مرد توفان‌ها

حبیب‌الله عسکراولادی با بیش از نیم‌قرن مبارزه و مجاهدت، تربیت شده مکتب اسلام و امام(ره) بود. او از سرچشمه معرفت نوشیده بود. هرگاه از امام خاطره‌ای از دوران مبارزه نقل می‌کرد چهره‌اش سرخ و گاهی اشک در چشمانش حلقه می‌زد.

در بیان جملات مربوط به امام (ره) با وسواس و دقتی عجیب سخن می‌گفت. او مصداق واقعی السابقون السابقون اولئک المقربون بود.

اسلام منهای روحانیت در نظر او هیچ‌رنگی نداشت به همین دلیل در نهضت ملی شدن صنعت نفت در حالی که 15 سال بیشتر نداشت (سال 1327) با دعوت آیت‌الله کاشانی در تظاهرات سیاسی شرکت کرد و اولین بازداشتش رقم خورد.

او بعدها گم‌شده‌اش را در سال 41 در امام(ره) یافت و از آن روز بی‌وقفه در خدمت مرجعیت، فقاهت و روحانیت بود.

عسکراولادی در ولایتمداری و عشق به امام و رهبری الگویی بی‌نظیر به‌شمار می‌رود. «آهنگ ولایت» عبارتی بود که بارها از او شنیدم و هماهنگی با این آهنگ را تکلیف خود و دیگران می‌دانست.

«ادب» او در گفتار و رفتار، آرامشش در سخن گفتن، احترامش به مخاطب و مخالف زبانزد بود. گفت‌وگوهای او با جریان‌های مخالف و نامه‌های رد و بدل شده وی و مخالفان فکری‌اش تصویری روشن از شخصیت محکم، اصولی و استوار اوست. امیدوارم روزی امکان انتشار مجموعه نامه‌های منتشر نشده او فراهم شود تا هم پاسخی باشد برای برخی پرسش‌ها و هم در نبودش درس‌آموز تشنگان و مشتاقان منش و سلوک او باشد.

امروز نه فقط مردم ایران که انقلاب اسلامی در سوگ مردی است که همیشه «لنگرگاهی» مطمئن برای کشتی انقلاب در توفان‌های سهمگین بود.

یادش گرامی باد.

بیژن مقدم - مدیر مسئول