چهارشنبه سوری: ۷ بوته آتش، ۷ روز هفته

«تمامی آیین‌های ایران، براساس فلسفه یی درست، و طی چند هزار سال، شکل گرفته است، که عاری از هرگونه خرافات می‌باشد. از همین رو، برجسته‌ترین اختراع بشر، کشف آتش را، با نام و یادی مبارک و ماندگار، در مراسمی، به نام چهارشنبه سوری، پاس می‌دارند. آتش، به مردم، آموخت، تا توانایی یافته، خود را، از سرما، مرگ، یخ زدگی، تاریکی، حمله حیوانات وحشی و خام خواری (بروز بسیاری از بیماری‌ها)، مصون بدارند.
با کشف آتش، سلاح و تجهیزات جنگی و دفاعی را، فراهم آوردند، به میکروب زدایی رسیدند، وسایل جراحی ساختند، ضدعفونی کردن را یاد گرفتند، و نهایتاٌ پاکیزگی را آموختند، به معالجه امراض، اشراف یافتند، و از زمان بیشتری برای کار و فعالیت، بهره گرفتند. از قدیم الایام، ایرانیان، برای آنکه، نقطه برجسته این سپاس را، در کودکان، نوجوانان و جوانان خود، از طفولیت، جاوید بدارند، و اینجاودانگی را، در تمام عمر، به یاد داشته باشند، در شب چهارشنبه آخر هر سال، در جشنی بی‌همتا، به نام چهارشنبه سوری، گرد هم می‌آمدند، تا این سپاس الهی را، با شادی و سرور، زنده بدارند. به زبان ساده و کلام خلاصه آموختند که: هنگام پریدن از روی آتش بگویند زردی من از تو، سرخی تو از من، یعنی ضعف و نادانی و کاستی خودم را از طریق آتش (عامل نوآوری) جبران کرده و به افزوده‌های دانشی می‌رسم، پاسداشت آغاز اختراعات، احترام به امر نوآوری و پژوهش، باید به شکلی، در دل و روح هر ایرانی، برقرار باقی بماند.
۷ بوته آتش، به یاد ۷ روز هفته، برپا شود، افروخته گردد، هر ایرانی از حرارت آن گرم شود، یاس و نومیدی و دلسردی‌هایش را، در آن بریزد، و همواره، دلگرم، شاد و امیدوار باشد. پس، این گناه بزرگی است، که این آورده مقدس و مبارک را، به سخره بگیریم، آن را، خرافه دانسته، یا خدای ناکرده، به آتش پرستی، ترجمه کنیم! که مسلما، این طرز فکر یک ضد ایرانی، و ناآگاه از تاریخ و فرهنگ است. در تایید و اثبات این پدیده، ایرانیان اندیشمند، آجیل چهارشنبه سوری را، که مشکل گشا هم خوانده می‌شود را، به دیگر ملزومات این شب، می‌افزایند، یعنی، بیایید تا شادی و امید حلال مشکلاتتان گردد. اما، در اینجا، به یک رسم بسیار مهم انسانی، در رسوم ایرانیان، که همانا، آزادی، آزادی خواهی و دموکراسی است اشاره می‌نماییم: این رسم قاشق زنی است، که پیر و جوان، برای گردآوردن اعانه، پول یا شیرینی و …، به در هر خانه یی می‌روند، تا مبادا، شب سال نو، یکی از همنوعان آنان، محروم از همه این شادی‌ها و خوشحالی‌ها باشد و فالگوش می‌ایستند تا با اتکا به اجازه بیان برای آگاهی از بروز مشکلات و برنامه ریزی برای رفع آن درد دل مردم، کوچه و بازار، در و همسایه شنیده، عزمی راسخ برای حل معضلات در سال نو را فراهم آورند.»|پیام نو