مردم دیگر برای باخت قهرمانانشان گریه نمی‌کنند

وزن مدیریتی فدراسیون کشتی با حضور قهرمانان خوشنام و افتخارآفرین دیروز کشتی حسابی بالا رفته است. در حقیقت از ثمرات حضور اهل فنی چون رسول خادم در راس فدراسیون کشتی است که علیرضا حیدری نیز در جایگاه نایب‌رئیسی فدراسیون ردای خدمت پوشیده است تا با کار شورایی و بهره‌مندی از خرد جمعی در کشتی، مدیریت فدراسیون برای دستیابی به جایگاه‌های بهتر در کشتی جهان دورخیز کند. علیرضا حیدری که در عرصه قهرمانی هم همواره نگاهی رو به جلو داشته و با کشتی تدافعی و احتیاطی میانه‌ای نداشته، هنوز هم بلندپرواز است و با طرح‌هایی که به لحاظ اقتصادی در سر می‌پروراند، می‌خواهد کشتی ایران را به همراه رسول خادم به جایگاهی برساند که سال‌ها از آن جا مانده است. هر چند نایب‌رئیس سی و هشت ساله کشتی، امروز 9 میلیارد بدهی بر جای مانده از زمان حضور خطیب در کشتی را مانعی در راه اهداف کوتاه‌مدت خویش می‌بیند، اما امیدوار است کشتی این بدهی هنگفت را نیز ضربه فنی کند تا با ترسیم خط مشی‌ای درست در کشتی، این رشته به جایگاهی ممتاز در دنیا برسد. حضور پررنگ نمایندگان ایران در مجامع جهانی کشتی و کسب کرسی‌های مدیریتی در عرصه کشتی جهان، آرزوهای دور و درازی است که این مدیر جوان در ذهن می‌پروراند و وقتی از اهدافش در کشتی می‌گوید، گونه‌هایش گل می‌اندازد. با علیرضا حیدری، دارنده پنج مدال طلا، نقره و برنز کشتی جهان و مدال برنز المپیک در آستانه رقابت‌های جام تختی، درباره چگونگی حضورش در فدراسیون کشتی و برنامه‌هایش برای اوجگیری این رشته مدال‌آور به گپ و گفت نشستیم که در ادامه از نظر می‌گذرد.

علیرضا حیدری دیروز با حیدری امروز چه تفاوتی کرده است؟

فرقی نکرده‌ام، فقط سنم بالا رفته و با تجربه‌تر شده‌ام. ضمن آن‌که نگاهم امروز به کشتی پخته تر شده است. بی‌شک وقتی آدم کشتی می‌گیرد، می‌خواهد خود را در هر میدانی مطرح کند، اما امروز برای خدمت به کشتی آمده‌ام، بدون هیچ‌گونه پیش‌شرط و درخواستی. یعنی تمنایی ندارم، جز این‌که آمده‌ام دین خود را به کشتی ادا کنم. همه ما وامدار کشتی هستیم و باید این حضور و خدمت را نیز زکات حضورمان در کشتی دانست.

با حضور رسول خادم، شما و حمید بنی تمیم در سمت دبیری فدراسیون، وزن مدیریتی فدراسیون کشتی حسابی بالا رفته است.

