سیاست‌زدگی آفت بزرگ اجرای عدالت

فساد و از جمله فساد اقتصادی، همیشه و در همه جریان‌های سیاسی بوده و خواهد بود. فساد دیروز و امروز و فردا، راست و چپ، اصلاح طلب و اصولگرا و دولت احمدی‌نژاد و روحانی نمی‌شناسد؛ زیرا فساد به عنوان یک وسوسه شیطانی، هر انسانی را خصوصا آنگاه که صاحب قدرت می​شود یا شهرت پیدا می‌کند و با هر گرایشی مورد هجوم قرار می‌دهد و فقط انسان‌هایی در برابر آن مقاومت می‌کنند که فارغ از وابستگی‌ها و گرایش​های سیاسی، اعتقادات محکم‌تر و ایمان راسخ‌تر داشته باشند و حاضر نباشند خود را به آسانی و ارزان بفروشند.

به‌رغم این واقعیت، هرگاه مصداقی از فساد اقتصادی کشف و برملا شده است، از فاضل خداداد گرفته تا شهرام جزایری و از مه‌آفرید گرفته تا بابک زنجانی این داستان، تکرار و به جای بسیج و همصدا شدن همه جریان‌ها در جهت مبارزه بی‌ملاحظه با آن و استقرار عدالت، متأسفانه شاهد متهم کردن یکدیگر، جریان‌ها و به نوعی خوشحالی کردن از این‌که فردی منتسب به جریان سیاسی رقیب لو رفته است، هستیم.

در این مواقع جریان‌های سیاسی بیش از آن‌که نشان بدهند اجرای عدالت برایشان مهم است، ثابت می‌کنند این تسویه حساب‌های سیاسی است که موضوعیت دارد!

مع‌الاسف دولت‌ها نیز به این آفت خسارت‌بار مبتلا شده‌اند و چند دوره‌ای است که هر دولتی بر سر کار می‌آید به جای اولویت دادن به مراقبت از خود و تدارک راهکارهایی برای آلوده نشدن کارگزارانش به فساد، به‌دنبال متهم کردن دولت قبل و افشای مفاسد مدیران پیشین است و آنگاه که معلوم می‌شود فساد دامن کارگزاران خود او را نیز آلوده کرده است به‌ جای اصرار بر اجرای عدالت، ماجرا را سیاسی قلمداد کرده و خط قرمز‌هایی را ترسیم می‌کند که نتیجه‌اش مصونیت بخشیدن به مفسدان است!

و اما رسانه‌ها که آنها نیز اغلب بواسطه تعلقات سیاسی و میزان دلبستگی شان به دولت ها، فقط در جهت روشنگری بی‌طرفانه گام برنمی‌دارند بلکه خروجی آنها همین رفتارها را تشدید می‌کند.

بگذریم که گاهی متاسفانه بعضی رسانه‌ها خودشان هم آلوده به فساد شده‌اند و مصداق این شعر که ذات نایافته از هستی بخش کی تواند که شود هستی‌بخش؟

خلاصه این‌که، اگر نیک بنگریم همه ما در مبارزه اصولی با فساد مقصریم و مادامی که در این‌گونه رفتارهایمان تجدیدنظر نکنیم، فساد روزافزون ادامه خواهد داشت و عدالت مظلومانه به حاشیه خواهد رفت و هر از گاهی مفسدی منتسب به این جریان یا آن دولت بخش‌هایی از فضای رسانه‌ای را به‌خود اختصاص خواهد داد.

در این میان افکار عمومی پرسشگرانه عدالت را مطالبه می‌کنند؛ مطالبه‌ای که متوجه قوه قضاییه‌ای است که باید ورا و فرای این جنجال‌ها و غوغاسالاری‌ها، شهد شیرین عدالت را به کام جامعه بریزد. امید آن‌که قوه قضاییه پاسخ در خوری به این مطالبه بدهد.

مهدی فضائلی