چرا سیستان و بلوچستان محروم نیست؟

به گزارش خبرنگار جام جم آنلاین سیستان و بلوچستان - 

سیستان و بلوچستان محروم نیست، بلکه دارای ظرفیت‌های عظیم و راهبردی است که اگر به‌درستی مدیریت و سرمایه‌گذاری شود، می‌تواند به یکی از قطب‌های توسعه ایران تبدیل شود. محرومیت در این استان بیشتر ناشی از کمبود زیرساخت‌ها و خدمات عمومی است، نه فقدان توانمندی یا ظرفیت. به همین دلیل باید نگاه به استان تغییر کند و آن را به‌عنوان فرصت ملی دید، نه منطقه محروم.

برای توسعه ایران شش شاخصه اصلی تعریف شده است: پهنای سرزمین؛ جمعیت جوان؛ مرزهای زمینی گسترده؛ مرزهای آبی و دسترسی به آب‌های آزاد؛ ذخایر معدنی؛ انرژی‌های تجدید پذیر.

این استان پهناور و غنی در بسیاری از این شاخص‌ها، وضعیت ممتاز دارد. از نظر وسعت، پهناورترین استان کشور است (اگر حریم دریا لحاظ شود،). از نظر جمعیت جوان، جوان‌ترین استان ایران محسوب می‌شود. استان بیشترین طول مرز زمینی با کشورهای همسایه (بیش از ۱۲۰۰ کیلومتر) را دارد و تنها استانی است که دسترسی به آب‌های آزاد دارد. همچنین در حوزه انرژی‌های تجدیدپذیر، هم ظرفیت خورشیدی و هم ظرفیت باد بالاست. از ظرفیت انرژی درون گرمایی تولید برق از دریا که غافل شدیم  و  ذخایر معدنی استان قابل توجه است و در مجموع، اگر بخواهیم بر اساس شش شاخصه توسعه کشور عمل کنیم، این استان به تنهایی تمام شاخص‌ها را پوشش می‌دهد. این ویژگی‌ها نشان می‌دهد که سرمایه‌گذاری درست در این استان می‌تواند اثر مستقیم بر توسعه کشور داشته باشد، نه فقط استان.

بخش مهمی از شاخص‌های توسعه ملی را در خود جمع کرده است. همین ویژگی‌ها باعث شده نقش این استان در تجارت خارجی، صادرات، مرزنشینی و اقتصاد ملی برجسته‌تر از گذشته دیده شود.

در حوزه مرزها و تجارت مرزی، استان امکاناتی مانند پایانه‌های مرزی و بازارچه‌های مشترک با کشورهای همسایه ایجاد کرده است. سالانه حدود ۲ تا ۲.۵ میلیارد دلار صادرات از مرزهای استان انجام می‌شود که بخشی متعلق به تولیدات داخلی و بخشی مربوط به سایر استان‌ها است.

راه‌آهن چابهار–زاهدان با بودجه نزدیک به ۳۰ همت در حال تکمیل است و تحولی عظیم در تجارت و حمل‌ونقل کشور ایجاد خواهد کرد.

بندر چابهار تنها بندر اقیانوسی ایران است و می‌تواند به کانون تجارت بین‌المللی و اتصال ایران به هند، افغانستان و آسیای مرکزی تبدیل شود.

طرح‌های صنعتی بزرگ مانند فولاد مکران (با پیشرفت ۹۵٪) و پتروشیمی چابهار در آستانه بهره‌برداری هستند.

استان دروازه ارتباط با افغانستان و پاکستان است و نقش محوری در واردات کالاهای اساسی و تعادل بازار دارد.

این موقعیت مرزی، فرصت‌های بی‌نظیری برای تجارت، ترانزیت و همکاری‌های منطقه‌ای فراهم می‌کند.

مردم استان با فرهنگ غنی، مهمان‌نوازی مثال‌زدنی و پیوندهای اجتماعی عمیق، همواره در مسیر توسعه همراه دولت بوده‌اند.

سیستان و بلوچستان نه‌تنها محروم نیست، بلکه وفادارترین مردم به نظام را دارد؛ مردمی که با غیرت، مرزداری، وحدت مذهبی و حضور در عرصه‌های مختلف، همواره پشتیبان انقلاب اسلامی بوده‌اند. این وفاداری، سرمایه‌ای عظیم برای آینده توسعه استان و کشور محسوب می‌شود. شرکت در انتخابات در سیستان و بلوچستان، تنها یک عمل سیاسی نیست؛ بلکه بیانیه‌ای از وفاداری، وحدت و امید به آینده است. این حضور پررنگ، سرمایه‌ای اجتماعی برای استان و کشور محسوب می‌شود و نشان می‌دهد که مردم این منطقه، علی‌رغم مشکلات، همواره در کنار نظام ایستاده‌اند.

وحدت شیعه و سنی در استان، پشتوانه‌ای کم‌نظیر برای ثبات اجتماعی و توسعه پایدار است.

سیستان و بلوچستان به‌عنوان «پایتخت وحدت اسلامی» شناخته می‌شود؛ جایی که شیعه و سنی در کنار هم زندگی می‌کنند، کار می‌کنند و در بزنگاه‌های تاریخی با هم از نظام و کشور دفاع کرده‌اند. این همزیستی نه‌تنها یک واقعیت اجتماعی، بلکه یک سرمایه راهبردی برای آینده ایران است.

نماد دینی و فرهنگی است، بلکه پشتوانه‌ای کم‌نظیر برای ثبات اجتماعی و توسعه پایدار محسوب می‌شود. این وحدت، الگویی برای سایر مناطق کشور و حتی جهان اسلام است.

پس نباید سیستان و بلوچستان را «محروم» نامید، زیرا این استان دارای ظرفیت‌های عظیم اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی است. پروژه‌های بزرگ زیرساختی مانند راه‌آهن چابهار–زاهدان، طرح‌های صنعتی مکران، و موقعیت مرزی و بندری آن نشان می‌دهد که این منطقه می‌تواند به یکی از موتورهای توسعه کشور تبدیل شود.

باید برنامه‌ریزی دقیق برای بهره‌برداری از این مزیت‌ها داشته باشد