این نظر لطف شماست. مهم خدمت به کشتی است، چه در غیر این صورت هر کس می‌تواند پشت این میز بنشیند، اما من کیسه‌ای برای حضور در فدراسیون ندوخته‌ام، نه حقوقی می‌گیرم و نه امکانات خاصی از فدراسیون گرفته‌ام. حتی در سفر‌های دور و نزدیک نیز با خودروی شخصی خود به سفرهای ماموریتی می‌روم و قصدم این است که با کمک جامعه کشتی و همراهی و همفکری آقا رسول، این رشته را به جایگاه اصلی‌اش نه تنها در ورزش ایران، بلکه در ورزش دنیا برسانیم. به این منظور نیز طی این مدت از جیب برای کشتی هزینه کرده‌ام تا به یاری خدا مشکلات امروز کشتی حل و فصل شود. متاسفانه طی این مدت مسائل مالی سایه سنگینی روی مسائل فنی انداخته است که امیدوارم هرچه زودتر با خلاصی از بدهی 9 میلیارد تومانی بر جای مانده از قبل، کارهای اساسی خود را در کشتی آغاز کنیم. بی شک من زمانی خوشحال خواهم شد که در زمینه فنی و زیرساخت‌های کشتی تحولی اساسی صورت گیرد. البته این بدهی سنگین نیز باعث نشده ما از بحث فنی و ساختار‌سازی غافل شویم، بلکه تلاش کرده‌ایم همزمان این امور را نیز به اجرا بگذاریم. دلیل این مساله نیز برگزاری خوب مسابقات بین‌المللی جام یادگار امام (ره) در تهران بود که به گفته ناظران تاکنون این رقابت‌ها در چنین سطحی برگزار نشده بود، ضمن آن‌که از مدت‌ها قبل هم برای برگزاری خوب و شایسته جام جهان پهلوان تختی برنامه‌ریزی کردیم تا این رقابت‌ها از پنجشنبه (امروز) با حضور 15 کشور خارجی در تهران برگزار شود.

قبول دارید طی سال‌های گذشته در زمینه میزبانی مسابقات بین‌المللی موفق نبوده‌ایم؟

قبول دارم و بحثی در این زمینه نیست، اما اعتقاد دارم به صرف دعوت از کشورها در این زمینه نمی‌توان قناعت کرد، بلکه هریک از ما باید از اهرم‌های خود و زمینه‌های ارتباطی‌مان استفاده کنیم تا کشورها و کشتی‌گیران مطرح و بهتری در جام‌های ما حاضر شوند. به هر حال اگر بدرستی معتقدیم که مهد کشتی هستیم، باید طوری عمل کنیم که زیبنده این شعار باشد و کسی نتواند به ما ایرادی را وارد کند؛ از میزبانی مسابقات گرفته تا نحوه پذیرایی از تیم‌ها و ...

اما امسال با وجود حضور 15 کشور خارجی، جای روس‌ها و آمریکایی‌ها در جام تختی خالی است‌.

نادیده نگیرید که روس‌ها به دلیل این‌که ما رقیب مستقیم آنها در رقابت‌های جهانی و المپیک به حساب می‌آییم، حاضر نمی‌شوند در مسابقات بین‌المللی ما شرکت کنند. در حقیقت روس‌ها حالا که ما آنها را در رقابت‌های خارج از خانه مجارستان جا گذاشته و قهرمان جهان شده‌ایم، بشدت از ما ترسیده‌اند و نمی‌خواهند چندان دستشان را برای ما رو کنند. البته ولو آن‌که روس‌ها نیایند من اعتقاد دارم کشتی ایران هر ساله باید در مسابقاتی چون جام «ایوان یاریگین» در روسیه حاضر باشد، چون واقعا کشتی در آنجا در سطحی بالا برگزار می‌شود و کشتی‌گیران ما با حضور در این جام می‌توانند سطح فنی خود را ارتقا دهند.

در یک نگاه فرق کشتی امروز را با گذشته چگونه ارزیابی می‌کنید؟

معتقدم مقدار زیادی از بار فنی کشتی کم شده است. البته روی صحبت با زمانی است که کشتی در دو زمان دو دقیقه‌ای برگزار می‌شد، چرا که در آن حالت جای فن و بند کشتی باقی نمی‌ماند و بیشتر تاکتیک مبارزه جواب می‌داد. این‌که حریف را از تشک خارج کنی و با هل دادن، نتیجه را به سود خود رقم بزنی. اما امروز و با تغییر قوانین و مقررات مبارزات کشتی، این رشته ورزشی دیگربار در مسیر پهلوانی و اجرای فنون بکر قرار گرفته است. خوب است اشاره کنم در اواخر زمانی که من در عرصه قهرمانی کشتی حضور داشتم، یک کشتی‌گیر با 30 درصد از توانایی و قابلیت می‌توانست به لطف شانس و سکه و خارج کردن گوی، یک کشتی‌گیر 70 درصدی را ببرد که این عین بی‌عدالتی بود و زمینه‌ای را فراهم آورد تا بسیاری از کشتی فراری شوند. اما اکنون روح و اصالت کشتی‌گیری و پهلوانی دیگربار به روی این رشته لبخند زده و رد و بدل شدن فنون، مبارزه‌ها را زیبا و جذاب ساخته است. با تغییرات صورت گرفته، کشتی‌گیران باید زحمت بیشتری در تمرینات بکشند و توانایی‌های فنی خود را افزون سازند و به طور مسلم در شرایط جدید اگر کشتی‌گیری زحمت لازم را کشیده باشد، می‌تواند از مبارزات خود با دست پر خارج شود.

