رازو رمزهای نوشتن برای رادیو

شنوندگان معمولا انتظار دارند داستانی که توسط اول شخص گفته می‌شود «مستند» و «واقعی» باشد و تجربه‌ای باشد که از سوی شرکت‌کنندگان واقعی بازگو می‌شود.

اگر اصرار دارید داستان‌تان را در قالب اول شخص بنویسید، بد نیست از خود بپرسید آیا بهتر نیست مطلب‌تان را در قالب نمایش مستند، مقاله یا مونولوگ بنویسید؟ البته در هر زمینه، استثنائاتی وجود دارد و شاید نوشته شما یکی از استثناها باشد (و با قالب اول شخص سازگار باشد)‌ آغاز داستان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. لازم است توجه شنونده را به سرعت جلب کنید. این به معنای آن نیست که همه داستان‌ها با انفجار آغاز‌شوند، بلکه منظور آن است که داستان باید از همان ابتدا، خودش را قالب کند. بنابراین دراولین فرصت، شنونده را درگیر داستان کنید. این کار می‌تواند با چند روش صورت بگیرد: از طریق بازی (درگیری و اکشن در داستان)، توصیف، انتخاب زبان هنرمندانه یا ترکیبی از همه این موارد. در غیر این صورت، ممکن است تا آن موقع که شما نمایش طولانی و ماهرانه خود را (به‌طور کامل) ارائه دهید، شنوندگان رادیو را خاموش کرده باشند یا بدتر، ممکن است خود را در وضعی بیابید که فرصت بسیار کمی برای بیان همه اتفاقات و روایت کردن کامل داستان مانده باشد.

می‌توانید در ادامه داستان (نه در ابتدای آن)، اطلاعات بیشتر را ارائه دهید. بنابراین زیاد نگران نباشید که قبل از هر رویداد، همه اطلاعات مربوط به آن‌را ارائه داده باشید. نکته ضروری در بخش ابتدایی داستان آن است که با اتفاقات و درگیری‌های داستان، توجه مخاطب راجلب کنیم و او را به شنیدن ادامه داستان علاقه‌مند کنیم.

اجتناب از کاربرد زیاد سخن مستقیم، به‌عنوان یک قانون کلی، موثرترین داستان‌های کوتاه رادیویی، بیشتر از طریق یک راوی پیش می‌روند تا سبک گفت‌وگو (دیالوگ). به خاطرداشته باشید داستان شما با صدای بلند از سوی بازیگران خوانده خواهد شد. هریک از بازیگران، حتی معروف‌ترین آنها، باید توجه کند که صدا و نحوه اجرای او با دیگر بازیگران متفاوت باشد. البته این کار، ساده نیست (و علاوه بر بازیگران) توجه زیادی را ازجانب شنونده می‌طلبد. البته، تعداد مشخصی گفت‌وگو (دیالوگ) در نقاط عطف مهم داستان، شاید همان چیزی باشد که لازم است و باز هم همواره استئثنا وجود دارد.

یک سبک نسبتا ساده و بی‌پیرایه در رادیو بیشترین کارایی را دارد. شنوندگان، امکان بازگشت و مرور قسمتی از نمایش را که کاملا متوجه آن نشده‌اند، ندارند. از این‌رو لازم است ساختار (داستان)، نسبتا ساده باشد. البته این به معنای آن نیست که لازم باشد شما به سبک حرف‌زدن کودکان بنویسید. کاربرد تعداد زیادی صفت و قید برای خواننده داستان مکتوب‌پذیرفتنی است، اما در رادیو، وقتی بازیگر داستان را اجرا می‌کند، این امر حالت زائد پیدا می‌کند. زمان زیادی صرف تلاش برای توضیح این مطلب به نویسندگان رادیویی شده است. به یاد داشته باشید صدای خواننده عامل مهمی را به داستان اضافه می‌کند. به این معنی، استفاده بیش از حد از صفت‌ها و قیدها، متن رادیویی را ثقیل و افراطی می‌نمایاند. گویی نویسنده آن، فرد تازه کاری است که برای انتقال معنا در مضیقه می‌ماند. (ضمیمه قاب کوچک(