ایجاد امنیت روانی در خانه یا بیمارستان؟

به گفته روانپزشکان، رویکردهای معاصر و پیشرفت‌هایی که در درمان دارویی و درمان‌های روانی ـ اجتماعی برای اختلالات مختلف روانپزشکی و حتی اختلالات شدید رخ داده امکان زندگی مستقل‌تر و اجتماعی بیماران را فراهم آورده است بنابراین در شرایط کنونی بهتر است به دنبال شناسایی راهکارهایی برای بازگرداندن بیماران به جامعه و فعالیت و روابط اجتماعی باشیم تا بتوان با واگذاری نقش‌های مناسب اجتماعی و شغلی امکان استقلال زیادتر آنان را فراهم آورد.

در واقع هدف از بستری این است که سعی کنیم اقامت بیماران در بیمارستان طولانی نشود و بهتر است بیماران بتوانند در محیط اجتماعی وارد شوند و با سایر افراد جامعه در تعامل قرار بگیرند و بتوانند با بیماری خود کنار بیایند و بتدریج به سوی زندگی عادی روانه شوند.

ضرورت بستری شدن در بیمارستان

بستری و مراقبت از بیماران در بیمارستان یا موسسات، در موارد کمی مورد نیاز است. یعنی امروزه با تشخیص زودهنگام و درمان بیماران، برنامه‌های مراقبت با این دید طراحی و اجرا می‌شود، اما گاهی با نگرفتن درمان مناسب یا تاخیر در درمان که معمولا به سبب دسترسی نداشتن به خدمات پیشرفته یا ناآگاهی رخ می‌دهد، شدت نشانه‌ها به حدی می‌رسد که ممکن است بیمار برای خود یا دیگران خطرناک باشد.

در این موارد به ناچار باید بیمار را بستری کرد. وقتی بیماری که نیاز به بستری شدن دارد، در خانه نگهداری می‌شود، بالطبع مشکلات زیادی به وجود می‌آید که بسیاری از این مسائل ریشه‌های فرهنگی دارند و با میزان آگاهی جامعه درباره اختلالات در ارتباط مستقیم هستند.

به علت ماهیت بیماری‌های شدید روانپزشکی، انکار و نپذیرفتن بیماری می‌تواند یکی از نشانه‌های اصلی باشد. در این صورت بیمار از پذیرش درمان و مصرف دارو سرباز خواهد زد. این مورد هم از دیگر مواردی است که به ناچار باید بیمار را بستری کرد بنابراین در مواقعی لزوم و با تشخیص نظر روانپزشک حتما اقدام به بستری بیمارتان کنید تا از مزمن شدن بیماری و طولانی شدن روند درمان جلوگیری کنید.

بستری شدن بیمار تابع سن بیمار نیست. نوع بیماری، شرح‌حال بیمار، مرحله تشخیص و پذیرش درمان از سوی وی ضرورت بستری شدن‌اش را تعیین می‌کند. بستری بیماران به صورت کوتاه‌مدت، میان‌مدت و بلندمدت است و ممکن است بین یک هفته تا شش ماه طول بکشد.

اصول نگهداری از بیمار در کنار خانواده

روان‌شناسان تاکید می‌کنند که مسائل و مشکلاتی که در خانواده‌ها وجود دارد به نوبه خود اثر مستقیمی بر پذیرش بیماران در خانواده‌ها دارد و این مساله در نهایت بر بهداشت روانی کل جامعه اثرگذار است بنابراین لازم است که هنگام درمان و بازتوانی بیماران با خانواده‌ها نیز صحبت شود و مهارت افزایش پذیرش بیمار و ایجاد امنیت روانی و ثبات در خانواده به آنها آموزش داده شود و اطلاعات آنان ارتقا یابد تا فضای امن‌تری برای بیماران فراهم شود و در صورت لزوم در جلسات خانوادگی مشاوره حضور یابند. باید در نظر داشت چنانچه فضای خانواده ناامن و پرتنش باشد بر روند بهبودی بیمار تاثیر می‌گذارد.

اصول مورد توجه خانواده‌ها

روانپزشکان تاکید می‌کنند که باید در نظر داشته باشید درمان‌های تجویزشده در منزل دنبال شود و بیمار تحت کنترل باشد تا آسیبی به آرامش داخل خانواده وارد نشود.

اگر بیمار تحت کنترل نباشد و در مرحله حاد باشد می‌تواند به صورت مستقیم و غیرمستقیم بر سلامت روان دیگر اعضای خانواده اثر بگذارد و به نوعی آنها را کلافه کند.

در این حالت نیازهای دیگر اعضای خانواده نیز تامین نمی‌شود و خانواده دچار روند نزولی و تخریبی می‌شود بنابراین از اصول مهم نگهداری در منزل داشتن اطلاعات کافی در مورد درمان‌های تجویز شده و اقدام به انجام آنهاست. معمولا درمان‌های ترکیبی از قبیل درمان دارویی و غیردارویی برای افراد مبتلا در نظر گرفته می‌شود که خانواده باید در مورد انجام آنها همکاری و توجه کافی را داشته باشد.

بر این اساس روان‌شناسان بر رعایت چند اصل زیر برای نگهداری از بیماران دچار اختلال روانی در منزل تاکید می‌کنند:

ـ حتما مراقب نشانه‌ها و علائم عود بیماری باشید تا زمانی که رویت شد اقدامات به موقع و مراجعه به متخصصان صورت گیرد.

ـ بیمار خود را به علت مبتلا بودن به اختلال سرزنش و تحقیر نکنید.

ـ از محدودیت‌هایی که بیماری برای فرد مبتلا ایجاد می‌کند، آگاه باشید و خواسته‌هایتان متناسب با توان جسمی و روحی بیمارتان باشد.

ـ فضای خانه را با حداقل تنش و با نشاط نگهدارید.

ـ توصیه‌های روان درمانگران را اجرا کنید و چنانچه فعالیتی برای بیمارتان توصیه می‌شود به علت دلسوزی آن را به تعویق نیندازید.