با چه هدف و رویکردی وارد کشتی شده‌اید‌؟

من برای خدمت آمده‌ام و دینی را بر گردن خود حس می‌کنم که باید ادا کنم. امروز اگر هستم به این دلیل است که آمده‌ام ضعف‌هایی را که در دوره قهرمانی خود مشاهده می‌کردم به کمک آقا رسول مرتفع کنیم و شرایطی را فراهم آوریم که استعدادهای کشتی در جای جای میهن شکوفا شده و به دلیل بی‌توجهی و کمبود امکانات و اعتبارات هرز نروند. واقعیت این است که امروز در سطح جهانی حرفی برای گفتن نداریم و این خیلی بد است که کشتی ایران در تشکیلات آسیایی و جهانی کشتی دارای نماینده‌ای نباشد. باید در این زمینه قدم‌های عاجلی برداریم. موضوع بعدی ساماندهی کمیته‌های فدراسیون کشتی است. متاسفانه این کمیته‌ها بعضا در گذشته به دلیل نبود برنامه به صورت ملوک‌الطوایفی اداره شده‌اند.

بنابراین بحث شورایی پیش بردن کارها و توجه به اصل خرد جمعی، موضوعی است که به آن اهتمام ویژه خواهیم داشت.

به نظر می‌رسد در این حضور نیز به مباحث اقتصادی و خودکفایی فدراسیون کشتی توجهی اساسی دارید، این‌طور نیست؟

اصولا یکی از وظایف مهم من در بدو ورود به فدراسیون این بوده که همپا با رشد و توسعه کمی و کیفی کشتی، مباحث زیرساختی و مالی فدراسیون را نیز به سرانجامی نیکو برسانیم، به گونه‌ای که زمانی چه من و چه آقارسول نباشیم، کشتی با بسترهای ایجاد شده مالی و درآمدی بتواند روی پای خود ایستاده و امرار معاش کند. بی‌پولی امروز کشتی دقیقا مثل این است که ماشین بنزی داشته باشیم و بنزین نباشد که برای به حرکت درآوردنش درون آن بریزیم. بنابراین ابتدا باید 9 میلیارد بدهی مدیریت قبلی را صاف کرده و بعد در جهت درآمدسازی پایدار برای کشتی حرکت کنیم.

اما صاف کردن این 9 میلیارد و دستیابی به درآمد پایدار کار آسانی نخواهد بود که انتظار داشته باشیم بسرعت حل شود.

ـ‌ من فعلا دارم به صورت شخصی و ارتباطاتی که خودم در این زمینه دارم قدم بر می‌دارم، همان‌گونه که آقارسول نیز در این زمینه ورود کرده و ان‌شاءالله با کمک هم در زمینه درآمدهای بازرگانی نه صرفا به عنوان تجارت وارد خواهیم شد. دقیقا مثل کسی که خانه‌ای دارد و آن را اجاره می‌دهد و می‌تواند برای همیشه نیز روی درآمد آن حساب کند. در حقیقت می‌خواهیم مشارکت‌های پایداری را ایجاد کنیم تا اگر روزی وزارت ورزش پول ما را دیر داد، برنامه‌هایمان زمین نماند و کشتی روی پای خودش باشد.

به نظر می‌رسد انتقال ساختمان اداری فدراسیون از ورزشگاه شیرودی به خانه کشتی نیز در جهت صرفه‌جویی 40 میلیونی اجاره آن به شرکت تجهیز باشد.

