیم و از تلف شدن هفت ساله وقت یک جوان جلوگیری کنیم. فضای کار و اشتغال با توجه به مشکلات اقتصادی فعلی در کشور مسأله غیر انکار است، اما اگر ارزش، علاقه و استعداد در کار وجود داشته باشد، فرقی نمیکند پزشکی باشد یا مهندسی یا نویسندگی و موفقیت قابل لمس‌تر است. توجه به اضافه شدن سهمیه پزشکی و تعداد صندلی‌ها یک مسأله است ورودی اشتباه و خسته و نا امید یک مسألہ دیگر. آنطور کہ معلوم است اگر زمانی نگاه به پزشکی و دیگر رشته‌های تجربی منطقی و واضح شود و نوجوان‌هایی که به این سمت می‌آیند بر اساس علاقه و توانمندی بیایند و قبل از ورود به دانشگاه یک انتخاب آگاهانه به دور از جو و فشار اطرافیان داشته باشند، میتوان انتظار داشت پایه‌های ایجاد اتوپی اسلامت در ایران برنامه ریزی شده است.