تلویزیون و بازیهای کامپیوتری بچه‌ها، خوب یا بد؟

کارشناسان میگویند که ساعت‌های زیاد پای تلویزیون نشستن یا سرگرم شدن با بازیهای کامپیوتری، بر رشد اجتماعی کودکان تاثیر نامطلوب بر جای نمیگذارد.

شورای تحقیقاتی پزشکی (MRC) بعد از تحقیق روی بیش از ۱۱ هزار کودک دبستانی، نتیجه‌گیری کرده که نباید رفتار بد کودکان را به تماشای تلویزیون ارتباط داد. به گفته کارشناسان درصد کمی که از تاثیر نامطلوب تلویزیون بر رفتار کودکان در این تحقیقات به دست آمده است به عوامل دیگری از جمله تربیت نادرست والدین هم ارتباط پیدا میکند.

با وجود این، کارشناسان شورای تحقیقاتی پزشکی به والدین توصیه میکنند که ساعات تماشای تلویزیون را محدود کنند زیرا تماشای زیاده ازحد تلویزیون مانع از فعالیتهای دیگر نظیر بازی با دوستان یا انجام تکالیف مدرسه میشود.

دکتر آلیسون پارکر و همکارانش در این شورا پرسشهایی را در مورد عادت تماشای تلویزیون و رفتار اجتماعی کودکان با مادران بریتانیایی ازتمام طبقات و قشرهای اجتماعی در میان گذاشتند. قریب به دوسوم (۶۵درصد) از یازده هزار و چهارده کودک پنجساله بین یک تا سه ساعت در روز تلویزیون تماشا میکردند. ۱۵ درصد بیش از سه ساعت پای تلویزیون می نشستند و کمتر از ۲ درصد اصلا تلویزیون تماشا نمیکردند.

براساس این تحقیقات، درصد کمی از کودکان پنج ساله‌ای که بیش از سه ساعت در روز تلویزیون تماشا میکردند، در سن هفت سالگی دچار مشکلات رفتاری بودند. مادران این دسته از کودکان میگویند که آنها بعد از تولد هفت سالگی بیشتر از هم سن و سال های خود دعوا و قلدری میکردند یا دروغ میگفتند اما در مورد بازیهای کامپیوتری چنین ارتباطی دیده نمیشود.

دکتر پارکر، رئیس شورای تحقیقات پزشکی ،علوم بهداشت عمومی در گلاسکو می گوید که ربط دادن مشکلات رفتاری کودکان به تلویزیون درست نیست و می‌افزاید: «برای بیشتر مشکلات رفتاری و اجتماعی کودکان ما ارتباطی بین ساعات تماشای تلویزیون پیدا نکردیم بجز میزان بسیار کمی که در بعضی از کودکان منجر به نزاع طلبی و قلدری میشود».

وی با رجوع به نتیجه تحقیقات خود و همکارانش می‌افزاید: «تحقیقات ما نشان میدهد که محدود کردن ساعات تماشای تلویزیون بتنهایی نمی‌تواند بر بهبود تطبیق روانی اجتماعی کودکان تاثیر داشته باشد و توجه به محیط خانوادگی تاثیر بیشتری خواهد داشت چون نظارت بر ساعات تماشای تلویزیون یا برنامه‌های آن بستگی به محیط و تربیت خانوادگی دارد».

در همین زمینه، پروفسور انت کارمیلوف اسمیت از داشگاه لندن میگوید که فقط نباید «مضرات» تلویزیون و بازیهای ویدیویی را در نظر گرفت بلکه بهتر است به تاثیرات «مثبت» آن بر کودکان هم توجه داشت.

پروفسور هیو پری رئیس بخش اعصاب و بهداشت روانی در این مورد میگوید: «ما در دنیایی زندگی میکنیم که سرگرمیهای الکترونیکی هر چه بیشتر بر زندگی ما تسلط پیدا میکنند. بنابراین نگرانی پدر و مادر ها از تاثیراتی که این سرگرمیها بر رشد اجتماعی و روان فرزندشان به جای میگذارد، قابل درک است . با وجود این، تاثیر تلویزیون و بازیهای کامپیوتری بر سلامت، موضوع پیچیده‌ای است که عوامل اجتماعی و محیط زیستی زیادی بر آن تاثیر دارند».

>> پزشکان بدون مرز