‌ نه صرفا به این دلیل، ما در آنجا ارباب‌رجوع زیادی داشتیم که بعضا حضورشان در کار مدیریت فدراسیون وقفه ایجاد می‌کرد. برای همین تصمیم گرفتیم در جهت کاستن از این رفت و آمدها به خانه کشتی و واقعی‌کردن مراجعان فدراسیون، ساختمان اداری را؛ خانه کشتی شماره دو در آزادی منتقل کنیم. بدیهی است این کار برای فدراسیون از هر نظر مفیدفایده خواهد بود و کارکنان در آرامش بیشتری به انجام امور خواهند پرداخت.

و آن مکان در شیرودی را حفظ خواهید کرد؟ شنیده‌ایم هیات فوتبال تهران متقاضی آن است.

نه آنجا را به‌هیچ‌وجه از دست نخواهیم داد و احتمالا چند کمیته در آنجا مستقر خواهند شد. ضمن آن‌که حضورمان در خانه کشتی نیز موقتی است و به‌دنبال این هستیم که یک مجموعه شیک و مجهز با تمام ملحقات آن از قبیل انستیتو کشتی، ساختمان اداری کشتی، هتل، سالن بدنسازی، استخر و سونا را با تامین‌شدن زمین آن در تهران بسازیم.

کمی آرمانی فکر نمی‌کنید، چون در تهران کمبود زمین وجود دارد و این زمینی که شما می‌خواهید باید دارای ویژگی‌های خاصی باشد که بتواند نظر شما را در جهت ساخت یک مجموعه مجهز و استاندارد تامین کند؟

نه این‌طور فکر نمی‌کنم، زیرا در همین تهران زمین‌های زیادی هست که صرفا چمن شده‌اند، اما حتی درآمد آن نیز کفاف حقوق نگهداری آن را نمی‌دهد. در این زمینه قرار است با دکتر گودرزی، وزیر ورزش جلسه‌ای داشته باشیم و ضمن ارائه گزارشی مبسوط در این زمینه خواستار اختصاص زمینی در این زمینه باشیم. اگر این اتفاق نیفتد و ما دارای مجموعه‌ای باشیم که در آن همه چیز از جمله هتل دیده شده باشد، می‌توانیم از طریق آن درآمدسازی کرده و حتی خرج سه فدراسیون دیگر را نیز تامین کنیم.

اما ساخت این مجموعه که به همین سادگی‌ها نیست و کلی زمان می‌برد. بی‌شک شما باید ده سال در فدراسیون باشید تا نتیجه کارتان را ببینید.

این‌طور فکر نمی‌کنم. اگر زمین باشد این آمادگی وجود دارد که آن را ظرف سه سال بسازیم. به هر حال حرف من این است که باید از ظرفیت‌ها و امکانات موجود استفاده بهینه کرد. الان بسیاری از مجموعه‌ها در همین تهران زیانده هستند، در حالی که زمین‌شان فقط میلیاردها تومان می‌ارزد.

الان تیم ملی کشتی آزاد ما یکدست نیست، یعنی در اوزان مختلف نفراتی همسطح نداریم که بتوانند در میادین مختلف برای کشتی ایران افتخارآفرین باشند. این ضعف و خلأ را چطور می‌خواهید برطرف کنید؟

البته این کار 8ـ7 سال زمان نیاز دارد، زیرا معتقدم ما باید کار را از پایه آغاز کنیم. حتی اعتقاد دارم جوانان فعلی نیز ساختار کشتی‌شان شکل گرفته است و چندان نمی‌توان روی کلیت کار آنها به لحاظ فنی تاثیر گذاشت. برای این مساله به‌دنبال برگزاری لیگ‌های منطقه‌ای نونهالان و نوجوانان هستیم و بی‌شک باید در سطح نوجوانان مسابقات زیادی را برگزار کنیم تا از دل آن استعدادها شناسایی شده و در معرض آموزش‌های درست و اصولی قرار بگیرد. در این جهت نیز قصد داریم بهترین حقوق را برای مربیان پایه فدراسیون در نظر بگیریم و بهترین و شاخص‌ترین مربیان خود را به کار در رده نونهالان و نوجوانان سوق دهیم.

خب این کار مستلزم این است که شما قیف موجود را وارونه کنید.

