فرمانده دل‌ها

آقامهدی، اختری بود درخشان‌تر از هر ستاره دیگر درآسمان شهر ما، مجاهدی بود خستگی‌ناپذیر در سخت‌ترین شرایط جنگ، هنگام شب‌های عملیات و مقابله رودرروی دشمن، هنگام پاتک دشمن مجاهدت دائم او برای خدا بود که هرگز کسی او را دچار خستگی روحی نمی‌دید.

آقامهدی فرمانده بود، فرمانده لشکری مقتدر، خط‌شکن، با نیروهایی معتقد و با ایمان. فرمانده‌ای که فرماندهی‌اش زبانزد بود به دلیل تلاش بی‌وقفه‌ای که داشت، به‌دلیل این که جبهه را مکانی مقدس می‌دانست و تقرب به خدای بزرگ را در این مکان می‌جست و به دیگران هم سفارش می‌کرد. در همین مکان با وضو بود و در کنار فرماندهی هیچ‌گاه از مستحبات زندگی غافل نبود.

امروز سالگشت شهادت آقامهدی است، فرمانده‌ای که همیشه به نیروهای لشکرش سفارش به تزکیه نفس و جهاد اکبر و نماز اول وقت داشت، فرمانده‌ای که می‌گفت: ما چشم و گوشمان به رهبر است تا ببینیم از آن کانون و مرکز فرماندهی چه دستوری می‌رسد، یک جان که سهل است، ای کاش صدها جان می‌داشتیم و در راه امام فدا می‌کردیم... آقامهدی فرمانده‌ای بود که مهر و محبت او در دل هزاران نیروی تحت امرش خانه و کاشانه داشت.

محبتی وصف‌ناپذیر، محبتی که بارها و بارها به منصه ظهور گذاشته شد و آقامهدی را پس از هر سخنرانی دقایق زیادی بر فراز دست‌ها قرار می‌داد و روی شانه‌ها جا می‌گرفت و فریاد فرمانده آزاده، آماده‌ایم آماده طنین‌انداز میدان می‌شد.

آقامهدی فرمانده لشکر علی‌بن ابی‌طالب (ع) بود، پرورش یافته مکتب انسان‌ساز اسلام، معلم اخلاق بودو قبل از هر چیزی خود را ساخته بود.

الگویی بود برای همه، انسانی باصلابت و با قدرت که بارها دشمن را به خاک مذلت نشاند و سرافراز میدان رزم شد. فرمانده‌ای که محبوب نیروهایش بود، فرمانده‌ای که سرمایه او نور معرفت، رسیدن به یقین، برخورداری از ره‌توشه معرفت، تقوا، صبر و استقامت بود.

آقامهدی زین‌الدین، فرمانده‌ای بود که بر دل‌ها فرمانده‌ای داشت، فرماندهی که نیروهایش در عملیات مختلف خط‌شکن می‌شدند، طلسم جنگ در روز را اولین بار در علمیات خیبر شکست که به به آزاد سازی جزایر مجنون در هورالهویزه منجر شد.

آقا مهدی فرمانده‌ای بود با دل عاشق برای رسیدن به وصال. در آینه دل غیر از جمال دوست نمی‌دید. بی‌قرار بود برای رسیدن به معبود. عاشقی بود که در فراق معشوق زمزمه شبانه داشت. تهجد و شب‌زنده‌داری‌اش به دنبال سعادت ابدی بود. در پیروزی و شکست قلب خویش را تنها متوجه خدا می‌دانست.

آقا مهدی فرمانده بود، فرمانده‌ای رشید، هر چند جوان. فرمانده‌ای فداکار، شجاع، رشید، مقاوم و پرصلابت در مقابل دشمن. فرمانده‌ای که می‌گفت: ای کاش جان‌ها داشتیم و در راه امام حسین(ع) فدا می‌کردیم. فرمانده‌ای که معتقد بود حسین‌وار جنگیدن یعنی مقاومت تا آخرین لحظه، حسین‌وار جنگیدن یعنی دست از همه چیز کشیدن در زندگی...

محمد خامه‌یار - جام‌جم