این نخستینبار و آخرینبار نیست که بیماران، افراد ناتوان، کودکان و نوزادان هدف مستقیم شلیک موشکهای رژیم منحوس و نامشروع صهیونیستی قرار میگیرند. اکثر افرادی که در لبنان و غزه قربانی جنایات و نسلکشی صهیونیستها شدهاند، کودکان و زنانی هستند که در بیمارستانها، پناهگاهها، مدارس و مراکز مشخص شده از سوی سازمان ملل متحد پناه گرفته بودند. حادثه تلخ و غیرقابل تصور کشتار قانا در سال ۲۰۰۶ میلادی، اکنون در مقیاسی وسیعتر (بلکه هزار برابر وسیعتر) تکرار شده و با سکوت آزاردهندهای از سوی کشورهای مدعی حقوقبشر و حتی سازمانهای بینالمللی مواجه شده است.
نکته اصلی اینجاست که مرز چنین سکوتی کجاست؟ مقامات ارشد موساد تصریح کردهاند که عملیات انفجار پیجرها در لبنان چگونه و با چه هدفی صورت گرفته است اما برخلاف ادعای صورت گرفته از سوی موساد، بسیاری از قربانیان این توحش آشکار، کودکان و افراد عادی بودهاند. افرادی که امروز بینایی خود را از دست داده و هیچ مرجعی نیز دادخواه آنها نیست!
سکوتی که در برابر حدود یکسالونیم جنایت مستمر رژیمصهیونیستی در لبنان، غزه، سوریه، یمن و...صورت گرفته، نهتنها تفاوتی با خود عملیات نسلکشی صهیونیستها ندارد، بلکه از آن بدتر است. ملتهای بیدفاع نسبت به انفعال سازمانهای بینالمللی دیگر عادت کردهاند، اما انتظار همراهی و سکوت دولتهای پرادعای منطقه در قبال این حجم از جنایت را نداشتهاند. بدون شک جبهه مقاومت خود را بازتعریف خواهد کرد و به حرکت رو به جلوی در منطقه ادامه می دهد، اما رسوایی برای کشورها و بازیگرانی میماند که حتی جرات انتقاد حداقلی از تلآویو را در جریان جنایات صورت گرفته به خود ندادند.