طبیعتا این کار را خواهیم کرد. دلیلش هم این است، اگر کار پایه‌ای خوب صورت گیرد، دیگر در رده جوانان و بزرگسالان با کشتی‌گیرانی مواجه نخواهیم بود که در گارد و اجرای فن دچار مشکل باشند. اکنون ما به‌صورت گلخانه‌ای کار می‌کنیم، یعنی تابلو را نگه داشته‌ایم چون پشت دستمان در کشتی خالی است. بنابراین انجام کار ریشه‌ای از نان شب نیز برای کشتی واجب‌تر است.

در کوتاه‌مدت برای ارتقای سطح کیفی کشتی و پشتوانه‌سازی چه کار خاصی را انجام خواهید داد‌؟

طرح باشگاه‌های طلایی را در دست اجرا داریم. یعنی بر کار باشگاه‌ها نظارت خواهیم کرد و به لحاظ قهرمان‌سازی در سطح کشور، آسیا، جهان و المپیک باشگاه‌ها امتیازبندی شده و مورد حمایت قرار می‌گیرند. در واقع می‌خواهیم با این کار باشگاه‌ها را احیا کرده و آنان را محور کار قرار دهیم. ضمن آن‌که کار سازنده باشگاه‌ها نیز بی‌اجر نخواهد ماند و از تمرکزگرایی فعلی نیز خارج خواهیم شد.

طی این سال‌ها لیگ کشتی نیز در شرایطی برگزار شده که منفعت آن بیشتر نصیب کشتی‌گیران خارجی شده، آن هم در شرایطی که لیگ باید پویا باشد و از غلیان آن مهره‌های ارزشمندی به کشتی ایران معرفی شود.

قبول دارم و این کار ما نیز در این جهت خواهد بود. ضمن آن‌که از سال آینده ما دیگر لیگ را به این گونه برگزار نخواهیم کرد. یعنی جهت را می‌بریم به سمتی که باشگاه‌ها با کشتی‌گیران قراردادهای سه چهارساله ببندند تا زمانی که یک کشتی‌گیر به هجده سالگی می‌رسد، 500، 600 میلیون تومان قرارداد ببندد. این کار باعث خواهد شد اگر کشتی‌گیری بخواهد به باشگاه دیگری بپیوندد، باید درصدی از مبلغ قرارداد خود را به باشگاهی بدهد که در آن رشد و شکوفایی صورت گرفته است.

مثل قراردادهای فوتبال؟

همین‌طور است.

پس با این شرایط از سال آینده لیگ به شکل و شمایل قبلی برگزار نخواهد شد؟

دقیقا و ما در این میان لیگ‌های منطقه‌ای نوجوانان و جوانان را برگزار خواهیم کرد تا از دو سال بعد باشگاه‌ها به لیگ ورود کنند. در این‌باره فدراسیون نیز باید تلاش کند با گرفتن پخش تلویزیونی برای این رقابت‌ها، شرایطی را فراهم کند تا اسپانسرها با طیب خاطر دست به سرمایه‌گذاری در کشتی بزنند. با این کار دیگر نیازی به خواهش و تمنا جهت راه‌اندازی لیگ با حداقل تیم نخواهد بود. به اعتقاد آقا رسول ما باید آن‌قدر بذر در زمین کشتی بپاشیم که بتوانیم برداشت خوبی نیز از آن داشته باشیم. ما نباید همه چیز را یکسویه ببینیم، یعنی برای آن‌که تقویم ما پر شود، لیگی را برگزار کنیم که منفعتی در آن نباشد. باشگاه‌ها باید به سمتی بروند که درآمدزا باشند و برای این کار نیز باید کشتی‌گیران سرمایه باشگاه‌ها باشند.

امسال چون دست کادر فنی تیم ملی کشتی آزاد خالی بود، آقا رسول کشتی‌گیران ملی‌پوش را از حضور در لیگ منع کرد، چون لیگ با وزن کم‌کردن همراه است و کشتی‌گیران ملی‌پوش باید برای حضور در رقابت‌های مهم پیش رو حفظ می‌شدند.

