احیای گونه به‌شرط احیای زیستگاه

برای دستیابی به احیای واقعی، لازم است که پراکندگی و گستردگی اولیه جمعیت دوباره برقرار شود. صرفا افزایش تعداد جمعیت بدون رفع مشکل تکه‌تکه شدن زیستگاه، در درازمدت منجر‌به مشکلات ژنتیکی جدی، کاهش تبادلات ژنی و پدیده جزیره‌ای‌شدن خواهد شد. بنابراین، تا زمانی که زیستگاه به صورت اولیه ترمیم نشود، نمی‌توان ادعای موفقیت کامل در احیا را داشت. مدیریت موفق حیات وحش به‌طور مستقیم به مدیریت زیستگاه وابسته است. امروزه عواملی نظیر جاده‌ها، خطوط انتقال نیرو، کانال‌های آب‌رسانی و گسترش شهرنشینی، زیستگاه‌های گور ایرانی را به‌شدت تکه‌تکه کرده‌اند‌؛ در حالی که در‌گذشته این مناطق به هم متصل بودند. مناطقی که پیش‌تر زیستگاه گور ایرانی، به‌ویژه درنزدیکی تهران، پارک ملی کویر و یزد، بودند، اکنون تحت تاثیر این توسعه‌ها و محدودیت‌های زیستگاهی قرار گرفته‌اند. راهکار اصلی، بازگرداندن زیستگاه به وضعیت اولیه و حفاظت از آن مناطق است. احیای گور ایرانی از اهمیت بالایی برخوردار است، زیرا این‌گونه در کشورمان منحصر به‌فرد است و اگرچه در کشورهایی مانند ترکمنستان نیز یافت می‌شود اما جایگاه ویژه‌ای در تنوع زیستی ایران دارد و به‌نوعی نماد حفظ گونه‌ها محسوب می‌شود.