موفق بودیم اما پشتوانه‌سازی نکردیم

به عبارتی، تیم محمد بنا پس از 40 سال این طلسم را با کسب سه مدال طلا شکست تا کشتی‌فرنگی ایران برای نخستین بار قهرمان المپیک شود.

حال در آستانه رقابت‌های جام‌جهانی کشتی تهران که اولین آوردگاه جدی گوش شکسته‌های ایرانی پس از رقابت‌های المپیک لندن است به سراغ رحیم علی‌آبادی، این پیشکسوت ارزنده کشتی رفتیم تا نظرات او را در مورد شرایط این روزهای کشتی‌فرنگی و شانس آنها برای قهرمانی در رقابت‌های تهران جویا شویم.

اولین تجربه کشتی‌فرنگی بدون محمد بنا را چطور ارزیابی می‌کنید؟

قبل از هر چیز باید بگویم یک مربی موفق و کاردان باید مسئولیت‌پذیر باشد، اما متاسفانه آقای بنا در مقطعی که باید در کنار تیم ملی می‌ماند به بهانه بحث‌های مالی تیم را ترک کرد. البته او بهتر از هر کس دیگر می‌دانست که جمع‌کردن تیم ملی کشتی‌فرنگی، آن هم پس از درخشش خیره‌کننده فرنگی‌کاران در المپیک لندن کار آسانی نبود.

چرا فکر می‌کنید جمع‌کردن این تیم کار آسانی نیست؟

به این علت که ما نفرات جایگزین مناسبی برای قهرمانان المپیکی‌مان نداریم. آیا داریم کسانی را که بتوانند جای نفراتی مانند حمید سوریان، امید نوروزی و قاسم رضایی که در المپیک روی سکوی قهرمانی ایستادند، روی تشک بروند و موفق شوند؟ مسلما نه! چرا؟ به این دلیل که از پشتوانه سازی غافل بوده‌ایم و فقط با چند نفر خاص در اردوها کار کرده‌ایم. البته من منکر زحمات محمد بنا نمی‌شوم. کسب سه طلا در المپیک کار کوچکی نیست، اما اگر چنین موفقیت‌هایی تداوم نداشته باشد، از ارزش آن کاسته خواهد شد.

یعنی شما معتقدید موفقیت‌های کشتی حاصل یک تفکر گلخانه‌ای بوده است؟

نه! فقط معتقدم پشتوانه‌سازی نشده. دلیلش هم کاملا روشن است. مدت‌هاست باشگاه‌های فعال و تاثیرگذار کشتی کشور را تعطیل کرده‌ایم و خیلی راحت از کنار برگزاری انتخابی‌های تیم ملی می‌گذریم. نتیجه این می‌شود که فقط عده‌ای خاص فرصت پوشیدن دوبنده تیم ملی را پیدا می‌کنند و اگر آنها نباشند خلأشان هم احساس می‌شود. بحث من این است که باید باشگاه‌ها را فعال کرد و از هیات‌های کشتی خواست​ بیشتر تلاش کنند. در هیچ کجای دنیا ما شاهد این نیستیم که ملی‌پوشان را با برپایی اردوهای هشت ماه یا یکساله آماده حضور در تورنمنت‌ها و رقابت‌های بین‌المللی کنند. حتی آن زمان که ما خودمان کشتی می‌گرفتیم هم چنین مسائلی نبود. من شب می‌رفتم تراشکاری تا صبح فرصت حضور در باشگاه و تمرین‌کردن را داشته باشم. قبل از مسابقات هم اردوهای 21 روزه می‌گذاشتند تا نفرات منتخب تیم ملی در کنار هم تمرین کنند. هیچ دوپینگی هم در کار نبود، اما الان دوستان می‌خواهند مسیر دو یا سه ساله را در شش ماه طی کنند. نتیجه‌اش هم می‌شود آسیب دیدگی ورزشکاران یا مشکلاتی نظیر پرخاشگری یا عصبی بودن آنها.