اما تصور کنید وقتی لیگ در سطحی برگزار شود که 2000 کشتی‌گیر در آن حضور داشته باشند، از دل این لیگ می‌توان سه تیم خوب را شناسایی کرد. تصور کنید لیگ برگزار شده آنقدر بی خاصیت بود که کشتی‌گیران داخلی و بی کیفیت پول‌های قلمبه‌ای گرفته و رفته‌اند، بدون آن که در نمودار توسعه‌ای لیگ تاثیر گذار باشند. همین جا اعلام می‌کنم باشگاه ها آماده باشند ما از دو سال دیگر لیگ را با کمیت و کیفیت بهتر و ساختاری قوی برگزار خواهیم کرد. در حقیقت می‌خواستیم الگوی بسکتبال حرفه‌ای آمریکا را دنبال کنیم. یعنی وقتی همه چیز حرفه‌ای شد و باشگاه‌ها با کشتی‌گیران حرفه‌ای قرارداد بستند، آنها جزئی از سرمایه باشگاه به حساب بیایند و با بالاگرفتن دامنه رقابت بین باشگاه‌ها، دست مسئولان کشتی باز خواهد بود که در کانون داغ رقابت ایجاد شده، چند تیم خوب را گزینش کنند.

جام تختی امسال را چگونه ارزیابی می‌کنید، آن هم در شرایطی که پای کشتی‌گیران 15 کشور به تهران رسیده، منهای روس‌ها و آمریکایی‌ها. به نظر می‌رسد سطح رقابت‌ها با گذشته متفاوت باشد؟

یقینا و من همینجا به شما اعلام می‌کنم که هر سال سطح رقابت‌های جام تختی را از طریق مراودات و دیپلماسی ورزشی بالا می‌بریم. بی‌شک برای ما خوب نخواهد بود که کیفیت مسابقات انجام شده در ایران چنگی به دل نزند. این یکی از دغدغه‌های مسئولان فدراسیون است و به طور طبیعی چون خودمان قهرمان بوده ایم، نمی‌توانیم بسادگی بپذیریم رقابت‌های بین‌المللی در ایران چنگی به دل نزند. بنابراین مطمئن باشید امسال جام تختی در کیفیتی بهتر و بالاتر از سال‌های گذشته برگزار خواهد شد؛ چه به لحاظ کمی و چه کیفی. حرفم این است که هر یک از ما باید از طریق روابط دوستانه خود، پای کشتی‌گیران خوب را به جام تختی باز کنیم. مثلا همین الدار کورتانیدزه که اکنون رئیس فدراسیون کشتی گرجستان است از رفقای من است، همین‌طور حمزه یرلی کایا رئیس فدراسیون کشتی ترکیه که مطمئنا اگر ورای ارتباطات ورزشی، از آنان بخواهیم با تیم‌های خوب به ایران بیایند، درخواست ما را رد نمی‌کنند.

در صحبت‌هایتان اشاره داشتید که باید در فیلا دارای پست و مسئولیت باشیم. برنامه‌ای هم در این رابطه دارید؟

طبیعتا و البته کسب این کرسی‌ها را نیز صرفا پول خرج کردن نمی‌دانم. به هر حال وقتی با اعضای فدراسیون جهانی دوست نیستیم، نمی‌توانیم از آنان انتظار حمایت داشته باشیم. بدیهی است اگر در این زمینه برنامه داشته باشیم، در کنار توجه به تمام عوامل می‌توان برای در اختیار گرفتن کرسی‌های مدیریتی در تشکیلات فیلا و کنفدراسیون آسیا دور خیز کرد. من حتی حاضرم با هزینه شخصی، این کارها را به فرجام برسانم. در جهت این هدف نیز باید از توانایی‌های افرادی چون دکتر محمد توکل و مهدی خالدی استفاده کنیم. متاسفانه ما نه‌ تنها این کار را نکردیم، بلکه با حمایت نکردن از آنان،‌جایگاه‌های این دو عضو ایرانی را نیز در تشکیلات فیلا سوزاندیم.

این نکته بر نمی‌گردد به وجود منیت‌ها در کشتی که هر کس ترجیح می‌دهد مسائل را به نفع خود مصادره کند ؟

درست می‌گویید و من نیز رد نمی‌کنم. متاسفانه ما به جای آن‌که با هم باشیم و در یک جهت شمشیر بزنیم، شمشیرهای خود را به هم می‌زنیم تا تیزی اش را بگیریم.

