لوح چینی‌اش در کنار نهاد؟

آمار گرفتند دیدند که هم‌اکنون حدود 80 درصد از نوشت‌افزار کشور، وارداتی است. حالا موضوع افزایش 20 درصدی نرخ نوشت‌افزار به کنار. این نوشت‌افزار چون از خارج می‌آیند، فلذا طرح‌های روی جلد آنها نیز عموما با فرهنگ ما همخوانی ندارد.

ما آرش کمانگیر داریم و رستم و پوریای ولی و تختی و حسین فهمیده؛ آن‌وقت باید بچه‌های ما نوشت‌افزارهایی داخل کیف مدرسه‌شان بگذارند که مثلا عکس سوپرمن، بتمن و مرد عنکبوتی و سیلوستراستالونه و ... این‌گونه الگو‌های بیگانه باشد.

بسته پیشنهادی: جای صحبت زیاد نیست؛ چون تا ما بخواهیم راهکار بدهیم، فردا مدرسه‌ها باز شده و راهکارهایمان به درد جرز دیوار می‌خورد. منتها چون از دیشب، ساعت رسمی کشور را یک ساعت کشیدند عقب؛ لهذا یک ساعت بیشتر وقت تا بازگشایی مدارس داریم و به همین مقدار، دو سه نکته‌ای عرض می‌کنیم که بی‌عرض، امور ما نمی‌گذرد:

1 ـ بررسی ورودگاه‌ها: نوشت‌افزار خارجی که شبانه از آسمان نمی‌افتد پایین؛ بالاخره باید بررسی شود که ملت وارد می‌کنند یا دولت. به زور که از آن طرف مرز، جنس‌ها را هل نمی‌دهند این طرف مرز. گاهی مرز را می‌بینیم، درز را نمی‌بینیم. باید جلوی درز مرز را گرفت. اگر هم خود دولت بنا به ضرورت‌هایی وارد می‌کند که ما نه سر پیازیم این وسط و نه ته پیاز. می‌کشیم کنار، زمزمه‌کنان، که: من از بیگانگان هرگز ننالم‌/‌ که هر چه کرد وارد، آشنا کرد!

2 ـ احیای تخته سیاه: همان تخته‌های چوبی که در قدیم برای مشق نوشتن به شاگردان داده می‌شد؛ الان می‌تواند با نوع پیشرفته‌اش «وایت بورد» جایگزین شود. آنقدر بنویسند و پاک کنند تا نوشت‌افزارهای وارداتی، روی دست واردکنندگان باد کند.

3 ـ تعویض جلد: چنانچه از تصاویر روی جلد و پشت جلد دفتر و دستک‌های وارداتی خوشمان نمی‌آید، خب والدین می‌توانند ابتکار عمل را در چارچوب موازین خودمان به دست گیرند.

روی آن صور قبیحه، تصاویر مستحسنه خودمان گذاشته شود و روی آن هم نایلون کشیده شود. طوری که خود خارجی‌ها هم اگر آن دفتر و دفترچه‌ها را دیدند، نشناسند. مگر در دهه شصت، با سریال اوشین و ننه‌اش چه کردیم؟ خود ژاپنی‌ها هم کف کرده بودند از بهینه‌سازی سریال. خب هنوز هم از این خلاقیت‌ها هست.

رضا رفیع