حال و هوای متفاوت رادیو هفت در زمستان 92

 منصور ضابطیان، یکی از تهیه کننده ها و مجری این برنامه، درباره تغییرات جزیی آن و همچنین اجرای برنامه «روزی روزگاری» در شبکه ورزش، توضیح می دهد.

منصور ضابطیان که از چهار سال پیش، با تهیه و اجرای برنامه «رادیو هفت»، به یکی از چهره های محبوب تلویزیونی تبدیل شده، چند وقتی است اجرای برنامه «روزی روزگاری» را هم در شبکه ورزش به عهده گرفته. البته آن طور که خودشمی گوید، تمایل زیادی به انجام این کار نداشته و از اول هم قرار بوده به صورت کاملا موقت، اجرای آن را به عهده بگیرد اما کم کم علاقه مند شده و به اجرایش ادامه داده.

با شروع فصل زمستان، ضابطیان هم تصمیم دارد حال و هوای برنامه «رادیو هفت» را مقداری تغییر دهد و حدود 10 تا 15 درصد از شکل و شمایل کنونی آن بیرون بیاورد. او درباره فضای جدید «رادیو هفت» و اجرایش در «روزی روزگاری»، توضیحات جالبی می دهد.

تغییر زمستانی رادیو هفت

رادیو هفت چهار سال با یک ساختار ثابت روی آنتن رفته در حالی که تغییراتی که مدام در آن صورت می گیرد فقط در محتوای برنامه است اما تصمیم گرفتیم تغییراتی در ساختار آن ایجاد کنیم؛ در آیتم ها، موسیقی ها، نویسنده ها و بسیاری از موارد دیگر که در زمستان شاهد آن خواهید بود. در این چهار سال به فکر تغییر در ساختار نیفتادیم چون مردم آن را با همین سر و شکل پذیرفته بودند، الان هم قرار نیست تغییرات بنیادین و اساسی به وجود بیاید. فقط 10 تا 15 درصد آن عوض می شود. طبیعی است که اگر در ساختار تغییرات زیادی به وجود بیاوریم، آن برنامه که دیگر رادیو هفت نیست، فقط اسمش همان است. این تغییرات اساسی هم ریسک بالایی دارد و هم اینکه وقتی برنامه ای چند سال با یک سر و شکل در بین مردم شناخته شده منطقی نیست که آن را عوض کنیم.

قالب جدید برای گفتگوها

گفتگوهای رادیو هفت همچنان ادامه دارد. چهارتت سال این گفتگوها انجام شده و در سال ممکن است فقط 5-4 تای آنها بازخورد داشته باشند. از یکشنبه گفتگو با دکتر محمد سریر شروع میشه، قبل از آن هم یک گفتگوی مفصل با آقای کویتی پور داشتیم که کمتر مصاحبه ای از ایشان شده. قبل از آن هم با مسعود رایگان گفتگو داشتم که این سه تا از بهترین مصاحبه های اخیر رادیو هفت بود اما در ساختار جدیدی که برای رادیو هفت در نظر گرفتیم، تعدادی گفتگوها کمتر می شود اما شیوه آن تغییر پیدا می کند. ما به شیوه جدیدی از گفتگو رسیدیم که اتفاقا چندتایی از آن را پخش کرده ایم. عنوان آن «هفت پرسش با رادیو هفت» است که در آن هفت سوالی که شبیه سوال های معمولی که قبلا در گفتگوها عنوان می شد، نیست. تفاوت دیگری هم که با ساختار قبلی گفتگوها دارد این است که طولانی نیست و پخش آن یک هفته طول نمی کشد. ممکن است بعضی از سوالات شبیه سوالات کتاب «اگر زرافه بودیم» و «اگر یک سوسمار بودیم» باشد ولی گفتگوهای عمری نیست و زمان ثابتی برای پخش ندارد. هر از گاهی ممکن است یکی از آنها روی آنتن برود.

یک شب چله خاص

شب چله امسال شب چله سختی است چون با یک فاصله کوتاه قبل از اربعین برگزار می شود. ما هم طبیعتا به احترام اربعین نمی توانیم مثل هر سال چله را باشکوه و شاد برگزار کنیم. به هر حال موسیقی رادیو هفت، چله امسال متناسب با حال و هوای شب یلدای اربعینی است. موسیقی های آرام و خاطره انگیزی پخش می شود و همچنین متن خوانی هایمان هم مرور خاطره های شب یلدای تعدادی از چهره های شاخص است. هنوز بخش های مربوط به برنامه شب یلدا را شروع نکردیم و ممکن است کسانی که برای دعوت در برنامه در ذهن داریم نتوانند بیایند برای همین راجع به مهمان ها حرفی نمی زنم اما قول می دهم که برنامه جذاب و خاطره انگیزی خواهد بود.