دورنمای کشتی در ذهن علیرضا حیدری چگونه به تصویر می‌آید؟

ما باید در کشتی جهان سرآمد باشیم، این نیز فقط به حرف نیست، باید کار و تلاش بی وقفه‌ای را برای رسیدن به این جایگاه مورد توجه قرار دهیم. توجه به فرهنگ کشتی و موقعیت اجتماعی و فرهنگی قهرمانان کشتی باید مدنظر قرار گیرد تا الگوهای مثبتی پیش روی جامعه قرار گیرند.

اما کشتی ما بویژه در رشته آزاد خالی از سردار شده؛ سرداری که بتوان با خصایل قهرمانی و اخلاقی، الگویی تمام عیار برای نوجوانان و جوانان باشد.

بله قبول دارم، مردم ما همواره به دنبال همذات پنداری هستند و در سیمای قهرمانان خود می‌خواهند انسان‌های بزرگی را ببینند؛ افرادی چون پوریای ولی و جهان پهلوان تختی. از این جهت هر کسی که می‌خواهد پرچم سرداری کشتی را بلند کند باید شخصیتی کاریزما و در دل مردم جای داشته باشد. هیچ یادم نمی‌رود وقتی در جهانی 999 آنکارا در فینال به سعید مرتضی علی اف روس باختم، توی جمعیت داخل سالن 70، 80 نفری را دیدم که اشک در چشمانشان حلقه زده بود. حرفم این است که الان این‌گونه نیست و مردم از باختن قهرمانشان گریه نمی‌کنند. خود من دیده‌ام قهرمانی باخته و مردم ذره‌ای ناراحت نشده‌اند. بی شک نباید چنین باشد، آن هم با توجه به جایگاهی که کشتی در پیشینه ملی، مذهبی و فرهنگی کشور ما دارد.

به عنوان پرسش پایانی، چه توصیه‌ای به جوانانی دارید که روزی می‌خواهند قهرمان بزرگی در کشتی شوند؟

احترام به مربی اصلی است که هیچ‌وقت نباید فراموش شود. خود من همین حالا نیز وقتی آقای کرمانی، اولین مربی و استادم را می‌بینم در هر جا و هر موقعیتی خم می‌شوم و دستانش را می‌بوسم.

در نظر بگیرید رسوخ پول در کشتی امروز باعث شده کشتی گیران ما بیش از هر چیز نام مربی لیگی خود را بر زبان بیاورند تا مربیانی که الفبای کشتی را از آنان آموخته‌اند. چرا؟ چون فهمیده اند باید نان را به نرخ روز بخورند. در کنار آن هر قهرمانی باید اهل مطالعه باشد تا بتواند با ادبیات خوب ، شمرده و متین در اجتماع سخن بگوید و افزون بر آن باید زور بازو را در جهت خدمت به خلق مورد توجه قرار دهد. مردی این نیست که انسان زور خود را به رخ ضعیف‌تر بکشد. قدری گذشت، اسباب راحتی در زندگی امروز را فراهم می‌سازد و من امیدوارم که کشتی ایران با توجه ویژه به آیین فتوت و جوانمردی، همواره سرآمد ورزش قهرمانی ایران باشد.

با کورتانیدزه سال‌ها زندگی کردم

باور نمی‌کنم الدار کورتانیدزه در چهل و دو سالگی و در حالی که مسئولیت کشتی گرجستان را دارد، در جام تختی کشتی بگیرد. آخر دیگر باید قبول کنیم از من و او گذشته است، هر چند که این قدرت را در خود ببینیم که می‌توانیم با جوانان رقابت کنیم. من با کورتانیدزه سال‌ها زندگی کردم و روزها و شب‌ها از فکرش خارج نشدم، تا این‌که موفق شدم او را شکست داده و انتقام طلاهایی را که از مشتم خارج ساخت بگیرم. همان‌طور که می‌دانید الدار سبک و سیاق خاص خود را داشت و با کشتی‌های بسته خود و قدرت بالایش، گذشتن از دستان توانمند و رسیدن به پاهایش کار هر کسی نبود. وقتی او را شکست دادم، منصور برزگر اشک می‌ریخت و در گوشم گفت؛ علیرضا دیگر تحملش برایم سخته که در کنار تشک از پیروزی‌ها و شکست‌هایت اشک بریزم.