اما قبول دارید الان با توجه به حساسیت بحث دوپینگ دیگر نمی‌شود ورزشکار را 21 روز قبل از مسابقات زیر نظر نداشت؟

این هم ایرادی است که به خود ما وارد است. چرا در مسیری حرکت کرده‌ایم که باید بالای سر هر ورزشکار دو مامور بگذاریم که دست از پا خطا نکنند. حالا گیریم با اردوهای بلند مدت ملی‌پوشان بزرگسال را تحت کنترل قرار دادند، با نفرات نونهال، نوجوان و جوان چه می‌خواهند بکنند. آیا آنها را هم می‌خواهند در اردو‌ها حبس کنند؟ شما بروید ببینید در زمان برگزاری رقابت‌های رده سنی پایه اوضاع سطل آشغال‌های دستشویی‌ها چگونه است؟ الان حتی کشتی‌گیران دوازده سیزده ساله هم راه و روش تزریق‌کردن را بلد هستند. دلیلش هم این است که هدف همه ما شده قهرمانی و بس.

حال با توجه به تغییرات عمده‌ای که در ترکیب 14 نفره تیم ملی کشتی‌فرنگی ایجاد شده، چه نتیجه‌ای را برای این تیم متصور هستید؟

وقتی رسول جزینی به عنوان مربی موقت تیم قول قهرمانی نمی‌دهد، خوب معلوم است ​ نباید به تکرار عنوان قهرمانی فرنگی‌کاران در جام‌جهانی امیدوار بود. البته برد و باخت در ورزش هست و نباید این‌طور فکر کرد تیم فرنگی قهرمان نشد یا روی سکو نرفت حتما باید مربی‌اش را اعدام کرد. با این حال امیدوارم تیم ملی کشتی‌فرنگی کشورمان یک بار دیگر بتواند از عنوان قهرمانی‌اش در جام‌جهانی دفاع کند.

​در مورد تصمیم اخیر کمیته بین‌المللی المپیک مبنی بر حذف کشتی از رقابت‌های المپیک 2020 چه نظری دارید؟

خود کرده را تدبیر نیست. کشتی سال‌هاست که دیگر آن جذابیت گذشته را ندارد. زمانی بزرگانی چون سید عباسی و ابراهیم جوادی در هر مبارزه خود کلکسیونی از فن را به نمایش می‌گذاشتند، اما حالا دوپینگ جایگزین آن فنون زیبا ​ شده است. کشتی‌گیران همچون دو گلادیاتور فقط به دنبال این هستند که با زور زدن و هل‌دادن، یکدیگر را از تشک بیرون کنند. شما دوی 100 متر را نگاه کنید. فقط ده ثانیه است، اما آنقدر با تکنیک، سرعت و هیجان آمیخته است که برای آن یک ورزشگاه یکصد هزار نفری هم پر می‌شود و صدها میلیون نفر هم از تلویزیون به تماشای آن می‌نشینند. اما در فیلا با دو دقیقه‌ای‌کردن زمان کشتی و وضع قوانین نادرست، کاری کرده‌اند​ این رشته مرده به نظر می‌آید.

در هر حال به نظر می‌رسد برگزاری جام‌جهانی کشتی در تهران می‌تواند فرصت خوبی باشد برای این‌که قدرت‌های بزرگ کشتی دنیا بهترین تصمیم را برای لغو تصمیم IOC بگیرند.

شاید، اما متاسفانه ما همیشه یک مقدار دیر بلند می‌شویم. آنجا که باید با حمایت‌های سازمان تربیت بدنی سابق و کمیته ملی المپیک در فیلا نماینده‌ای می‌داشتیم این حمایت‌ها صورت نگرفت. مطمئن باشید اگر ما در فیلا نماینده‌ای داشتیم حال و روزمان این نبود.

رضا پورعالی ‌-‌ گروه ورزش