روزی روزگاری و رادیو هفت در کنار هم

قرار بود اجرای من در برنامه «روزی روزگاری» موقت باشد چون دوست نداشتم وقتی در یک برنامه از شبکه دیگری به طور ثابت جلوی دوربین می روم در شبکه دیگری هم گفتگو انجام دهم ولی اصرار دکتر داروغه زاده، تهیه کننده برنامه که از دوستان خوب من هستند باعث شد قبول وظیفه کنم. راستش موضوع کار در ابتدای برنامه برایم جذاب نبود چون اصلا آدم ورزشی نیستم اما کمی از کار که گذشت آرام آرام به موضوع علاقه مند شدم. در واقع حضور من در «روزی روزگاری» یک توفیق اجباری بود تا بتوانم در زمینه ورزش و همینطور ورزشکاران بیشتر مطالعه کنم و با حال و هوای ورزش بیشتر آشنا شوم. وقتی کار در روزی روزگاری را شروع کردم هیچ نگرانی بابت انتقال مخاطبان از یک برنامه به برنامه دیگر نداشتم چون هم از لحاظ محتوا و هم ساختار کاملا متفاوت با یکدیگر هستند. من یاد گرفتم که هم در مطبوعات و هم در تلویزیون کارهای موازی و شبیه هم انجام ندهم. برای همین گفتگوهای «روزی روزگاری» را طوری طراحی کردم که در عین جذاب بودن شبیه مصاحبه های رادیو هفت نشود و خوشبختانه همین اتفاق هم افتاد.

مهارت گفتگو کردن

درست است که تخصصی در ورزش ندارم ولی این دلیل نمی شود نتوانم گفتگوهای ورزشی انجام دهم. به هر حال گفتگو کردن یک مهارت است و وقتی آن مهارت را داشته باشی دیگر فرقی نمی کند با چه کسی گفتگو کنی. روبروی هر کسی می توانی بنشینی. اگر قرار باشد من بدون هینچ پشتوانه ای به استودیو بروم و با یک نفر گفتگو کنم طبیعتا کار من به کل برنامه ضربه می زندن اما من کار گفتگو را در مطبوعات با تحقیق شروع کردم.

کنار دست یکی از روزنامه نگاران معروف آن زمان که فعالیت اصلی اش گرفتن مصاحبه بود کار می کردم. وظیفه من این بود که برای گفتگوهای او تحقیق کنم و آن را در اختیارش بگذارم. او هم بر اساس تحقیقات من سوالات مصاحبه اش را تنظیم می کرد. البته من هم در جلسات گفتگوی آنها حاضر بودم و می دیدم که چطور یک مصاحبه بر مبنای تحقیق صورت می گیرد.

همان زمان به ارزش تحقیق بر پیشبرد روند گفتگو پی بردم. حالا خودم هم با همین چالش مواجه شدم. وقتی می خواهم در برنامه روزی روزگاری با ورزشکاری گفتگو کنم که به خاطر اطلاعات کم ورزشی ام را نمی شناسم به تحقیق رو می آورم و به کمک آن گفتگویم را پیش می برم. هم در کتاب و اینترنت می گردم و هم باکسانی که او را می شناسند درباره اش صحبت می کنم. حتی گاهی دوستان نزدیکم که گفتگوهای روزی روزگاری را می بینند بعدا به من می گویند که ما اگر تو را نمی شناختیم فکر می کردیم چه تخصص زیادی در زمینه ورزش داری! ولی چون می دانیم که تو هیچ چیزی از ورزش نمی دانی برایمان عجیب است که چطور این گفتگوها را بدون اینکه گاف و سوتی در آن باشد انجام می دهی.

تحقیق برای مصاحبه ای خوب

قاعدتا با تحقیق در هر زمینه ای می توان تسلط پیدا کرد ولی هر موضوعی تحقیق خاص را دارد. اگر آنقدر فرصت داشته باشم که بتوانم برای تحقیق کردن وقت زیادی بگذارم می توانم در زمینه ستاره شناسی و نجوم هم مصاحبه کنم. وقتی که می خواهید با یک ورزشکار قدیمی درباره زندگی اش گفتگوی عمری کنید، فقط کافی است شرایط اجتماعی دوران های زندگی او را بشناسید، یکسری اطلاعات درباره او داشته باشید و مطبوعات آن دوران را بخوانید ...

همه این مجموعه شما را می برد به این سمت که یک گفتگوی مناسب را ترتیب دهید ولی وقتی بحث تخصصی باشد من مجبورم به جای آنکه یک هفته درباره موضوع تحقیق کنم مجبورم یک ماه آن را انجام دهم. اتفاقا این کار را قبلا هم کرده ام. یک مجموعه تلویزیونی بود که من متن آن را می نوشتم. یک خانم روانشناس کودک بود که خانواده ها با او تماس می گرفتندو مشکل فرزندشان را با او در میان می گذاشتند او هم می رفت در خانه آنها و مشکل بچه را تحلیل می کرد.

من برای اینکه آمادگی لازم را برای نوشتن متن ها داشته باشم مجبور شدم علاوه بر تحقیق، چند ماه کلاس تربیت کودک بروم. کلاسی که مرکز روانشناسی برگزار می کرد. تا زمانی که آن دوره کلاس ها را تمام نمی کردم به خودم اجازه نمی دادم متن روانشناسی کودک را برای آن برنامه بنویسم. گفتگوهای من در هر زمینه ای به این صورت شکل می گیرد اما متاسفانه تحقیق در مطبوعات و تلویزیون ما هنوز جا نیفتاده و هر کس بدون آنکه تسلطی از مبحث داشته باشد وارد آن می شود.

برترین ها به نقل از روزنامه هفت صبح