صحبت‌هایی از نوع دیگر

ـ‌ بعد از جهانی 2007 باکو که به عنوان سرمربی در خدمت تیم بودم، به این نتیجه رسیدم می‌توانم یک بار دیگر به عنوان کشتی‌گیر به تیم ملی کشورم خدمت کنم، اما در حق من جفای زیادی صورت گرفت و تا توانستند جلوی پایم سنگ انداختند. قصد ندارم به گذشته باز گردم که البته نتیجه المپیک پکن حقایق زیادی را روشن کرد، لیکن وقتی دیدم مربیان وقت تیم ملی مرا نمی‌خواهند خیلی راحت کنار کشیدم و برای همیشه از دنیای قهرمانی خداحافظی کردیم.

ـ‌ سال 2007 و با حمایت استفان قازاریان، رئیس وقت کمیته داوران و از اعضای هیات‌رئیسه فیلا به عضویت کمیته مربیان فیلا در آمدم؛ اما متاسفانه فدراسیون کشتی سال بعد به جای آن‌که نام مرا به فیلا اعلام کند، سه مربی دیگر را به اجلاس مربیان فرستاد تا این امتیاز کشتی ایران نیز بسوزد. در حالی که اگر از من حمایت می‌شد، من نیز می‌توانستم یک مربی دیگر را نیز بالا بکشم و همراه هم به عضویت کمیته مربیان فیلا درآییم.

ـ‌ ‌در المپیک 2004 آتن حقم طلا بود، اما داوران با خوش‌خدمتی به روس‌ها این مدال را از چنگم خارج ساخته و به ناحق مرا در برابر ابراگیموف ازبک بازنده کردند. البته من می‌توانستم این حریف را نیز با وجود ناداوری صورت گرفته مغلوب کنم. اما وقتی کشتی قطع شد و داوران فیلم مسابقه را بازبینی کردند، چنین پنداشتم داوران در پایان حق را به من می‌دهند و از امتیاز گیری بیشتر غافل شدم تا نتیجه را 5 بر 4 مغلوب شوم. این کشتی‌گیر ازبک در فینال راحت تسلیم حاجی‌مراد گاتسالف شد و در پایان این بازی‌ها نیز اصلا در هیچ میدانی حاضر نشد.

ـ‌ با طرح باشگاه‌های طلایی قصد داریم مسئولیت اصلی را متوجه باشگاه‌ها سازیم. به طور طبیعی وقتی باشگاه‌ها در قبال قهرمانانشان مسئول باشند، کشتی گیری مثل مهدی تقوی مورد نظارت باشگاهی قرار می‌گیرد و همیشه نیز چشمانی تیزبین را ناظر به عملکرد خود می‌بیند.

ـ‌ احسان لشگری با تمام شایستگی و توانایی‌ها کشتی ماقبل فینال را به حریف آذربایجانی در المپیک لندن باخت و به مدال برنز قناعت کرد، این نتیجه چندان هم برای این قهرمان بد نشد. او حالا برای رسیدن به طلای جهان و بعد هم طلای المپیک برزیل دوچندان می‌کوشد و این به نوعی عمر قهرمانی او را طولانی می‌سازد. چه بسیار قهرمانانی بوده اند که با رسیدن به طلای جهانی ‌از مسیر قهرمانی خارج شده‌اند.

ـ‌ وقتی در جهانی 2001 صوفیه به گودچلیدزه روس باختم و حذف شدم، هنگام توزیع مدال ها، نفرات دوم و سوم خجالت می‌کشیدند در حضور من روی سکو بروند، چون من آنها را با 10 امتیاز شکست داده بودم. به هر حال در زمان ما مدال گرفتن سخت بود و مثل حالا نبود که به نفرات سوم نیز دو مدال برنز اهدا شود.

حجت اله اکبرآبادی / گروه ورزش